Postulaty „prowadzenia” do bezchmurnego i beztroskiego szczęścia są coraz usilniej promowane w społeczeństwie, a jeden z nich nie jest nowy, ale nie przestaje być aktualny – trend „kochania siebie”. ” Wszędzie i wszędzie tylko mówią i piszą o tym, że trzeba kochać siebie, a wszystko przeminie, zmieni się na lepsze, stanie się jak w bajce (w razie potrzeby podkreśl). Błyszczące magazyny, telewizja, niekończące się bestsellery autorstwa niezliczonych ekspertów, wszyscy o tym tylko mówią. Gdy poczujesz się jak królowa, pojawi się korona, książę z koniem i królestwo. Podobnie jak magia. Musisz po prostu pokochać siebie. A co z tego, że masz 15 dodatkowych kilogramów, jeśli kochasz siebie, inni też to zrobią. A co, jeśli brakuje inteligencji, a perspektywy sprawiają, że chcemy więcej, powinniśmy kochać siebie takimi, jakimi jesteśmy. I tak młode damy w każdym wieku i z każdej klasy społecznej zaczynają kochać siebie. Wściekła i bez przerwy. W końcu to jest klucz do szczęścia. Jeśli kochasz siebie, inni też cię pokochają. Z niektórymi rzeczami możesz się zgodzić, ale chciałbym zrozumieć, co kryje się pod tym hasłem. Tworzy się i aktywnie narzuca wątpliwa koncepcja, że ​​nie trzeba robić absolutnie nic, żeby być kochanym. Wystarczy po prostu pokochać siebie. Rzeczywiście, w naszym kraju od dawna postulowana jest zasada życia dla rodziny, społeczeństwa i ojczyzny. Publiczność miała pierwszeństwo. A po wielu latach życia „w imieniu Ojczyzny, partii i rządu” element dbałości o siebie, dbania o siebie, rozpoznawania swoich potrzeb i pragnień nie może przynieść nic innego jak tylko korzyść. Kiedy wchodzimy w relację z Innym, takie skupianie się na „miłości własnej” już nie pomaga. Jest to miłość matki, a co jeszcze bardziej prawdopodobne, miłość dziecka – bezwarunkowa. Takie właśnie nas kochają nasze dzieci i my kochamy je wszystkie (choć są wyjątki). A w związkach nic nie dzieje się bez powodu. Aby osiągnąć pożądaną postawę wobec siebie, musisz podjąć przynajmniej pewien wysiłek. Aby być kochanym, trzeba przynajmniej mieć za co kochać. I to coś powinno mieć znaczenie nie tylko dla kochającego, ale i dla Innego. Obiektywnie uznany za znaczący przez tego Innego. Ale to, co nadal pozostaje istotne, to: atrakcyjny wygląd - owoc pracy nad sobą, ta sama oszczędność, z którą się nie rodzi, cierpliwość, której czasami brakuje w kłótniach i tak dalej. Ale najważniejszą rzeczą jest pragnienie kochania kogoś innego niż siebie. I być godnym wzajemnej miłości Drugiej Osoby. Nie kochaj siebie. I żeby ktoś inny pokochał z zewnątrz, a do tego musi mieć powody. Z jakiegoś powodu w dobie emancypacji pierwotnie kobiece cechy pięknej połowy nagle stały się tak nieistotne. Dlaczego takie kobiece cnoty, jak delikatny charakter, oszczędność, wyrozumiałość, uległość itp., Które zawsze przyciągały mężczyzn, są obecnie uważane za jedynie dodatkową, a nie opcjonalną opcję dla kochającej siebie kobiety? Nie jestem zwolennikiem powrotu do „Kuchni, Kinder, Kirche”. Współczesne tempo życia, szczególnie w megamiastach, dyktuje własne zasady. Jestem zwolennikiem tego, aby w pogoni za sukcesem i realizacją swoich społecznych potencjałów trzeba było mieć czas, a najlepiej umieć zrealizować swój główny potencjał dany nam przez naturę: swoją kobiecość. Może to jest prawdziwa miłość własna? Kochać i akceptować swoją kobiecą zasadę ze wszystkimi jej atrybutami: być ZA, a nie wyprzedzać (swojego męża), być delikatną i czułą, cierpliwą i tolerancyjną, stwarzać komfort i ufać sobie, a wszystkie te cechy popychają twojego mężczyznę do wielkie (i nie tak wielkie)) czyny w imieniu Ukochanej osoby.