Od autora: Dedykuję je tym, którzy choć raz zostali uznani za niezdolnych do prowadzenia samochodu i tym, którzy mają prawo jazdy w szafie koło Zero culometr Jestem córką mężczyzny z dużym doświadczeniem w prowadzeniu samochodu osobowego, ma obecnie 86 lat i nadal jeździ swoją Ładą. W dzieciństwie przejechałem wiele kilometrów po naszym terytorium Krasnojarska samochodem z tatą. I polubiłem to. Tata nigdy nie uczył mnie prowadzić samochodu i nawet przez myśl mi to nie przeszło. Szczególnie po jednym dniu, gdy miałem 10 lat, z nudów wyciągnąłem coś do samochodu i okazało się, że w efekcie auto puściło hamulec ręczny, ale stało na wzniesieniu i wtedy tata to złapał .W czasie jazdy tata był człowiekiem małomównym, ale szczegółowo wyjaśnił mi liczne pytania dotyczące wszystkiego na świecie, m.in.: „co oznacza ten znak”, „a to…”, „dlaczego samochód potrzebuję tej rzeczy. Tata spędził dużo czasu na naprawie swojego radzieckiego samochodu, nie wiem, czy mu się to podobało, czy nie. A ponieważ jako dziecko czytałem dużo książek, próbowałem przeczytać książkę mojego ojca „Budowa samochodu osobowego” (oczywiście radziecka), a nawet przeczytać o dziesiątej, aż w końcu pogubiłem się w okropnych słowach - do dziś słowo gaźnik brzmi dla mnie jak pirackie "Caramba!" To było moje pierwsze wprowadzenie do świata dróg, znaków drogowych i samochodów. O tym, jak mnie szkolono. O instruktorze. W wieku 29 lat, kiedy moje bliźniaki skończyły rok, a ja jeszcze nie pracowałam, miałam więcej czasu i postanowiłam pójść do szkoły i zdobyć prawo jazdy. Na szczęście szkoła nauki jazdy znajdowała się praktycznie na obrzeżach naszego domu. Powodem wyjazdu był jakiś zupełnie niejasny pomysł, że wygodnie byłoby przewozić dzieci samochodem w różne miejsca - przychodnie, przedszkola, szkoły, chociaż w tamtym czasie z mężem mieliśmy tylko dzieci, nie było samochodu i nie było pieniędzy albo do tego. Szkolenie zazwyczaj składało się z teorii i praktyki. Na zajęciach teoretycznych nauczyciel od czasu do czasu żartował na tematy związane z motoryzacją, które były dla mnie niejasne, było nudno i mało zabawnie, a na tych zajęciach też zrobiłem coś dla siebie. Przez całe dorosłe życie, zanim zacząłem naukę w szkole nauki jazdy, podczas pisania źle trzymałem wieczne pióro; moi rodzice i nauczyciele bezskutecznie próbowali mnie przekwalifikować w niższych klasach, po czym zrezygnowali. Wszystkie notatki robiłam na lekcjach nauki jazdy, trzymając prawidłowo wieczne pióro, a podczas szkolenia nie tylko nauczyłam się tak pisać, ale nawet zapomniałam, jak wcześniej je trzymałam. Znacznie później – kilka lat później przyszła mi do głowy myśl, że to dla mnie jakby początek nowej ścieżki, nauczenia się czegoś nowego. Zachowałem zeszyt, w którym pisałem - w ogóle nic w nim nie mogę przeczytać, litery są bardzo niezdarne, jeśli chodzi o pierwszą lekcję praktyczną. „No cóż, dlaczego tam stoisz, chodźmy” – powiedział mi arogancki młody instruktor na pierwszej lekcji. - Co mam zrobić? - zapytałam drżącym głosem. „Zaciągnij sprzęgło”. Do mojego następnego wyrażenia: „Gdzie to jest?” – odpowiedział miną, która wyraźnie wskazywała, że ​​jestem technicznym kretynem. Kilka minut później samochodem, który ciągle gaśnie z powodu moich nieudolnych działań, dwukrotnie objechałem lokalne warsztaty, zanim zdążyłem zrozumieć, czym różni się hamulec od gazu, zgodnie z planem instruktora, znalazłem się na PRAWDZIWYM. droga. Bóg jeden wie, czego chciał instruktor: może po prostu o tym nie pomyślał, a może szybko zdecydował się mnie uczyć. Wciąż pamiętam dziki horror siedzenia za kierownicą niekontrolowanego samochodu. I jakoś to doświadczenie nie było dla mnie przydatne. Wygląda na to, że po tym doświadczeniu zemściłem się trochę na moim instruktorze - kiedy powiedział „Przestańmy”, aby zobaczyć, jak nauczyłem się wybierać właściwe miejsce parkingowe, a jednocześnie. wysiąść z samochodu i załatwić jakieś swoje osobiste sprawy - często się zatrzymywałem, tak że jego drzwi były zamknięte o drzewo i mógł jedynie wyjść przez okno, znajdując się na tym drzewie lub w środku dużej kałuży. I wtedy wydawało mi się, że nie robię tego celowo. Jak zdałem egzamin.