Od autora: Artykuł został po raz pierwszy opublikowany na stronie: Ataki paniki (ataki paniki, kryzys wegetatywny, VSD, dystonia naczyniowo-naczyniowa, „nerwica serca”, przełom współczulno-nadnerczowy) to nagłe ataki silnego bólu niepokój i strach. Najczęściej pojawia się nagle, bez widocznych przyczyn zewnętrznych lub wewnętrznych. Atakom mogą towarzyszyć różnorodne objawy wegetatywne i somatyczne. Mogą to być: - Pulsacja, kołatanie serca, szybki puls - Zawroty głowy lub uczucie oszołomienia. - Trudności w oddychaniu, uczucie uduszenia lub braku powietrza. -Wyzysk. - Dreszcze, drżenie, uczucie wewnętrznego drżenia. -Mrowienie lub drętwienie różnych części ciała. -Ból lub dyskomfort po lewej stronie klatki piersiowej. - Nudności, biegunka. -Poczucie „dziwności” lub „nierzeczywistości” otaczającego świata, siebie. -Strach przed śmiercią, strach przed szaleństwem lub utratą samokontroli. -Uczucie fal ciepła lub zimna przechodzących przez ciało. -I kilka innych objawów. Zespół paniki (lęk epizodyczny napadowy, nerwica paniczna) to powtarzające się epizody napadów paniki, gdy napady lęku trwają co najmniej miesiąc, nie są powiązane z obiektywnym zagrożeniem, a pomiędzy napadami występują okresy wolne od lęku. Napad paniki rozwija się nagle i szybko, jej objawy osiągają maksymalne nasilenie zwykle w ciągu 10-20 minut, a następnie równie szybko znikają. Zatem atak paniki trwa zwykle około 20-30 minut i ustępuje samoistnie. Najczęściej epizod silnego lęku pojawia się bez wyraźnej przyczyny. Atak paniki może dopaść człowieka w każdej codziennej sytuacji, która nie predysponuje do rozwoju lęku, podczas chodzenia, prowadzenia samochodu, w transporcie, w pomieszczeniu lub na zewnątrz, w towarzystwie lub samotnie, czasem nawet podczas snu. Ponieważ atakowi towarzyszą przerażające doznania fizyczne i uczucia, pacjenci często myślą, że mają zawał serca lub inną zagrażającą życiu chorobę, a także boją się utraty kontroli nad sobą lub szaleństwa. Chociaż podczas ataku paniki taki stan jest wyjątkowo nieprzyjemny, przerażający i trudny do zniesienia, a mimo to atak nie stwarza realnego zagrożenia życia i zdrowia. Chociaż sama osoba nie zaczyna od razu w to wierzyć. Zazwyczaj droga takich pacjentów do psychoterapeuty wiedzie przez lekarza pierwszego kontaktu, kardiologa, neurologa, endokrynologa i innych lekarzy. I jest to słuszne, ponieważ Zarówno dla lekarza, jak i pacjenta ważne jest, aby upewnić się, że on (pacjent) nie cierpi na żadne groźne choroby, które mogłyby się w ten sposób objawiać. Oznacza to, że przyczyna tych schorzeń leży w sferze psychiki, czym zajmuje się psychoterapeuta. Trzeba jednak stwierdzić, że choć w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, rewizja 10, zaburzenie paniczne jest identyfikowane jako odrębna kategoria diagnostyczna, panika. ataki są nadal objawami, które mogą wystąpić z różnych powodów. Bardzo często depresja kryje się za atakami paniki, w oczywistej lub subtelnej formie. Lub takie warunki mogą powstać na tle różnych stresów, konfliktów wewnętrznych, trudności życiowych, których dana osoba nie wie, jak rozwiązać. Czasami pierwsze ataki paniki pojawiają się na tle kaca, podczas używania niektórych narkotyków, a nawet napojów energetycznych. Może się też zdarzyć, że epizody lęku i paniki mogą wystąpić na tle całkowitego dobrego samopoczucia życiowego. W leczeniu zespołu lęku napadowego stosuje się psychoterapię, środki farmakologiczne i ich kombinację. Ponadto zarówno psychoterapia, jak i leczenie farmakologiczne mogą być ukierunkowane na objawy choroby (leczenie objawowe) i eliminację przyczyn wywołujących ataki paniki (leczenie etiologiczne). W artykułach na ten temat często można spotkać stwierdzenie, że najskuteczniejsze jest połączenie leczenia farmakologicznego i psychoterapii. W rzeczywistości jest to banalne stwierdzenie; strategia opracowana przez.