Po tym, jak obok ukochanej osoby pojawiła się lekkość, lot i poczucie szczęścia, stopniowo przychodzi kolejny okres. Jak znikają te wspaniałe uczucia? Dlaczego znikają? Dlaczego kończy się zakochanie, które wielu uważa za miłość? Naturalny proces rozpoczyna się w momencie, gdy kobieta (oczywiście w tej roli jest też mężczyzna) staje się z czegoś niezadowolona. Obraz mężczyzny, jaki ma w głowie, zaczyna odbiegać od rzeczywistej osoby. Jej oczekiwania wobec niego przestają się spełniać. W naturalny sposób zaczyna odczuwać niezadowolenie, protestować i chce przywrócić mężczyźnie obraz, który dla siebie wymyśliła. A nie będąc w stanie dokładnie i dokładnie wyrazić swoich uczuć i potrzeb, mówi najlepiej, jak potrafi. Zaczyna wyrażać to, co jej się nie podoba. Co dzieje się w tym momencie z mężczyzną? On też miał swoje oczekiwania. Widzi kobietę niezadowoloną z niego, zirytowaną. Rozumie, że zrobił coś złego, nie zgadł, zrujnował to. Kobieta, którą kocham, czuje się źle. A jeśli ona czuje się źle, to on też czuje się źle. Zaczyna mieć poczucie winy. Próbuje naprawić sytuację, próbuje wyjaśnić, uspokoić, odwrócić uwagę, ale nic nie pomaga, a jedynie wzmaga agresję. Wpada w rozpacz, ale w środku stara się wytrzymać, a nie wpaść w gniew , żeby nie pogorszyć sytuacji, uratować świat, nie zdając sobie z tego sprawy. Wewnątrz panuje ogromne napięcie, poczucie winy i bezradności, bo nie wie, co zrobić, aby uspokoić ukochaną osobę i słowa ukochanej lecą jak strzały prosto w serce, ranią i palą. Ale on tego nie okazuje i wydaje jej się, że ma kamienną twarz, zimny, obojętny. Ogromny ból, który ukrywa, odbierany jest przez nią jako obojętność i ignorancja. Naturalnie nie może się domyślić, że wrażliwe i bolesne uczucia rozdzierają jego serce. Czy myślisz, że go to nie obchodzi? Uwierz mi, to nieprawda. A skoro na zewnątrz panuje pozorny chłód, niedostępność i ignorancja, uderza to jak w ścianę, zwiększając ciśnienie. Naprawdę potrzebuje odpowiedzi, żeby wiedziała, że ​​mu zależy, że jest ważna i kochana. Ból i poczucie winy są bardzo bolesne i nie chcesz ich doświadczać, więc mężczyźni (i kobiety oczywiście także, jeśli tak jest). znajdują się w pozycji oderwania), nie zdając sobie z tego sprawy, próbują pozbyć się tych uczuć. Jak? Ten bolesny stan nazywamy „drenażem mózgów”. Chcę, żeby to się skończyło, a oni mogą się złościć, warczeć, bronić się przed bezradnością i poczuciem winy. Obwinianie w odpowiedzi lub milczenie i odejście to sposób na radzenie sobie ze swoimi uczuciami, przeczekanie burzy, kiedy się uspokoi widzi obojętność, jeszcze bardziej stara się przebić, zwiększając głośność, bo wydaje się, że związek się rozpada, ona go traci. Próbuje go odzyskać, ale metody są takie, że wręcz przeciwnie, czynią go jeszcze bardziej zamkniętym i defensywnym. W końcu idą w różnych kierunkach. Pojednanie oczywiście następuje. Ale często problem schodzi na dalszy plan i czeka na następny raz. Rzadko kiedy komukolwiek udaje się pogodzić z jakością, aby zostać wysłuchanym, zrozumianym i zaakceptowanym. A na przyjęciu nie jest łatwo się usłyszeć. Żaden z nich nie słyszy drugiego w swoich uczuciach. Dopóki dana osoba nie zostanie wysłuchana i zrozumiana, doświadczenia drugiej osoby nie są dla niej dostępne. Każdemu trzeba dać przestrzeń i akceptację, dopiero wtedy zaczyna słyszeć swojego partnera. Kiedy to się dzieje, ludzie są bardzo zaskoczeni, jest to dla nich trudne im uwierzyć, że partnerowi zależy na tym, żeby kochał i cenił relacje, a dystans jest jego sposobem na ich utrzymanie. Podobnie jak stalking – próba powrotu i zbliżenia się. Ostatnio pracowałam z parą, w której mąż był zdystansowany. Milczał, próbował przeciwstawić się krytyce i niezadowoleniu żony, nazywając jej działania „bzdurą”, po czym wybuchł protest, warknął i wyszedł. Nie chciał już „słuchać tego kataryniarza” i stopniowo coraz bardziej oddalając się od żony, udał się do znajomych, gdzie czuł się dobrze. I cierpiała, pozostając z dziećmi w weekendy i wieczory. Kiedy wrócił, natychmiast wyrażała przed nim wszystkie swoje skargi, aby dotrzeć do jego serca.