O wychowaniu dzieci do 10 roku życia Narodziny i dojrzewanie człowieka można bardzo dobrze zilustrować na przykładzie drzewa. Złożenie człowieka, że ​​tak powiem, następuje jeszcze przed jego narodzinami. Korzenie drzewa to liczni przodkowie i dziadkowie małego człowieka. Od nich zabierze większość swojego ziemskiego bagażu. Dziecko nie przychodzi na świat jako biała kartka papieru, na której jeszcze nic nie zostało napisane; wręcz przeciwnie, przekroczyło granicę i urodziło się, ma już: - określony typ układu nerwowego (silny lub słaby); - cechy fizyczne odziedziczone po przodkach (typ budowy ciała, wzrost, kolor włosów, oczy); - pamięć genetyczna poprzednich pokoleń; - podstawowy charakter; - typ temperamentu (może to być osoba szybka i bystra choleryczka; szybka, ale zrównoważona sangwiniczka osoba; osoba powolna, spokojna, flegmatyczna lub osoba bardzo wrażliwa, skłonna do złego nastroju i marudnej melancholii); - potencjał intelektualny. Nie gotowa inteligencja, ale jej możliwe możliwości. Cóż, dziecko się urodziło, cały ten bagaż już w nim jest. Wszystko to pokazuje, jak różne mogą być dzieci, a zadaniem rodziców jest uważność i próba zrozumienia, jaką duszę dał im Bóg. W tej samej rodzinie, z tym samym wychowaniem, dorastają różne dzieci. Jeśli nie weźmiesz tego wszystkiego pod uwagę, jeśli nie uwzględnisz indywidualności swojego dziecka, możesz popełnić błędy w wychowaniu, które wkrótce zaczną się pojawiać. Wychowanie dziecka opiera się na dwóch skrzydłach, którymi są „Miłość ” i „Dyscyplina”, każde z nich jest równie ważne. Często rodzice wybierają tylko jedną linię edukacji: - tylko „Dyscyplina” jest tendencją w jednym kierunku (nadmierna surowość, wiele zakazów, dziecko nie jest całowane, nie przytulane, często karcone, karane, aby nie psuć się) - tylko „”); Miłość” to przechylenie w drugą stronę (dziecko może wszystko, czuje się jak w centrum świata, dorośli „tańczą do jego melodii”). Dziecko trzeba kochać, brać na ręce, przytulać, całować, kupować zabawki, organizować wakacje, aby zaznało „szczęścia dzieciństwa”. Jednocześnie w rodzinie muszą obowiązywać jasne zasady postępowania. Musisz nawiązać uczciwe, pełne szacunku i przyjazne relacje ze swoim dzieckiem, aby później, jeśli zrobi coś złego, dla niego nawet odmowa komunikacji z nim była poważną karą, z którą należy omówić zasady ustalone w rodzinie dziecko, gdy dorośnie. Rozmowa mogłaby wyglądać mniej więcej tak: „Widzisz, w życiu zawsze obowiązują zasady, można je podzielić na cztery grupy: 1) są rzeczy, które MOŻESZ ZROBIĆ (jeść, spać, bawić się); 2) są rzeczy, które zawsze możesz zrobić, ale CZASAMI NIE MOŻESZ (poproś babcię, żeby przeczytała bajkę, gdy bardzo boli ją głowa; baw się głośno, jeśli ktoś śpi); 3) są rzeczy, których nie możesz” nie, ale CZASAMI MOŻESZ (moczyć stopy w kałuży, żeby uratować kociaka); 4) są rzeczy, których NIGDY nie robisz (dręczanie zwierząt, wypowiadanie przykrych słów itp., żeby coś dziecku wytłumaczyć). usiądź tak, aby wasze twarze były na tym samym poziomie, spójrz mu w oczy. Nie ma sensu wykrzykiwać komentarzy lub nauk pod adresem przebiegającego dziecka, ono ich nie słyszy, to znaczy nie dostrzega. Jeśli dziecko zachowuje się źle, należy je ukarać w trzech etapach. Najpierw ostrzeż: „Nie rób tego, ukarzę cię”. Następnie, jeśli nie słucha, należy go ustawić w kącie (lub umieścić na krześle „karnym”) i powiedzieć: „Będziesz tu stać przez 3–10 minut (w zależności od wieku dziecka). Pomyśl o tym, co zrobiłeś źle i dlaczego zostałeś postawiony w kącie. Kiedy upłynie wyznaczony czas, musisz podejść do dziecka, porozmawiać z nim o zdarzeniu i nakłonić go, aby poprosił o przebaczenie. Robiąc to, pokazujemy dziecku, że dorośli są liderami w rodzinie i tworzą pewien porządek w zachowaniu dziecka. Jeśli dziecko, stojąc w kącie, nadal krzyczy i jest tam oburzone, musisz powiedzieć: „To wszystko, nie pozwolę ci dzisiaj bawić się na zewnątrz” lub „Dziś nie zjesz ciasta, które kupiliśmy nas”, czyli znaleźć i.