Od autora: To albo sen, albo rzeczywistość, albo rzeczywistość, albo dereal. Nowe przygody Czerwonego Kapturka. Miałeś kiedyś sen, kolorowy, jak gdyby twoja babcia była chora, a twoja matka, strasznie zapracowana pani, taka biznesmenka, o której mówią ludzie, wysłała ją z zadaniem, aby odwiedziła babcię w szpitalu: aby z nią porozmawiała lekarza, zapłać pielęgniarce za jej opiekę i usiądź przy starszej pani, pociesz ją w smutku i słabości. Relacja między Tobą a babcią na tym etapie życia, szczerze mówiąc, nie była zbyt dobra, ale poczucie obowiązku, gdziekolwiek można z tego wyjść, jest konieczne, konieczne! I tak przyjeżdżasz do szpitala, wjeżdżasz skrzypiącą windą na 6 piętro, drzwi windy się zamykają, zostawiając cię w długim, bardzo długim i ciemnym, ciemnym korytarzu... Co? Już się boisz? A potem jest jeszcze gorzej... Idziesz wzdłuż ściany, ciemnym korytarzem, szukając pokoju 66... ​​​​w którym leży Twoja babcia. I właśnie wtedy, gdy jesteś prawie w rozpaczy, widzisz cenny znak! A potem zdaje się, że jesteś sam na oddziale. I z jakiegoś powodu zaczynasz widzieć siebie z zewnątrz (depersonalizacja), tak jakby gra komputerowa była kiedyś w pierwszej osobie, a teraz jest w trzeciej osobie! I z jakiegoś powodu widzisz siebie jako dziewczynę z Czerwonym Kapturkiem na głowie. Dziewczyny nie ma już na oddziale nr 666, ale w piwnicy i przed dziewczyną nie jest szpitalne łóżko z nieszczęśliwą babcią, ale maniak – Szary Wilk, udający babcię (derealizacja). A potem w ogóle najciekawsza rzecz! Czerwony Kapturek widzi tę Babcię Wilczycę i dosłownie przeżywa HORROR-HORROR. To uczucie jest dla niej w tej chwili tak nie do zniesienia, że ​​pilnie i natychmiast, NATYCHMIAST, musi coś z tym uczuciem zrobić! A potem w twoim śnie dzieją się absolutnie niesamowite cuda, coraz bardziej cudowne (aktywują się mechanizmy obronne psychiczne) ---- Scena 1. Ochrona 1. Pierwotna izolacja. Bohaterowie są ci sami: Czerwony Kapturek i Babcia Wilk. Czerwony Kapturek zauważa puste łóżko i idzie spać. Jednocześnie zasypia jak dziecko dosłownie w sekundę. ---- Scena 2. Obrona 2: Odmowa. Czerwony Kapturek podchodzi do okna i z zainteresowaniem przygląda się łuszczącej się farbie z parapetu, wyjmuje lusterko, przygląda się sobie z nie mniejszym zainteresowaniem, w ogóle zachowuje się, jakby Babcia Wilk nie istniała ---- Scena 3 . Wszechmocna kontrola. W głowie Czerwonego Kapturka z każdą minutą rośnie pewność, że sama zadzwoniła do Babci Wilk, żeby się przestraszyć ---- Scena 4. Pierwotna idealizacja/dewaluacja. Czerwony Kapturek nagle zdaje sobie sprawę, że przed nią stoi najdoskonalsza w jej horrorze Babcia Wilk, bardzo chce się z nią teraz zaprzyjaźnić, aby odstraszała swoich wrogów i zawsze wypowiadała się w jej obronie. / To najbardziej bezużyteczna Babcia Wilk na świecie, jest obrzydliwa w swoim horrorze i z jakiegoś powodu przeraża Dziewczynę, a nie tych strasznych ludzi na oddziale. Potrzebujemy nowego, absolutnie idealnego! Teraz pokażę mój prawdziwy stosunek do takich Wilczych Babć! ---- Scena 5. Projekcja/introjekcja. Bohaterka jest pewna, że ​​obiekt na łóżku jest przerażony. / bohaterką jest właśnie Babcia Wilk, o której opowiada legenda ---- Scena 6. Identyfikacja projekcyjna. Czerwony Kapturek żąda od Babci Wolf natychmiast!!! przestań ją zastraszać.---- Scena 7. Rozłam. Czerwony Kapturek uważa, że ​​Babcia Wilk jest „Światowym Złem” i „diabłem z piekła”, zupełnie nic nie wartym stworzeniem, w przeciwieństwie do samego Czerwonego Kapturka, białego i puszystego, anioła, który zstąpił z nieba.-- -- Scena 8. Dysocjacja. Skąd wzięła się ta dziewczynka z Czerwonego Kapturka i gdzie byłeś przez ostatnie trzy dni? I w ogóle, kto to jest przed tobą? ---- Scena 9. Represje. Czerwony Kapturek nie potrafi wyjaśnić, dlaczego się trzęsie, gdy po drodze mija szpital? Dlaczego ciągle śni jej się, że jest pracownicą tajnego laboratorium hodującego wytrwałą hybrydę Wilka i jej babci ---- Scena 10. Regresja. Czerwony Kapturek kupuje sobie