Rodzima krew, ból bliskiej osoby, wyczerpujące oczekiwanie i poczucie całkowitej bezsilności. Triumf, duma i nieosiągalne dotąd poczucie jedności, gdy jako pierwszy bierzesz w ramiona bijącą i mrugającą bryłę. Wszystko to jest porodem partnerskim dla mężczyzny. Poród partnerski nie jest dla Rosji zjawiskiem nowym. Jednak kontrowersje wokół nich trwają do dziś. Oficjalny medyczny punkt widzenia jest taki: obecność bliskiej osoby przy przyszłej mamie jest korzystna zarówno dla niej, jak i dla dziecka. Ale zasada ta ma niesamowitą liczbę uzupełnień i wyjaśnień, zaczynając od tego, że osoba towarzysząca musi być co najmniej odpowiednią osobą, a jeszcze lepiej kimś, kto nie zemdleje z tego, co się dzieje. A kończąc na wdrożeniu zasady wsparcia w praktyce. Tak, zarządzenie Ministerstwa Zdrowia Federacji Rosyjskiej jest takie samo dla wszystkich, ale tak naprawdę wszystko zależy od konkretnego szpitala położniczego. Zaproponowano nam bardzo liberalną opcję, w której mąż mógł nie tylko być cały czas obecny na sali porodowej, ale także opiekować się żoną przez 2-3 dni po porodzie. W tym samym czasie całą rodzinę umieszczono w oddzielnym pomieszczeniu. Za te pieniądze oczywiście i to niemało - mniej więcej na poziomie luksusowego pokoju. Ale wszystko, poza cennikiem, w tym szpitalu położniczym nie było bynajmniej luksusowe. Dlatego wybrano inną placówkę, stosując standardowe podejście: towarzyszenie tylko na sali porodowej, z usunięciem na życzenie. Swoją drogą, zestaw rzeczy, które należy ze sobą zabrać, zależy również od konkretnego szpitala położniczego. Dlatego lepiej wcześniej zapoznać się z listą. Ale nikt nie zabiera dodatkowego wyposażenia jak masażer czy pończochy uciskowe, więc na wszelki wypadek można zabrać ze sobą jakieś rzeczy. Ponieważ przypadki są różne, z pomocą przyszedł Internet. Pakowanie, które rozpoczęło się w siódmym miesiącu ciąży, a zakończyło w dziewiątym, uspokoiła moja żona, więc nasza lista rosła… rosła… rosła… Ja, przyzwyczajony do tego, że po 15 kg nie dłużej musiałem ważyć plecak, dodatkowy ciężar nie przeszkadzał mi. Dlatego otrzymaliśmy dwa pakiety, ale o niskim wzroście. Zapewniono wszystko – od półtora litra wody po masażer i butelkę herbaty poporodowej. Trochę nas poniosło, więc pod koniec przygotowań moja żona i ja zaczęliśmy mieć te same sny, w których pośpieszyliśmy do szpitala położniczego, gubiąc po drodze kapcie i pieluchy. Główny dzwonek zadzwonił bez oczekiwane zwiastuny. Żona obudziła mnie po północy, przeganiając senność komunikatem, że zaczęły się skurcze. Rozpoczynam „umowę liczenia” na pamięć i za każdym razem dostaję około trzyminutową przerwę. Ręka sięga do telefonu: trzy to BARDZO mało, skurcze muszą być w pełni. Moja żona wątpi: jakoś to jest nie tak, może trening? Godzina mija w rytmie walca: raz (minuta skurczu) - dwa, trzy (minuty odpoczynku) razy... Widząc, że trening się przeciąga, wzywam taksówkę. Myśl o prowadzeniu własnej błysnęła i zniknęła: stan jest już bardzo ciekawy: jestem świadomy tego, co się dzieje, wydaję polecenia, odpowiadam, ale jednocześnie muszę chwilę pomyśleć nad każdą czynnością szpitala położniczego, oni też w to wątpią od jakiegoś czasu. Na początku zasugerowali nawet, żebym zaczekał na dole, gdybym musiał od razu wracać do domu. Jednak wkrótce „z góry” dają zgodę i znajduję się na sali porodowej. Kolejne 10-15 godzin jest do siebie zaskakująco podobne. Spraw, aby twój współmałżonek usiadł na fitballu. Pomóż wstać z fitballu. Przetrzyj twarz mokrym ręcznikiem. Daj mi coś do picia. Pomóż wspiąć się na stół KTG. Pomóż mi. Wytrzyj... usiądź... wstań... I spróbuj jakoś zabawić, nie pozwalając, aby monotonia tego, co się dzieje, uśpiła resztki świadomości. Po południu kierownik wydziału namawia ich oboje do odpoczynku. Zabiera mnie do swojego biura i zgodnie z zamówieniem częstuje mnie słodką herbatą. Wtedy przypominam sobie, że gdzieś po drodze widziałam pokój wypoczynkowy dla osób towarzyszących porodowi. Zgodził się nawet tam pojechać. Dwa razy, gdy pielęgniarka oznajmiła, że ​​włączyła czajnik. Ale jakoś nie było na to czasu. A teraz jest już za późno – czekamy na impuls lada chwila, no cóż, za dwie godziny – na pewno Zegar tyka, personel medyczny zaczyna przychodzić częściej i mniej żartować. Dzień się skończył, prognozy się nie sprawdziły. Pada pytanie o