Ludzie często myślą, że cierpią na samotność, ale w rzeczywistości może się okazać, że ich głównym problemem jest to, że nie lubią siebie lub są sobą znudzeni. Innym problemem często poruszanym w temacie samotności jest zależność człowieka od innych ludzi. Może to być albo zależność od konkretnej osoby, albo podstawowa głęboka zależność od bycia przynajmniej z kimś, strach przed samotnością. Samotność i nuda Zapewne każdy słyszał historyczną anegdotę o żądaniach ludności Rzymu wobec swoich władców: dajcie nam „chleba, wina i igrzysk!”, Nudzę się!”. Nuda to bardzo okropne uczucie, które nieustannie prześladuje człowieka, także tych, którzy narzekają, że ciągle nie mają na nic czasu. Nuda bardzo często powoduje u ludzi szczególny rodzaj negatywnie naładowanej samotności, co zmusza ich do poszukiwania komunikacji i. kontakty wyłącznie po to, żeby po prostu zabić tę nudę. To samotność naładowana nudą często popycha ludzi do wchodzenia w relacje, których raczej powinni unikać. Ale jednocześnie nuda popycha czasami do odkrycia czegoś nowego dla siebie. Wydaje się, że daje to człowiekowi impuls do przezwyciężenia strachu przed tym światem, kiedy jesteśmy gotowi opuścić naszą strefę komfortu, aby po prostu nie nudzić się, tylko po to, aby wyrwać się z tej ponurej samotności, naznaczonej nudą, która nas prześladuje. Dotyczy to zarówno dzieci, jak i dorosłych. Bardzo ważnym wyznacznikiem rozwoju dziecka jest moment, w którym z entuzjazmem zaczyna ono bawić się samotnie, jakby zapominając, że gdzieś w pobliżu jest mama, do której w zasadzie można podejść i pomóc. powiedzieć: „Nudzę się”. Co ciekawe, to właśnie w walce z nudą rozwijamy wiele przydatnych umiejętności i nawyków, na przykład przedsiębiorczość i umiejętność tworzenia czegoś nowego. Pokonując nudę, człowiek staje się samowystarczalny. Ludzie często zwracają się do psychologów z różnymi dolegliwościami związanymi z uczuciem melancholii i samotności. Przykładowo: przy narzekaniu na brak relacji, utratę zainteresowania życiem, brak chęci i apatię, czy modne obecnie odkładanie na później, bardzo często zdaje się, że nad tym wszystkim wisi „przekleństwo nudy”. Faktem jest, że ludzie ci z różnych powodów nie rozwinęli w dzieciństwie umiejętności przezwyciężania nudy, to znaczy nuda nie prowokuje ich do poszukiwania, ale zmusza do ograniczenia się do tego, co jest pod ręką. Mogą cierpieć z powodu tego, że są zmęczeni wszystkim, ale nie przychodzi im do głowy, że mają możliwość stworzenia czegoś własnego, czegoś nowego: po prostu nie wyrobili sobie takiego nawyku. Okazuje się, że nuda nie odpycha człowieka od siebie, nie zachęca go do aktywności, a wręcz przeciwnie, zdaje się wciągać go ze sobą w bagno ponurej samotności. Okazuje się, że to energia nudy może działać zarówno w celu stłumienia, uduszenia osoby, jak i wypchnięcia jej ze strefy komfortu. Nuda może wypchnąć nas ze strefy komfortu. Ale przebywając w tej właśnie strefie, mamy także okazję cierpieć z powodu różnych sprzecznych uczuć i postaw: z samej nudy, z lęku przed opuszczeniem zwykłego stanu i ze strachu przed naszą bezradnością. Pojedynek tych wszystkich sprzecznych uczuć i postaw pochłania mnóstwo energii psychicznej. Drugą stroną nudy jest podekscytowanie grą i obojętna ciekawość. Ale zderzenie z życiem często prowadzi do tego, że ludzie zarażają się ponurym pragmatyzmem i cynizmem, które dewaluują wszystkie dotychczasowe wytyczne semantyczne i ideologiczne. W rezultacie ciekawość i podekscytowanie grą zaczynają być uważane za coś niewłaściwego, a ludzka dusza znajduje się w uścisku nudy i ponurej samotności. artykuł o nudzie: https://www.b17.ru/article/336052/ Samotność i zależność Zależność psychiczna od drugiej osoby kształtuje się u dziecka już we wczesnym dzieciństwie. Ona maChodzi o to, aby odróżnić to od naturalnej zależności dziecka od matki, gdy dziecko potrzebuje matki, aby je chroniła i karmiła. Uzależnienie psychiczne nie wynika z braku podstawowych potrzeb, ale raczej z braku uwagi i komunikacji. A raczej na obiecanej, ale nie zapewnionej uwadze Czasem rodzice zbyt wcześnie zaczynają zostawiać dziecko w spokoju, ucząc je samodzielności, nie ucząc go podstawowych zabaw angażujących fantazję i wyobraźnię, a przynajmniej nie chcąc naśladować czynności dorosłych. Jeśli chcesz szybko zacząć zostawiać dziecko samo, pozostawione samemu sobie, aby mieć więcej wolnego czasu, to najpierw naucz go chociaż kilku zabaw i naucz go ciekawości tego, co go otacza. Ale niestety jest to dla niego bardzo trudne rodzicom, aby zachowali w tej kwestii właściwą równowagę: albo zostawiają dziecko zupełnie w spokoju, albo podbiegają do niego na pierwsze piknięcie, nie dając mu możliwości samodzielnej nauki pokonywania nudy. Nie dają dziecku możliwości rozwinięcia pasji do zabawy i aktywności w poznawaniu świata. Czasami zależność dziecka od rodziców i bolesna potrzeba uzyskania od nich uwagi powstają nie tylko dlatego, że zbyt często pozostawiają je w spokoju, bez uwagi. Czasami wszystko dzieje się dokładnie odwrotnie, rodzice poświęcają mnóstwo czasu, pieniędzy i wysiłku, aby zmienić swoje dziecko w samotną istotę zależną od innych ludzi. A dzieje się to ze strachu, że ich dziecko będzie gorsze od innych i nie otrzyma czegoś ważnego. Są gotowi zapewnić dziecku „wszystko, co najlepsze”, ale w ten sposób odbierają mu coś istotnego. Dlatego rodzice nie mogą dawać dziecku możliwości przebywania w bezczynnej samotności, nudy, marzeń, fantazjowania, grania w bezsensowne gry i rozwijania swojej ciekawości poprzez kontemplację pewnych zjawisk, które są bezużyteczne w przyszłym życiu. Uważają, że dziecko powinno być stale zajęte jakąś pożyteczną działalnością, angażować się w samorozwój oraz opanowywać przydatne umiejętności i wiedzę. Dlatego cały wolny czas dziecka wypełniają wizyty w różnych sekcjach i klubach, lekcje i zajęcia z wychowawcami. A czasami wszystko to prowadzi do tego, że dziecko po prostu zanika jego zdolność do niezależności, zdolność do organizowania własnej rozrywki. Chuligan i niespokojne dzieci wciąż mają szansę, przynajmniej tymczasowo, wyskoczyć z „pasa edukacyjnego i przenośnika”, po którym jest to celowe. rodzice starają się je nakłonić, aby zostały odpowiednio wykształcone, aby odpowiadały wymaganiom swego otoczenia społecznego czy wyobrażeniom o tym, jaka powinna być osoba wykształcona. Dzieci mało uległe i nieposłuszne nadal potrafią się bawić w tajemnicy przed rodzicami marzyć, robić coś, co ich samych interesuje. Ale dobrzy i posłuszni chłopcy i dziewczęta, jeśli mają bardzo niespokojnych i celowych rodziców, mają szansę zmienić się w ludzi w dużym stopniu zależnych od zewnętrznej kontroli i wskazówek. Muszą otaczać się bardziej aktywnymi i proaktywnymi ludźmi, którzy będą je czegoś uczyć, bawić, dawać wskazówki i wyznaczać cele. Nie bawią się mną. Pierwsze i najbardziej bolesne urazy, jakie doznaje dziecko podczas pierwszych spotkań ze społeczeństwem, powstają w sytuacjach zbiorowego odrzucenia. Na przykład w sytuacjach, gdy inne dzieci nie chcą się z nim bawić. Nie mówimy teraz o sytuacjach znęcania się i znęcania się, kiedy dziecko zamienia się w zabawkę okrutnych zabaw społecznych innych ludzi, mówimy o sytuacjach zwykłej ignorancji i odrzucenia. Jeśli dziecko w domu rodziców zostało przyzwyczajone do samodzielnej zabawy, jeśli ma doświadczenie w przezwyciężaniu samotności i nudy, wówczas może być mu łatwiej znosić sytuacje zbiorowej niewiedzy lub po prostu niechęci innego dziecka do zabawy z nim Ale jeśli samotność ma dla dziecka jedynie negatywne znaczenie, to jego odrzucenie przez inne dziecirodzi w nim kapryśną postawę, aby przezwyciężyć to odrzucenie. Przy częstym i powtarzającym się powtarzaniu takich sytuacji ignorowania, u dziecka rozwija się coś w rodzaju bolesnego pragnienia, którego nie można zaspokoić. Ostra zależność powstaje od zbiorowego uznania lub uznania ze strony osoby, która go odrzuca, co niestety budzi jego zainteresowanie. Dzieci z taką zależnością często wybierają na swoich przyjaciół samowystarczalnych i pewnych siebie rówieśników. Będą mieli szczęście, jeśli okażą się wystarczająco mili i hojni, wtedy siła dawnej zależności może osłabnąć. Problem jednak w tym, że dzieci nie zawsze są wobec siebie życzliwe, a w dodatku często w relacje swoich dzieci przekazują te same zabawy, które obserwują u dorosłych. Tak więc dziecko, zależne od posiadania obok siebie samowystarczalnego przyjaciela, może potknąć się nie o duchową hojność, ale o chęć manipulowania nim, o chęć wypróbowania na nim okrutnych, dorosłych zabaw. Rodzice często nie wiedzą, jak się bawić i nie rozumieją wartości zabawy, więc wolą czytać dziecku książki, opowiadać budujące historie, stawiać przed nim kreskówki, uczyć rysować, składać zestawy konstrukcyjne, czytać, pisać, liczyć – robić wszystko, ale nie pobawić się z nim. Ale tak naprawdę gry nie muszą być pożyteczne i budujące; gra sama w sobie jest wartościowa. Gra powinna dać dziecku doświadczenie włączenia się w zbiorowe lub wspólne działanie, w zbiorowe działanie. Dlatego jeśli tata jest gotowy chwilowo zamienić się w młodego idiotę i zacząć biegać z dzieckiem po mieszkaniu, to ta pozbawiona sensu i szalona gra dla dziecka może okazać się znacznie bardziej przydatna niż nauka alfabetu i umiejętności czytania. Kiedy stajesz się zabawką w cudzych zabawach lub „samotnością w tłumie” Drugim poważnym błędem rodziców jest wykluczanie dziecka z rozmów o sprawach i problemach rodzinnych. Dzieje się tak z różnych powodów. Np. z powodu przekonania, że ​​dorośli mają swoje zajęcia, a dzieci swoje, czyli czegoś się uczą, opanowują, w czymś doskonalą, a kiedy dzieci wychodzą ze swoją chęcią pomocy i bawią się w bycie dorosłymi, , wtedy tylko przeszkadzają. Rodzice są przekonani, że przy dzieciach nie można się kłócić, przeklinać, omawiać ważnych spraw rodzinnych, w tym sprzeczek z bliskimi, no i oczywiście przy dzieciach nie można rozmawiać o sprawach zawodowych, bo a także spory społeczne i polityczne. Powodów takiej postawy jest wiele i w zasadzie jest ona słuszna, jednak problem polega na tym, że dzieci często nie mają innej możliwości nauczenia się rozumienia zabaw i intryg społecznych, jak poprzez podsłuchiwanie rozmów dorosłych, jeśli dziecko ma starszych braci i siostry lub kuzynów, z którymi może spędzić dużo czasu, wtedy może uczyć się od nich sztuki gier towarzyskich. Ale we współczesnych rodzinach bardzo często jest tylko jedno dziecko lub różnica wieku między dziećmi jest zbyt duża. Kiedy naiwne dziecko, chronione przed kontaktami ze światem dorosłych, przychodzi do przedszkola lub szkoły, to jego głównym problemem nie jest że jest zły, potrafi czytać i liczyć, ale brak mu refleksji społecznej. W każdej grupie dziecięcej może znaleźć się kilku lub trzech doświadczonych „manipulatorów społecznych”, którzy są dobrzy w umiejętności przyjaźni z kimś lub w sztuce tkania prostych intryg. Nieprzyzwyczajone ani do zabaw z innymi ludźmi, ani do rozumienia zabaw społecznych, dziecko bardzo szybko staje się ofiarą takich małych manipulatorów. Wiele matek zna sytuację, gdy na placu zabaw ich dziecko ze łzami w oczach biegnie za jakimiś drobnymi sadystami. czerpią przyjemność z tego, że bawią się w „wyrzucenie wyrzutka ze swojej watahy” lub wyobcowanie go z zaprzyjaźnionego towarzystwa. Okrucieństwo sytuacji polega na tym, że przy takiej grze w bycie wyrzutkiem członkowie towarzystwa mają wzmożone poczucie jedności i spójności, a ofiara odczuwa bolesną samotność. W konsekwencji tego wszystkiego dziecko się rozwijabolesna chęć przyłączenia się do zespołu, bycia „członkiem stada”, a jednocześnie – poczucie lęku przed społeczeństwem W swojej praktyce psychologowie nieustannie stykają się z problemem braku refleksji społecznej u swoich klientów umiejętności, a także refleksji nad relacjami międzyludzkimi. Oznacza to, że po prostu nie widzą lub nie rozumieją gier, w które angażują się w swoich relacjach z innymi ludźmi. Znajdując się w towarzystwie przyjaciół i znajomych, nie zawsze zauważają i rozumieją dynamikę grupową obecną w tych firmach, a w zespołach roboczych nie dostrzegają intryg i wojen biurowych, w które mogą wdawać się ich koledzy. samotności można doświadczyć znacznie dotkliwiej niż w sytuacji pozostawienia człowieka samego sobie. A kiedy członkowie zespołu podkreślają fakt, że nie nadajesz się do ich zaprzyjaźnionych szeregów, pojawia się duża „różnica potencjałów”: jesteś w bardzo niekorzystnej sytuacji, a oni wszyscy mają silną przewagę. Jak już wspomniano, prowadzi to do powstania silnej zależności od uznania przez zespół, a wraz z nim strach przed społeczeństwem To samo można powiedzieć o relacjach w parze: im mniej dana osoba rozumie logikę gier, w których czuje się spleciony, tym silniejsza staje się jego zależność od bawiącego się z nim partnera. Niestety w relacjach rodzinnych i miłosnych ludzie z różnych powodów narażeni są na różnorodne destrukcyjne gry psychologiczne, których logika może nie być zrozumiała dla obu uczestników. Problem może nie polegać na tym, że trafiłeś na „sprawcę przemocy”, „narcyza” lub podłego manipulatora, po prostu oboje nie rozumiecie się nawzajem i nie rozumiecie, co się między wami dzieje. Zobacz. artykuły, w których wspomina się o refleksji społecznej: https://www.b17.ru/article/132001/ Okazuje się, że obecność innych osób w pobliżu nie zawsze otwiera przed człowiekiem możliwość nawiązania z nimi kontaktu i nawiązania bliskich relacji . Bardzo często przebywanie w grupie stwarza poczucie izolacji i bolesnej samotności, „samotności w tłumie”. Samotność i energia przyciągania Psychoanaliza istnieje już od ponad 100 lat, jednak specyfika dziecięcego erotyki jest wciąż słabo poznana i rzadko zauważana. Jednak wielu z nas było świadkami, jak mała dziewczynka wpada w ramiona ojca, obejmuje go i całuje, przyciskając do niego całym ciałem, podczas gdy zapomniane dziecko i pozostawiona na boku matka tłumią nagłe, niewłaściwe uczucie zazdrości. Albo inna sytuacja: mały chłopiec nerwowo chwyta mamę za rękę, próbując przerwać pocałunek, którym nagradza męża (ojca tego zazdrosnego chłopczyka), który wrócił z pracy. Niektóre dzieci zaczynają zakochiwać się w swoich rówieśnikach w przedszkolu lub już od pierwszych wizyt w placówkach przedszkolnych. A w tym wszystkim w takim czy innym stopniu pojawia się przejaw dziecięcego erotyzmu, przejaw początkowych impulsów pociągu do płci przeciwnej. Zwykle dziecięcy erotyzm rzadko wykracza poza chęć całowania się i przytulania z rodzicami, ale mimo to istnieje. Dziecko może też bardzo pragnąć zabawy i przebywania blisko kogoś, kto wywołuje „podniecenie we krwi”. A niemożność zaspokojenia tego pragnienia prowadzi do frustracji i powstania poczucia dotkliwej samotności, naładowanej energią erotyczną, znacznie się pogłębia w okresie dojrzewania, kiedy chłopcy i dziewczęta zaczynają dojrzewać; często jeszcze nie rozumieją, co się dzieje je, ale jednocześnie dotkliwie odczuwają wewnętrzne napięcie, które muszą jakoś znieść i żyć, nie wiedząc, jak się go pozbyć. Jest to jeden z powodów, dla których nastolatki czasami doświadczają tak dotkliwej i bolesnej samotności. Pracując z osobami zależnymi i współzależnymi, psychologowie zazwyczaj zwracają dużą uwagę zarówno na analizę okresu dorastania swoich klientów, jak i historii ich pierwszych dziecięcych miłości. fakt, że w dzieciństwie zwracali na siebie uwagę w relacjach płciowych swoich rodziców.