Od autora: Wywiad ze specjalistą pracy psychologiczno-socjalnej i technologii informatycznych Miejskiego Centrum Opieki Paliatywnej i Organizacji Pielęgniarskiej K.V. Jackiewicz felietonisty Ludmiły Gabasowej. Informacje z 2007 roku zostały opublikowane na portalu TUT.BY - K.V., o ile wiem, Waszemu ośrodku powierzono funkcję rozwijania w Mińsku tak stosunkowo nowego obszaru działalności dla miasta, jak opieka paliatywna w domu. Czy mógłbyś opowiedzieć nam więcej o ośrodku i jego pracy? - Miejskie Centrum Opieki Paliatywnej i Organizacji Pielęgniarstwa istnieje w Mińsku stosunkowo niedawno, bo od 1 marca 2007 roku. Ośrodek faktycznie jest kontynuacją i rozwinięciem pilotażowego białorusko-austriackiego projektu „Utworzenie pierwszego mobilnego hospicjum dla dorosłych”, który działał od 01.04.2005 do 1.10.2006 Oczywiście w czasie jego istnienia W ramach tego projektu zgromadzono doświadczenie w świadczeniu opieki paliatywnej, utworzono zespół, stworzono pewnego rodzaju zaplecze informacyjno-materiałowo-techniczne. Wszystko to nie powinno było zniknąć po jego zakończeniu, dlatego Komisja Zdrowia Komitetu Wykonawczego Miasta Mińska, reprezentowana przez Natalię Michajłownę Predko, kierownik wydziału opieki medycznej i profilaktycznej, zdecydowała się kontynuować te prace po zakończeniu projektu . W związku z tym zdecydowano o utworzeniu miejskiego centrum opieki paliatywnej i organizacji pielęgniarstwa na bazie 5. szpitala klinicznego w Mińsku. Nawiasem mówiąc, w tym samym czasie w Mińsku powstało pierwsze Hospicjum dla dorosłych, gdzie do pracy wyjechało wielu specjalistów i uczestników projektu Mobilne Hospicjum, a opieka paliatywna zaczęła odnajdywać się na nogi i wyłaniać się jako bardzo popularny obszar działalność. Trzeba powiedzieć, że opieka paliatywna, czyli pomoc, która nie jest już kojarzona z leczeniem, ale z zmniejszeniem ciężaru cierpienia i poprawą jakości życia pacjenta, jest bardzo złożonym obszarem działalności i zupełnie nowym, zarówno dla miasta i naszą republikę. Specyfika tej pracy polega na tym, że wykorzystuje się w niej przede wszystkim metodę zespołową, tj. prace realizuje zgrany zespół specjalistów, w skład którego wchodzą: lekarze opieki paliatywnej, pielęgniarki, psychoterapeuci, psycholodzy, specjaliści terapii ruchowej, spowiednicy, a praca zespołu paliatywnego opiera się na interdyscyplinarności i multidyscyplinarności, jak również na bazie międzywyznaniowej i wielowyznaniowej. W istocie jest to innowacyjna technologia medyczna, psychologiczna i społeczna służąca pomaganiu potrzebującym. Do niedawna powszechnie panowało przekonanie, że opieka paliatywna może być świadczona i na ogół dotyczy wyłącznie stacjonarnej placówki medycznej (tj. hospicjum lub oddziału opieki paliatywnej), jednak światowe doświadczenia w rozwoju opieki paliatywnej wyraźnie pokazują, że w ostatnim czasie stały się bardzo popularne. Świadczone są także inne formy opieki paliatywnej. Dlatego obok opieki stacjonarnej istnieją tzw. szpitale dzienne, operacyjne usługi mobilne, usługi pomocy domowej, usługi weekendowe i inne rodzaje pomocy. Powiem ponadto, że doświadczenia naszego ośrodka i Hospicjum Szpitala Opieki Paliatywnej wyraźnie pokazały, że dla miasta Mińska opieka paliatywna w domu jest jednym z priorytetów. Przede wszystkim wynika to z faktu, że kierunek ten jest ekonomicznie uzasadniony w obecnej trudnej sytuacji społeczno-gospodarczej i nie wymaga znaczących inwestycji w środki trwałe. Sami oceńcie: w stolicy jest około 2500 mieszkańców potrzebujących takiego czy innego rodzaju opieki paliatywnej, z czego około 34-35% to chorzy na raka. Jeżeli w hospicjum jest średnio od 25 do 30 łóżek stacjonarnych, to ile hospicjów trzeba utworzyć, aby objąć wszystkich potrzebujących i jakie kolosalne sumy środków i zasobów ludzkich będą na to potrzebne? Jednocześnie usługa pomocy domowej jest w stanie rozwiązać ten problem w stosunkowo krótkim czasie, nie wydając przy tym dużych nakładów na środki trwałe. W końcu paliatywnyOpieka domowa jest szybką i wysoce mobilną formą pracy, która pozwala w stosunkowo krótkim czasie dotrzeć do dużej liczby osób potrzebujących opieki paliatywnej i opieki. W samym naszym ośrodku na przestrzeni trzech kwartałów 2008 roku wzrost liczby aktywnych pacjentów wyniósł 126%. Jeśli na początku roku w placówce czynnych było 30 pacjentów, to na koniec kwartału było ich już 68. Jednocześnie liczba wniosków o pomoc od pacjentów wzrosła z 90 na początku roku do 168 na koniec trzeciego kwartału i stale rośnie. Trzeba wziąć pod uwagę, że nie zajmujemy się każdym, kto tego chce, a jedynie bardzo konkretnymi formami i nozologiami wymienionymi w zarządzeniu komisji zdrowia i pracujemy z bardzo ograniczoną liczbą personelu. Oczywiste są zatem oszczędności budżetowe i skuteczność świadczeń opieki paliatywnej w domu. Nawiasem mówiąc, mimo że szpital opieki paliatywnej Hospicjum ma tylko 28 łóżek stacjonarnych, to z kolei praktycznie odsuwa od Mińska główną pilność problemu opieki paliatywnej nad chorymi na nowotwory, ponieważ Hospicjum ma zarówno szpital dzienny oraz serwis mobilny, w którym zarejestrowanych jest 178 pacjentów onkologicznych. Jeśli więc mówimy o potrzebie łóżek szpitalnych dla miasta, to nasilenie problemu nadal istnieje, ale w większym stopniu w odniesieniu do pacjentów nienowotworowych. - K.V., jaka jest ogólna specyfika mobilnej opieki paliatywnej lub opieki paliatywnej w domu? - Specyfiką opieki paliatywnej w domu jest to, że jest to opieka paliatywna połączona z opieką pielęgniarską, a opieka pielęgniarska dominuje wręcz na niektórych etapach pracy z pacjentem. Mówimy o zapewnieniu opieki paliatywnej szerokiemu gronu słabych i bezradnych osób pozbawionych opieki lub unieruchomionych pacjentów, którzy stanowią około 5% całkowitej liczby pacjentów geriatrycznych i nie mogą z tego czy innego powodu zająć się sobą. Pacjenci ci z reguły mają także problemy zdrowotne wymagające odpowiedniej pomocy w postaci niektórych zabiegów mikrochirurgicznych, usunięcia martwicy, leczenia odleżyn, przetok, trudno gojących się i otwartych ran, a także pomocy psychologicznej, społecznej i duchowej. Na pierwszą wizytę zawsze wyjeżdża zespół, który na miejscu ocenia zarówno złożoność problemu medycznego, jak i złożoność sytuacji psychologicznej i społecznej. Pomoc domowa jest zatem rodzajem pomocy bardziej uspołecznionej, szczególnie w odniesieniu do osób starszych, samotnych i niechronionych społecznie kategorii populacji. Istnieje opinia, że ​​opieki paliatywnej wymagają jedynie chorzy na nowotwory, u których występują silne zespoły bólowe. Jest to dalekie od przypadku i dziś zarówno czołowi zagraniczni, jak i rosyjscy eksperci w dziedzinie opieki paliatywnej (G.A. Nowikow) pilnie zwracają uwagę na fakt, że opieki paliatywnej mogą potrzebować różne kategorie pacjentów, w tym pacjenci z chorobami naczyń mózgowych i pacjenci z chorobami układu krążenia, i zakażonych HIV/AIDS, pacjentów po urazach i zespołach pourazowych oraz, jak już mówiłem, po prostu ludzi bezbronnych, którzy z różnych powodów nie mogą znaleźć się pod opieką hospicjum. Co więcej, był to G.A. Novikov podkreśla znaczenie rozwoju opieki paliatywnej w domu, jako najbardziej dostępnej i ekonomicznie wykonalnej formy opieki na terenie byłej WNP. Nawiasem mówiąc, wśród pacjentów naszego ośrodka większość stanowią pacjenci geriatryczni lub osoby starsze, które cierpią nie na jedną, ale kilka ciężkich i przewlekłych chorób. Pod tym względem opieka paliatywna w domu ma wiele zalet w porównaniu z podobną opieką w warunkach szpitalnych. Po pierwsze, można zapewnić pacjentowi niezbędną pomoc bez zmiany jego zwykłego otoczenia domowego, a w domu, jak wiemy, pomagają nawet ściany. Po drugie, od razu rozwiązuje się kompleks problemów medycznych, społecznych, psychologicznych, a w niektórych przypadkach duchowych.Po trzecie, istnieje opłacalny system świadczenia usług w porównaniu z tą samą pracą hospicyjną w warunkach szpitalnych. Po czwarte, istnieje ciągłość różnych służb, opieki paliatywnej, opieki społecznej, opieki ambulatoryjnej, policji, które wspólnie mogą skuteczniej kontrolować sytuację społeczną w otoczeniu pacjenta, nie dopuszczając do pogorszenia sytuacji społecznej lub kryminalizacji (marginalizacji lub wywrócenia się mieszkanie do spiżarni itp.). Ponadto interdyscyplinarne podejście do opieki domowej obejmuje szerszy arsenał uzupełniających się i ludzkich możliwości. Dlatego opieka domowa jest jednym z priorytetowych obszarów rozwoju opieki paliatywnej w Mińsku. Nasz ośrodek w pewnym stopniu przełamuje tradycyjny stereotyp opieki paliatywnej i hospicyjnej, przenosząc punkt ciężkości z tradycyjnego „przytułku” czy „domu śmierci” na mobilny zespół paliatywny. - K.V. Jaka jest struktura Waszego ośrodka, jaka jest procedura kierowania pacjentów do opieki i jaki jest koszt usług? - Od razu odpowiem na ostatnie pytanie. Nasz ośrodek świadczy wszystkie usługi dla ludności całkowicie bezpłatnie. Obecnie jesteśmy jednostką strukturalną Zakładu Opieki Zdrowotnej „5 Miejski Szpital Kliniczny” w Mińsku. Kierownikiem ośrodka jest główna pielęgniarka 5. szpitala Nonna Konstantinowna Zagorodna i, co dziwne, ona też pracuje za darmo, tj. jest menedżerem wyłącznie funkcjonalnym. Ośrodek obecnie funkcjonuje w dwóch obszarach: Biura Organizacyjno-Analitycznego Opieki Paliatywnej i de facto świadczenia opieki domowej. Biuro organizacyjno-analityczne odpowiada za koordynację wszelkich prac organizacyjnych i metodologicznych nad rozwojem opieki paliatywnej w Mińsku. Ponadto gabinet gromadzi, systematyzuje i analizuje informacje statystyczne dotyczące opieki paliatywnej, tworzy miejski rejestr opieki paliatywnej oraz bank danych o pacjentach potrzebujących pomocy i opieki. W gabinecie obowiązują trzy stawki: stawka specjalistyczna, stawka pielęgniarki naczelnej i stawka rejestratorki medycznej. Usługi opieki domowej zapewniają usługi pacjentom w ich społeczności. W służbie przydzielono 15 stanowisk dla pielęgniarek i 2 stanowiska dla lekarzy. Ośrodek nie ma jeszcze nawet własnego transportu, więc siostry poruszają się po mieście komunikacją miejską. To właśnie przy tak ograniczonym składzie rozwiązywane są te trudne kwestie, o których mówiłem powyżej. Na szczęście wspierają nas Diecezja, wolontariusze, czyli po prostu aktywni i troskliwi ludzie o postawie obywatelskiej. Aby zostać objętym opieką ośrodka należy napisać wniosek i przedstawić skierowanie od lokalnego lekarza o potrzebie skorzystania przez pacjenta z pomocy. Decyzję o przyjęciu pacjenta do świadczenia podejmuje kierownik ośrodka i koordynator domowej opieki paliatywnej. Rejestracja odbywa się planowo codziennie w godzinach 08-30-14.00 z wyjątkiem weekendów i świąt pod adresem: ul. Filatova 9, budynek administracyjny, III piętro, pok. 32, tel. 296 44 38. Wskazania do sprawowania opieki paliatywnej w domu: - pacjenci z IV klasą. gr. choroba onkologiczna – pacjenci z przewlekłymi chorobami układu krążenia, posiadający 1. gr. niepełnosprawność - pacjenci z przewlekłymi chorobami naczyń mózgowych, posiadający 1 gr. niepełnosprawność, - pacjenci zakażeni wirusem HIV/AIDS w V stadium choroby, - pacjenci z urazami, posiadający stopień 1 lub 2. niepełnosprawność.- K.V. kilka słów o problematyce opieki paliatywnej i usług opieki domowej. Można o tym rozmawiać długo, bardzo długo, bo problemy, jak to mówią, są przeogromne. Głównym problemem jest brak odpowiednich ram legislacyjnych i regulacyjnych, stąd biorą się wszystkie inne pytania i problemy związane z rozwojem opieki paliatywnej, przygotowaniem państwowych programów jej rozwoju i finansowania, tworzeniem pomocy dydaktycznych, personelu. szkolenia, organizacja badań, a także odpowiednie płacepersonel. To pytanie niepokoi mnie najbardziej. Prawdę mówiąc, w naszej Republice prawdziwych specjalistów opieki paliatywnej, w pełni biegłych we wszystkich jej aspektach, można policzyć na palcach jednej ręki – i to dosłownie. Są to: Natalia Michajłowna Predko – kierownik wydziału pomocy lekarskiej Komisji Zdrowia Komitetu Wykonawczego Miasta Mińska – jedna z działaczek na rzecz rozwoju tego obszaru w Mińsku, Anna Georgiewna Gorczakowa – pionierka i założycielka ruchu hospicyjnego, twórczyni pierwszego hospicjum dziecięcego i sieci hospicjów dziecięcych, Nonna Konstantinovna Zagorodnaya – główna pielęgniarka 5. Miejskiego Szpitala Klinicznego – realizatorka projektu pilotażowego „Mobilne Hospicjum dla Dorosłych”, Olga Viktorovna Mychko – główny lekarz Państwowego Zakładu „Hospicjum” Szpital Opieki Paliatywnej”, w pewnym stopniu prawdopodobnie ja, jako autor i twórca pierwszego na Białorusi charytatywnego portalu informacyjnego www.rak.by na temat opieki paliatywnej i medycyny komplementarnej, prawo jest najważniejsze, bo bez W prawie brak jest systematycznego podejścia. Oto najnowszy przykład: wszyscy wiedzą o podwyższeniu wynagrodzeń pracowników służby zdrowia, jakie daje lobbowanie interesów jedynie Miejskiej Przychodni Onkologii Klinicznej w Mińsku (MGKOD) i Państwowego Zakładu „Hospicyjna Opieka Paliatywna”. Szpital”, to właśnie ich personel, za szkodliwość warunków pracy, został poddany podwyższeniu poziomu wynagrodzeń powyżej 2 wartości podstawowych (do 6), natomiast personel Miejskiego Ośrodka Opieki Paliatywnej i Opieki Paliatywnej wzrost ten nie obejmował usług świadczonych w domu. Czy to sprawiedliwe, pytają mnie lekarze i pielęgniarki opieki paliatywnej w naszym ośrodku, którzy często pracują w trudniejszych warunkach niż personel szpitala. A wszystko to tylko dlatego, że nie ma jasnego prawa zawierającego pojęcia i definicje, nie ma jednego pojęcia, a co za tym idzie, jednego systemu oceny i planowania. Szczerze mówiąc, w tej kwestii nadal panuje wiele hipokryzji, niezrozumienia i podstawowej niewiedzy, powiedziałbym, analfabetyzmu. Większość społeczeństwa i media po prostu boją się tego tematu, ponieważ nie mają o nim właściwego pojęcia i nie wiedzą, jak właściwie podejść do jego ujęcia w warunkach próżni informacyjnej i legislacyjnej. Jednak praca personelu opieki paliatywnej w domu wiąże się z wieloma zagrożeniami i trudnościami. Jest to czynnik zakaźny, zbiór wydzielin i materiału tkankowego do analizy, w którym wykrywa się Pseudomonas aeruginosa i Staphylococcus aureus, Candida i Proteus i wiele więcej; Obejmuje to pracę z ropnymi ranami i odleżynami; obejmuje to pracę z pacjentami chorymi na raka doświadczającymi ostrego bólu; obejmuje to pracę z pacjentami zakażonymi HIV/AIDS; Obejmuje to pracę z pacjentami z niezaburzonymi funkcjami poznawczymi (pacjenci nieadekwatni); Obejmuje to pracę z pacjentami z zaburzeniami układu mięśniowo-szkieletowego; jest to także ryzyko społeczne, wynikające z niekorzystnej sytuacji psychologiczno-emocjonalnej w rodzinie i otoczeniu pacjenta; obejmuje to syndrom wypalenia zawodowego i wiele innych. - K.V., ponieważ Pański ośrodek zajmuje się najcięższą kategorią pacjentów, w tym nieuleczalnymi pacjentami nowotworowymi w terminalnej fazie, prawdopodobnie musiał Pan zajmować się przypadkami pacjentów, stosując pewne nietradycyjne środki i metody. Co możesz powiedzieć o możliwościach medycyny alternatywnej w opiece paliatywnej? Wiesz, Ludmiło, ostatnio prawie bez przerwy o tym mówi się i zaskakujące jest to, że pomimo całej tej rozmowy, pomimo całej krytyki uzdrowicieli, magów, wróżek i bioterapeutów, wśród których są i szarlatani, i ludzie sumienni, medycyna alternatywna i onkologia m.in. nadal istnieje i nie tylko istnieje, ale także się rozwija. Powodów jest wiele, a niektóre z głównych to z jednej strony obecność warunków i przesłanek (nisz), z drugiej zaś brak wykształcenia większości populacji, nasz brak odpowiednią kulturę medyczną, doświadczenie i specjalistów, którzy rozumieją to trudnekula. - K.V., mówisz o specjalistach w dziedzinie medycyny alternatywnej? Tak, co dziwne, ale mówię konkretnie o specjalistach, ale... ...specjalistach z zakresu nie medycyny alternatywnej, a właściwie medycyny integracyjnej i komplementarnej. Medycyna alternatywna i medycyna komplementarna to nie to samo. Jeśli medycyna alternatywna implikuje wszystko to, co odrzuca medycyna klasyczna, konwencjonalna, zachodnia, alopatyczna czy tradycyjna, to „medycyna komplementarna” polega na stosowaniu szerokiej gamy alternatywnych środków leczniczych tylko tych, których skuteczność została potwierdzona praktyką kliniczną. Innymi słowy, pojęcie „medycyny komplementarnej” jest znacznie węższe niż pojęcie medycyny alternatywnej i znacznie bliższe nauce. Rozumiem, że dzisiaj może to brzmieć nieco szokująco, ale my, a dokładniej nasz system opieki zdrowotnej, a w szczególności opieka paliatywna, naprawdę będziemy w najbliższej przyszłości potrzebować takich specjalistów, choć w ograniczonej liczbie. Wynika to przede wszystkim z faktu, że obecnie na całym świecie technologie służące rehabilitacji, adaptacji i poprawie jakości życia pacjentów zaczynają być szybko wprowadzane, a właściwie integrowane w systemie opieki zdrowotnej. Te. Dziś na całym świecie specjalistyczne technologie lecznicze łączone są ze specjalistycznymi technologiami w celu poprawy jakości życia. Inaczej mówiąc, medycyna XXI wieku nie jest dokładnie taką medycyną, jaką znamy. Medycyna XXI wieku to w dużej mierze medycyna zintegrowana, w której pracują nie tyle indywidualni specjaliści i poszczególne technologie, ile zespoły specjalistów korzystające z arsenałów różnorodnych technologii, wśród których znajdują się zarówno standardowe technologie czysto medyczne, jak i innowacyjne technologie o charakterze medyczno-psychologiczno-społecznym. pomoc i wsparcie, rehabilitacja i adaptacja. W stosowaniu innowacyjnych wielo- i interdyscyplinarnych podejść zespołowych, dziś wciąż pozostajemy w tyle zarówno za rozwiniętymi krajami świata, jak i Rosją. Dlatego w medycynie na całej przestrzeni poradzieckiej istnieje swego rodzaju „nisza niemal medyczna”, którą starają się wypełnić przedstawiciele wszystkich istniejących dziedzin medycyny alternatywnej. Nisza ta jest dość pojemna i obejmuje szereg dziedzin medycyny alternatywnej, począwszy od tradycyjnych czarów i uzdrawiania, po specjalistyczne praktyki oparte na medycynie orientalnej, ajurwedzie, kręgarzach itp. - Bardzo spodobało mi się Twoje określenie „nisza niemal medyczna”. Czy możesz nam powiedzieć więcej na ten temat? Z pewnością można. Jest to dla mnie sprawa honoru, gdyż od ponad pięciu lat studiuję nowoczesną medycynę alternatywną. Faktem jest, że medycyna alternatywna, jako fenomen, ma całkowicie obiektywne podstawy, a w dodatku bardzo bogate tradycje sięgające wieków. Dlatego walka państwa za pomocą zakazów jest całkowicie bezużyteczna. Ona, niczym feniks, odradza się z popiołów i czołga się, a raczej przenika pomiędzy wszelkimi zakazami i ograniczeniami. Całą medycynę alternatywną nazywam „niszą paramedyczną”, ponieważ istniejąca obok medycyny tradycyjnej zaspokaja potrzeby pacjentów, których medycyna konwencjonalna czy tradycyjna nie zaspokaja. Są to przede wszystkim potrzeby społeczno-psychologiczne, a dopiero w dalszej kolejności potrzeby medyczne. Mówiąc o potrzebach społeczno-psychologicznych pacjentów, medycyna alternatywna z pewnością jest w stanie rozwiązać wiele problemów. Jeśli chodzi o potrzeby medyczne, jego możliwości są niezwykle ograniczone. Powiem tak – w najgorszym przypadku medycyna alternatywna jest niemal „destrukcyjną lub totalitarną sektą”, w którą zaangażowana jest znaczna liczba łatwowiernych i naiwnych ludzi. Jednak w większości przypadków medycynę alternatywną nadal kojarzę z „klubem towarzyskim”, do którego ludzie przychodzą lub angażują się, czując potrzebę podstawowej komunikacji i wsparcia psychologicznego. Mówiłem już wcześniej, że dzisiaj wW społeczeństwie pojawiła się cała warstwa populacji lub nisza, z reguły większość to ludzie starsi i samotni, którzy troszczą się o swoje zdrowie i szukają niedrogich środków utrzymania i wzmocnienia zdrowia, a jednocześnie komunikacji. To właśnie ta nisza interesuje przedstawicieli medycyny alternatywnej i alternatywnej. Weźmy na przykład program Giennadija Małachowa „Małachow +” i przyjrzyj się składowi jego publiczności. Są to przeważnie emeryci, którzy szukają prostego, niedrogiego i jednocześnie „cudownego” sposobu na rozwiązanie niektórych problemów zdrowotnych. Dlatego nazywam to wszystko „niszą niemal medyczną”. Jednocześnie współczesna, czyli zachodnia medycyna komplementarna sama w sobie jest zjawiskiem szczególnym w świecie naukowym i medycznym. - K.V., nie będziemy mówić od razu w imieniu wszystkich przedstawicieli medycyny alternatywnej, ale konkretnie w odniesieniu do Giennadija Małachowa, jak myślisz, co jest bardziej w jego pomyśle - szkoda czy korzyść? To dość trudne pytanie. Dość trudno mi na to jednoznacznie odpowiedzieć. Jak to mówią - nie sądź, a nie będziesz sądzony. Z punktu widzenia „klubu towarzyskiego” lub klubu zainteresowań programy Małachowa niewątpliwie przynoszą korzyści. To zaspokojenie bardzo konkretnych nadziei i oczekiwań, a także potrzeb informacyjnych, społecznych i psychologicznych wielu ludzi. Nowe informacje, pozytywne nastawienie po transferze, a także efekt placebo nie mogą wyrządzić krzywdy. Tylko jawne i celowe kłamstwa oraz nadmierny egoizm mogą wyrządzić krzywdę. Znam książki Małachowa i uważam go, jeśli nie za „asa” czy mistrza medycyny tradycyjnej, to przynajmniej za dobrego specjalistę, który rzeczywiście zna wiele utraconej, okultystycznej wiedzy i dziedzin uzdrawiania. Jedyną rzeczą, która mnie dezorientuje w jego działaniach, są jego jawne zainteresowania komercyjne. Malakhov to tak naprawdę typowy przedsiębiorca lub biznesmen medycyny alternatywnej, który robi wszystko tylko dla pieniędzy, dużych pieniędzy, ale nie mogę go nazwać uzdrowicielem przez duże C. Prawdziwy Uzdrowiciel to tak naprawdę asceta żyjący według najwyższych wartości, często poza społeczeństwem, który właśnie z tego powodu interesuje się bogactwem materialnym. Dla niego są one jedynie środkiem, a nie celem samym w sobie. W całej medycynie alternatywnej jest tylko kilku takich uzdrowicieli, a większość to przedsiębiorczy technolodzy lub oszuści. - K.V., bardzo mnie ciekawi, czym jest współczesna „medycyna komplementarna”, jakie jest jej miejsce Twoim zdaniem w opiece paliatywnej i czy istnieją rzeczywiście komplementarne metody poprawy jakości życia nieuleczalnie chorych pacjentów? Oczywiście że są. Pytanie tylko, że mamy na ten temat całkowicie wypaczone wyobrażenie, ponieważ w dalszym ciągu nosimy w sobie ideologiczne dziedzictwo naukowego ateizmu, a zatem jesteśmy strasznie nieoświeceni i obojętni w wielu kwestiach alternatywnych systemów i punktów widzenia. Faktem jest, że choć samo określenie „medycyna komplementarna” nie zostało jeszcze przyjęte do oficjalnego użytku przez WHO, to pojęcie to istnieje i jest stosowane w kręgach specjalistów opieki paliatywnej i medycyny od ponad 20 lat. Moim zdaniem w chwili obecnej należy podejść do tej kategorii ostrożnie i nie narzucać jej wdrażania i stosowania, zarówno w medycynie, jak i opiece paliatywnej. Wynika to z faktu, że dziś nie mamy jeszcze odpowiedniego przeszkolenia i kultury, aby pracować z tym tematem, nie ma pewnego rodzaju odporności społecznej, intelektualnej i kulturowej na taką „alternatywę”, jako rodzaj „alternatywnej agresji” . Musimy jednak długo studiować tę kategorię, a także posiadać odpowiednich specjalistów. Na Zachodzie medycyna komplementarna ma bardzo bogate korzenie i tradycje, w postaci odpowiednich szkół, kierunków, stowarzyszeń specjalistów i odpowiedniej kultury społeczeństwa, nie zapominaj. Na Zachodzie medycyna komplementarna rozwija się dość równomiernie, a jej rozwój idzie w parze z opieką paliatywną i medycyną konwencjonalną. Do tego były i są odpowiedniewarunki i przesłanki: społeczno-ekonomiczne, kulturalne itp. Dlatego w najbardziej rozwiniętych krajach świata, USA, Wielkiej Brytanii, Skandynawii itp. Medycyna komplementarna osiągnęła poziom, na którym badają ją odpowiednie instytuty badawcze, wśród których najbardziej znane to Instytut Medycyny Komplementarnej i Naturalnej (Wielka Brytania), Narodowe Centrum Medycyny Komplementarnej i Alternatywnej (USA), MDAnderson Center for Integrative Medicine (USA) , National Cancer Institute (USA) i jego wydział medycyny komplementarnej i alternatywnej itp. Na całym świecie ukazuje się kilka specjalistycznych czasopism popularnonaukowych na temat medycyny komplementarnej, z których najbardziej znane to „E-Cam” (czasopismo medycyny komplementarnej i alternatywnej ) i „FAKT” (koncentracja na medycynie alternatywnej i komplementarnej). Tym samym ten kierunek świata jest już od dłuższego czasu usystematyzowany, uporządkowany i aktywnie rozwijany, a jedynie dla nas jest to ślepy punkt z powyższych powodów. Studiuję ten temat i problem od ponad pięciu lat i uwierz mi, nie ma w tym nic mistycznego, tajemniczego i mglistego, jak wielu ludzi myśli. Wszystko było tam badane i opisywane od dawna, od praktyk orientalnych i jogi po ziołolecznictwo, akupunkturę, naturopatię, homeopatię i terapię dietetyczną. Tak, ma swoją specyfikę, ale ogólnie medycyna komplementarna jest jedną z dziedzin współczesnej medycyny integracyjnej. Jak już mówiłem, w przyszłości widzę wiele punktów styku opieki paliatywnej z medycyną komplementarną, a przede wszystkim w kwestiach poprawy jakości życia pacjentów, ale dziś trzeba zacząć nie od tego, a od utworzenie i rozwój opieki paliatywnej. Już zaczynając od opieki paliatywnej, jej ram legislacyjnych i regulacyjnych, można mówić o poszerzeniu arsenału i zakresu opieki nad pacjentami poprzez włączenie do protokołów leczenia pewnych uzupełniających środków i metod. - K.V. i jak na Zachodzie usystematyzowane są kierunki współczesnej medycyny komplementarnej? Specjaliści z National Cancer Institute (USA) oraz Center for Alternative and Complementary Medicine (USA) wyróżniają dziś pięć dominujących obszarów medycyny alternatywnej i komplementarnej: 1. Alternatywne systemy medyczne (tradycyjna medycyna Wschodu, Ajurweda, homeopatia, naturopatia itp.) 2. Kierunki regulacji układu umysł-ciało (praktyki behawioralne, poznawcze i rozwojowe, muzykoterapia, terapia tańcem, bajkoterapia, hipnoza, arteterapia, techniki zarządzania uwagą itp.), 3. Terapie oparte na czynnikach i metodach biologicznych (terapie ziołowe, systemy żywieniowe i specjalne diety, stosowanie suplementów diety itp.), 4. Praktyki i metody zorientowane na ciało (kręgarze, metody osteopatyczne, specjalne rodzaje masażu itp.), 5. Terapie i praktyki bioenergetyczne ( pozycje i ruchy bioenergetyczne (podania), techniki Ki-gong, Reiki, bezpośredni kontakt terapeutyczny itp.). W ostatnim czasie znacznie wzrosło na całym świecie zainteresowanie wykorzystaniem duchowości, modlitwy, remediów i metod duchowych w medycynie komplementarnej, a zwłaszcza w opiece paliatywnej, gdzie śmierć jest nieuniknioną cechą procesu technologicznego. - K.V., co możesz powiedzieć o onkologii alternatywnej? Jak właściwie powinniśmy do tego podejść? Czy istnieją metody uzupełniające, które pacjenci mogliby zastosować, aby poprawić jakość swojego życia? To bardzo trudny temat, Ludmiło, i trzeba być niezwykle poprawnym i odpowiedzialnym, aby rozmawiać o tym bezpośrednio i otwarcie. Całkiem świadomie uniknę bezpośredniej odpowiedzi na to pytanie i powiem tylko kilka słów o samej zasadzie stosowania leków komplementarnych w onkologii i opiece paliatywnej. Niestety, przez cały czas zgłębiania tego problemu, przez cały czas pracy jako wolontariusz w hospicjum dla dorosłych, przez cały czas pracy w naszym ośrodku, nie spotkałem praktycznie ani jednego przypadek „cudownego uzdrowienia”..