„Tak łatwo i beztrosko rodzimy dzieci, a tak mało obchodzi nas stworzenie człowieka!” Maksym Gorki ZŁE ZACHOWANIE DZIECKA - Co chce nam powiedzieć? Złe zachowanie dziecka zawsze ma swoje cele. Często nie są one realizowane nie tylko przez dzieci, ale także przez dorosłych. Jednocześnie, rozumiejąc cele działań dziecka, możesz zmienić jego niepożądane zachowanie. Czego pragnie dziecko, gdy płacze, jest kapryśne lub walczy? Co osiąga dziecko nie chcąc odrabiać zadań domowych, pomagać rodzicom w domu, słuchać nauczycieli w szkole? Jak mimo wszystko zachować się dobrze Czy można uniknąć ciągłych wyrzutów ze strony wychowawców i nauczycieli, że Twoje dziecko: „źle zachowywało się na lekcjach”, „zabierało zabawki innym dzieciom”, „śmiało się na lekcjach”... Jak wychować? aby dziecko było pewne siebie, wychowywane wolne od poczucia niższości, zazdrości innym i strachu przed porażką? Prawie zawsze złe zachowanie dziecka jest winą dorosłych :-( Dziecko stara się być przydatne, pomóc mamie w pracach domowych: reakcja mamy lub babci jest taka: „Co, nie możesz tego dotykać! Ty zaraz wszystko zepsuję! Możesz to zepsuć!” Dzieciak umył naczynia i zamiótł podłogę najlepiej, jak potrafił. „Dlaczego zamiatał, po prostu rozsypał kurz!”. A brud pozostał na talerzu! osiągnąć!” Więc w swoim pamiętniku dodał „B”: „Ty i ja napychaliśmy się całą ostatnią noc, ale nie udało wam się zdobyć „A”!”….. Rodzice muszą tylko trochę popracować, żeby było lepiej zrozumieć swoje dziecko. Oto kilka prostych i bardzo ważnych prawd: - Bezwarunkowa akceptacja i szacunek do samego dziecka, wsparcie i akceptacja w stosunku do sytuacji; - Nauczanie odpowiedzialności, wspólne robienie rzeczy - Częściej kontakt wzrokowy, patrzenie w oczy dziecka w sposób przyjazny i pełen miłości, a nie tylko wtedy, gdy jest skarcony. Kontakt wzrokowy powinien stać się umiejętnością i narzędziem wyrażania akceptacji, a nie narzędziem dyscyplinującym dla dzieci. - Kontakt cielesny. Dziecko potrzebuje rodzicielskiego dotyku i czułości. Brak dotyku wobec dziecka może sprawić, że przestanie ono prosić i zabiegać o tę formę kontaktu. Albo raczej bardzo głęboko ukryje te pragnienia i będzie dorastać w przekonaniu, że rodzice ich nie kochają, albo że nie zasługują na ich miłość. - Wyjątkowa dbałość o dziecko; Dorosły powinien zdecydować: „Co jest dla mnie ważniejsze? Kariera? Stanowisko? Hobby? TELEWIZJA? Dom? Być może dzieci? Dzieci, których potrzeby uwagi nie są zaspokajane, będą próbowały zdobyć wyłączną uwagę poprzez „złe” zachowanie. Dziecko zrozumie, że tata, mama czy nauczyciel mają z nim do czynienia tylko wtedy, gdy zachowuje się głośno, agresywnie i wyzywająco... Czas na wyłączną uwagę dziecka może być bardzo krótki, ale powinno czuć, że w tym momencie to ono jest najważniejsze dla jego rodziców na świecie! - Zapewnij dziecku możliwość wzięcia odpowiedzialności, bycia niezależnym i wolności wyboru; - Zapewnij mu możliwość eksperymentowania; - Unikaj budowania, licznych i niepotrzebnych rad pod uwagę: dziecko samo wie, kiedy jest głodne, a kiedy nie; - Bądź dla dziecka dobrym przykładem…. I niech nie jedna sprawa ważna i wyjątkowa nie przewyższy sprawy priorytetowej dla rodziców – wychowania u dziecka zdrowej i zrównoważonej osobowości. Źródła: 1. Violet Oaklander, „Okna na świat dziecka” 2. http://www.all. -psy.com/stati /detail/1411/1/3. Doświadczenia osobiste: mama, babcia, psychoterapeutka i psycholog dziecięcy.