Nauczyciel jest sprawcą przemocy, jak to jest? Ostatnio w wielu źródłach bardzo często słyszy się pojęcie sprawcy. Najczęściej stosuje się go w odniesieniu do płci męskiej, ponieważ jest jednym z najczęstszych w odniesieniu do mężczyzn i kobiet. Ale po przestudiowaniu przemocy można dostrzec te metody nacisku psychicznego, a nawet tłumienia w różnych aspektach życia. Chcę poruszyć temat relacji nauczyciel-uczeń/dziecko. Jak może się tu objawiać molestowanie, skoro posyłamy dzieci do szkoły/przedszkola, aby zdobywały wiedzę od zawodowych nauczycieli, którzy specjalnie w tym celu otrzymali wykształcenie? Jak nie pomóc, a wręcz zaszkodzić swojemu dziecku, nie zachowując kontroli nad bieżącą relacją pomiędzy nauczycielem a nim? Jak rozpoznać, że sytuacja w takim związku obraca się przeciwko Twojemu dziecku? Jeśli Twoje dziecko: boi się lub nie chce chodzić do szkoły bez wyraźnego powodu, znajduje (ciągle je między sobą zmieniając) powody, aby nie chodzić do szkoły (bóle brzucha, głowy, złe samopoczucie), zaczyna często przeziębiać się (tak działają psychosomatyki) zaczyna się objawiać), często wraca ze szkoły w przygnębionym nastroju, zmienia się jego stosunek do szkoły (brak zainteresowania, zaangażowania w proces uczenia się, a nawet kategoryczne odrzucenie), zmienia się zachowanie dziecka w domu z dorosłymi (staje się marudny , wycofany lub agresywny), wyniki w nauce gwałtownie spadają, próbuje Ci wmówić, że jego zdaniem nauczyciel traktuje go niesprawiedliwie lub wypowiada się za pomocą zwrotów i słów obraźliwych w rozumieniu dziecka, jest machanie pierdnięciami lub popychanie/uderzanie rękami. To pierwsze i bardzo ważne momenty reakcji dziecka na agresywne zachowanie nauczyciela. Nigdy nie zostawiaj tego przypadkowi! Jeśli próbujesz przekonać siebie i/lub swoje dziecko, że to wszystko minie lub „po prostu nauczyciel jest taki surowy”, możesz być pewien, że to nie przejdzie! Lepiej nie będzie! Jeżeli dziecko nie czuje się komfortowo w klasie z nauczycielem, będzie tam żyło w ciągłym stresie. Ty i tylko Ty możesz i powinnaś rozpoznać pierwsze oznaki złego samopoczucia Twojego dziecka i im szybciej, tym lepiej, przyjść mu z pomocą! Musisz natychmiast zacząć rozumieć sytuację wokół Twojego dziecka, zapytać go „jak było w szkole, co robiłeś, czego się nauczyłeś” itp. Ważne jest, aby nie czuł się izolowany, aby rozumiał, że go usłyszysz i zrozumiał, że może zwrócić się do Ciebie o pomoc. Nikt oprócz Ciebie lepiej nie zrozumie dziecka. I nikt nie pomoże mu lepiej niż jego rodzice. A jeśli czujesz, że coś jest nadal nie tak, a nie potrafisz nawiązać kontaktu z dzieckiem, nie potrafisz sobie sama poradzić lub ono nie jest gotowe, aby otwarcie o tym rozmawiać, koniecznie skontaktuj się ze specjalistą. Konsultacje mogę prowadzić online, a także w WA i TLG. Po prostu napisz na mój numer.