Po raz kolejny Jeszcze raz o niepokoju i niepokoju Temat lęku i niepokoju poruszaliśmy już nie raz. Wygląda na to, że ostatni raz był półtora roku temu. Oczywiście nie chciałabym do nich wracać, ale życie nie staje się spokojniejsze i stabilniejsze, nie pozwala mi się zrelaksować... Jest to zauważalne u otaczających mnie osób. No cóż, czemu nie, i to również na poziomie intuicyjnym, każdy prawdopodobnie rozumie, o czym mówimy. Konieczne jest jednak kilka krótkich wyjaśnień. Pierwszy. Lęk i niepokój to nie to samo. Lęk to stan emocjonalny, który pojawia się w sytuacji niepewnego zagrożenia i objawia się w oczekiwaniu na niekorzystny rozwój wydarzeń. Lęk to tendencja konkretnej osoby do doświadczania stanu lęku. Inaczej mówiąc, lęk to stan, a lęk to cecha osobowości. Dziś pojęcia te są wyraźnie rozdzielone – choć dosłownie dwadzieścia lat temu nie było między nimi wyraźnego rozróżnienia. Jednak nadal są one często mylone, w tym w niemal psychologicznych zasobach Internetu, a nawet na stronach klinik. Drugi. Lęk i niepokój to jeden z najbardziej złożonych i palących problemów. Nie tylko w nauce, ale także w społeczeństwie w ogóle. Wielu uważa je za główny problem psychologiczny współczesnej cywilizacji. Każdy człowiek od czasu do czasu doświadcza lęku; lęk w takim czy innym stopniu jest nieodłącznym elementem około połowy ludzkości, a co trzecia osoba spotyka się z zaburzeniami ze spektrum lęku (tzn. przy pomocy pomocy). specjalisty) przez całe życie. Co więcej, same te problemy są stosunkowo nowe: uważa się, że Zygmunt Freud po raz pierwszy poświęcił im poważną uwagę w 1929 r. w swoim dziele „Strach”. To on wprowadził pojęcie lęku, dzieląc strach na konkretny i niejasny, niewytłumaczalny – lęk mający głęboki, irracjonalny, wewnętrzny charakter. Nawiasem mówiąc, moim zdaniem jest to całkowicie działająca klasyfikacja, jednak nadal nie ma jednego, ogólnie przyjętego podejścia: jest tylu specjalistów, tyle opinii. Lęk jest naturalną reakcją na niebezpieczeństwo lub groźną sytuację. Ostatecznie ma zapewnić przetrwanie. Jednak w toku ewolucji uległo to pewnym przemianom: to, co mózg postrzega jako niebezpieczeństwo i wysyła organizmowi odpowiednie sygnały, nie zawsze nim jest. Mózg po prostu tak zdecydował. A ciało jest zmuszone do reakcji i my odczuwamy tę reakcję jako niepokój. Wrażliwość układu nerwowego jest u każdego inna, w dodatku zmienia się w różnych okresach życia: uważa się, że szczyty lęku (tutaj używam tego). termin w nieco innym znaczeniu – jako wskaźnik częstotliwości i nasilenia epizodów lękowych) występuje najczęściej w okresie adolescencji i w okresie „kryzysu wieku średniego”. Ale to nie jest pewne... Lęk może być odczuwany w różnym stopniu nasilenia, od niejasnego niepokoju, podniecenia po wyraźne objawy somatyczne - na przykład tachykardię (szybkie bicie serca), wzrost ciśnienia, trudności w oddychaniu, poczucie nierealności tego, co jest. dzieje, przebywanie „w bańce” grożącej utratą przytomności lub atakami paniki (porozmawiamy o nich później). W zdecydowanej większości przypadków same epizody lękowe nie są groźne. Wskazane jest, aby o tym pamiętać: niepokojący epizod zawsze mija (choć podczas ataku nie ma co do tego pewności, jest wręcz przeciwnie: „to nigdy nie minie”, „zwariuję”. Problem w tym, że epizody mają tendencję do powtarzania się, a jednocześnie bardzo często nie jest jasne, co dokładnie służy jako „wyzwalacz”: niepokój może być spowodowany na przykład myślą lub jakąś myślą. uczucie, lub może pojawić się dosłownie znikąd (ciąg dalszy.)