Od autora: Żart pomaga nam budować i żyć SKĄD I GDZIE, DLACZEGO I DLACZEGO? CZĘŚĆ I. – ŻART GENIUSZA Bez względu na terminologię stosowaną przez autorów, jest mało prawdopodobne, że większość czytelników będzie w stanie odróżnić terminologię poprawną od błędnej i bez względu na to, jaka terminologia będzie używana, żaden rozsądny czytelnik w nią nie uwierzy. Alexander Privalov Wokół rozciągał się opuszczony, kwitnący kraj. Chleb się zakołysał. Wędrowały tłuste stada. Na horyzoncie błyszczały znajome przezroczyste kopuły, wiadukty i spiralne zjazdy. Ściana wciąż wznosiła się bardzo blisko zachodu. Ktoś dotknął mojego kolana i wzdrygnąłem się. Obok mnie stał mały chłopiec z głęboko osadzonymi, płonącymi oczami. Za ścianą rozległo się ogłuszające trzaski i oboje się odwróciliśmy. Widziałem, jak przerażająca, łuskowata łapa z ośmioma palcami chwyciła grzbiet ściany, napięła się, rozluźniła i zniknęła. „Słuchaj, dzieciaku” – powiedziałem – „co to za ściana?” Spojrzał na mnie poważnym, nieśmiałym spojrzeniem „To jest tak zwany Żelazny Mur.” – odpowiedział. – Niestety nie znam etymologii obu tych słów, ale wiem, że oddziela ona dwa światy – Świat Humanitarnej Wyobraźni i Świat Strachu Przed Przyszłością. „Przerwał i dodał: „Etymologia słowa „strach” również jest mi nieznana”. „Ciekawe” – powiedziałem. - Czy można rzucić okiem? Co to za Świat Strachu? Oczywiście, że możesz. Oto luka komunikacyjna. Zaspokój swoją ciekawość. Otwór komunikacyjny wyglądał jak niski łuk zamknięty pancernymi drzwiami. Podeszłam i niepewnie chwyciłam za klamkę. Pierdolić! Huk! Wow! Ai-i-i-i! Doo-doo-doo-doo-doo! Wszystkie pięć moich zmysłów zostało uszkodzonych w tym samym czasie. Widziałem piękną blondynkę z nieprzyzwoitym tatuażem między łopatkami, nagą i długonogą, strzelającą z dwóch pistoletów automatycznych do brzydkiej brunetki, z której przy każdym trafieniu leciały czerwone plamy. Słyszałem ryk eksplozji i rozdzierający serce ryk potworów. Poczułem nieopisany smród zgniłego, spalonego, niebiałkowego mięsa. Gorący wiatr pobliskiej eksplozji nuklearnej spalił mi twarz, a na języku poczułem obrzydliwy smak protoplazmy rozrzuconej w powietrzu. Odskoczyłem i gorączkowo trzasnąłem drzwiami, prawie szczypiąc się w głowę. Powietrze wydawało mi się słodkie, a świat piękny. Chłopiec zniknął. Po raz kolejny zmierzch bezprzestrzennego czasu zamknął się wokół mnie. Ale nie odrywałem wzroku od Żelaznego Muru, przepełniała mnie ciekawość. Żeby nie tracić czasu, przeskoczyłem milion lat do przodu. Nad ścianą rosły zarośla grzybów atomowych i ucieszyłem się, gdy po mojej stronie ściany znów pojawiło się światło. Zwolniłem i jęknąłem z rozczarowania. Niedaleko stał ogromny Panteon Lodówki. Z nieba spadał zardzewiały statek kosmiczny w kształcie kuli. Wokół nie było ludzi, chleb się kołysał. Balon wylądował, wyleciał z niego poprzedni pilot w niebieskim, a na progu Panteonu pojawiła się dziewczyna w różowym, pokryta czerwonymi plamami odleżyn. Podbiegli do siebie i trzymali się za ręce. Odwróciłem wzrok – poczułem się zawstydzony. Niebieski pilot i różowa dziewczyna kontynuowały przemowę, aby rozprostować nogi, wysiadłem z samochodu i dopiero wtedy zauważyłem, że niebo nad ścianą było niezwykle czyste. Nie było słychać ani huku eksplozji, ani trzasku wystrzałów. Nabrałem śmiałości i skierowałem się w stronę otworu komunikacyjnego. Po drugiej stronie muru rozciągało się zupełnie płaskie pole, przecięte aż po horyzont głębokim rowem. Na lewo od rowu nie było widać ani jednej żywej duszy, pole przykryte było niskimi metalowymi kopułami, przypominającymi pokrywy studzienek kanalizacyjnych. Na prawo od rowu, niedaleko horyzontu, paradowała kilku jeźdźców. Potem zauważyłem, że krępy mężczyzna o ciemnej twarzy w metalowej zbroi siedział na skraju rowu ze zwisającymi nogami. Na jego piersi, u długiego pasa, wisiało coś w rodzaju karabinu maszynowego z bardzo grubą lufą. Mężczyzna przeżuwał powoli, plując co minutę i patrzył na mnie bez większego zainteresowania. Ja, trzymając drzwi, również na niego patrzyłem, nie śmiejąc się odezwać. Wyglądał zbyt dziwnie. Nieco niezwykłe. Dziki. Kto wie comężczyzna, spojrzawszy na mnie, wyjął spod zbroi płaską butelkę, zębami wyciągnął korek, wyssał z szyi, ponownie splunął do rowu i powiedział ochrypłym głosem: „Witam!” Na południe od strony? „Tak” – odpowiedziałem. - To znaczy, tak. – Koniec, jak z tego wyjdzie zea? „Tak więc” powiedziałem, zamykając drzwi. „Skończyć, jak to będzie, cześć?” „W porządku”, powiedział flegmatycznie i zamilkł. Po chwili odczekania zapytałem, co tu robi. Początkowo odpowiedział niechętnie, ale potem zaczął mówić. Okazało się, że na lewo od fosy ludzkość przeżywa swoje ostatnie dni pod piętą okrutnych robotów. Tam roboty stały się mądrzejsze od ludzi, przejęły władzę, cieszą się wszystkimi dobrodziejstwami życia, a ludzi zepchnięto pod ziemię i wsadzono na przenośniki taśmowe. Na prawo od fosy, na terenie, którego strzeże, ludzie zostali zniewoleni przez kosmitów z sąsiedniego wszechświata. Oni także przejęli władzę, ustanowili porządek feudalny i w pełni korzystają z prawa pierwszej nocy. Ci obcy żyją - nie daj Boże wszystkim, ale ci, którzy są na ich korzyść, też coś dostają. A około dwadzieścia mil stąd, jeśli pójdziesz wzdłuż fosy, znajduje się obszar, w którym ludzie zostali zniewoleni przez kosmitów z Altair, inteligentne wirusy, które osiedlają się w ciele człowieka i zmuszają go do robienia, co chce. Jeszcze dalej na zachód leży duża kolonia Federacji Galaktycznej. Tamtejsi ludzie również są zniewoleni, ale ich życie nie jest takie złe, ponieważ Jego Ekscelencja Wicekról karmi ich na rzeź i rekrutuje do osobistej straży Jego Królewskiej Mości Imperatora Galaktycznego A-y 3562. Są też obszary zniewolone przez inteligentne pasożyty, inteligentne rośliny i inteligentne minerały. I wreszcie za górami są tereny zniewolone przez kogoś innego, ale krążą o nich różne opowieści, w które poważny człowiek nie uwierzy... Tutaj nasza rozmowa została przerwana. Kilka samolotów w kształcie spodków przeleciało nisko nad równiną. Spadły z nich bomby, wirując i przewracając się. „Znowu się zaczęło” – mruknął mężczyzna, skierował stopy w stronę eksplozji, podniósł karabin maszynowy i otworzył ogień do jeźdźców dudniących na horyzoncie. Wyskoczyłem, trzasnąłem drzwiami i opierając się o nie plecami, przez chwilę słuchałem pisku, ryku i grzmotu bomb. Pilot w błękicie i dziewczyna w różu na schodach Panteonu wciąż nie mogły dokończyć dialogu. Znów ostrożnie wyjrzałem przez drzwi: ogniste kule eksplozji powoli wznosiły się nad równiną. Metalowe czapki odrzucano jedna po drugiej, a spod nich wychodzili bladzi, obdarci ludzie o brodatych, dzikich twarzach i z żelaznymi łomami w pogotowiu. Mój niedawny rozmówca został wrąbany w kapustę długimi mieczami przez galopujących jeźdźców w zbrojach, krzyczał i machał z karabinu maszynowego... Zamknąłem drzwi i ostrożnie pchnąłem rygiel._____________P.S. – Nie ma jednej przyszłości dla wszystkich. Jest ich wiele i każde działanie tworzy jedno z nich. Zrozumiesz to. – Na pewno to zrozumiesz, ale będzie już za późno. Arkady i Borys Strugatscy Poniedziałek zaczyna się w sobotę 1965 Bajka dla młodszych badaczy CZĘŚĆ II. - GDZIE I GDZIE, DLACZEGO I DLACZEGO? Bajka dla wszystkich - Sytuacja międzynarodowa w skrócie i za 60 sekund Trzecia wojna światowa już trwa. Jednak w odróżnieniu od poprzednich wojen celem nie jest redystrybucja gospodarcza – nie ma co dzielić, wszystko zostało już rozdzielone, ale kierunki rozwoju, wybór środków i oczywiście cele. CZY MASZ CEL W SWOIM ŻYCIU? Królewska bitwa – http://www.ex.ua/view/329477?r=2Children of Man – http://www.ex.ua/view/297835?r=2 Rippers – http://www.ex. ua /view/1762242?r=2,23775 Masakra - http://www.ex.ua/view/1635489?r=2 ________________________________Formuła miłości - http://www.ex.ua/view/7653?r= 70538Zwykły cud - http://www.ex.ua/view/45968?r=70538 Ten sam Munchausen - http://www.ex.ua/view/52604?r=70538 Dom, który zbudował Swift -