Od autora: Opublikowano: zbiór „Przestrzeń arteterapii: chaos, struktura, element”, Kijów, 2009. - 99 s. zbiór „Przestrzeń Arteterapii” numer 2, Kijów, 2009. - 93 s. zbiór „Społeczne i psychologiczne cechy działalności zawodowej pracowników socjalnych: wzrost ogromu zmian”, Kijów-Melitopol, 2009. - 32 s. Doświadczenie zastosowanie szycia prezentowane jest w praktyce arteterapeutycznej w pracy z obrazem Ja, siebie, żywotności osobistej. Słowa kluczowe: arteterapia, żywotność, sukces, samowystarczalność, ja. „Życie można porównać do haftowanego kawałka materiału, którego przednią stronę człowiek widzi w pierwszej połowie życia, a tylną stronę w drugiej; jednak nie jest ona tak piękna, ale jest czymś więcej pouczające, gdyż można z niego prześledzić splot wątków.” Arthur Schopenhauer [5] We współczesnym świecie bardzo popularne jest bycie pewnym siebie. Pewność słychać na każdym kroku. „Aby odnieść sukces, musisz być pewny siebie!” „Jesteś aż tak niepewny? Czy masz kompleks niższości??? „Moje dziecko jest takie niepewne!! Musimy coś z tym zrobić!!” Teraz nawet wstyd jest czuć się niepewnie. Uważa się, że pewność siebie koniecznie prowadzi człowieka do sukcesu. Pojęcie zaufania bardziej przypomina wewnętrzny rdzeń, na którym dana osoba polega, a następnie na który nakłada się bogactwo. A bogactwo niejako zakrywa i otacza człowieka, jego życie jak płaszcz. Ale nie ma zwyczaju mówić o bogactwie. Czym w ogóle jest bogactwo? Na czym polega, z czego się składa? Bogactwo często kojarzy się z pieniędzmi, a bycie pod ziemią to temat tabu. Jak często ludzie czują się bogaci? Nie rozmawiają o tym. Chociaż obecność bogactwa nie zawsze oznacza, że ​​​​osoba, która je posiada, jest bogata. Ale bogaty człowiek na pewno będzie bogaty, ponieważ bogactwo oznacza samorealizację człowieka, jego ciągły rozwój, ujawnienie własnych zasług... I w tym przypadku bogactwo będzie integralnym elementem życia człowieka. Przypomnijmy sobie dawne tradycje słowiańskie, kiedy to ludzie zajmowali się rękodziełem – zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Dzięki temu tworzyli, wyrażali siebie, otrzymywali honor, szacunek i często pieniądze. W słowiańskich tradycjach wysoko rozwinięte było nie tylko rzemiosło i wszelka twórczość. Ludzie z kreatywnością wykonywali codzienne czynności, manifestowali się i dzięki temu realizowali się. Podczas robótek ręcznych osoba wplata się, wszywa nastrój, emocje, myśli, które myśli w tym procesie. Dlatego w złym nastroju nawet nie podeszli do szycia ani haftu - w końcu prawie zawsze wykonywali robótki ręczne „na szczęście, na życie”. Tworząc kreatywność, człowiek inwestuje kawałek siebie! Nie jest tajemnicą, że już dziś ludzie wyrażają siebie poprzez ubrania i biżuterię, nie tylko wtedy, gdy robią je własnoręcznie, ale także noszą gotowe. Poprzez ubrania można wyrazić swój nastrój, swoje emocje, wyrazić swoje przywiązanie do określonych poglądów itp. Dlatego szycie daje niezwykłe możliwości terapeutyczne, pozwala człowiekowi wyrazić siebie, pokazać, pokazać innym swój wewnętrzny świat, to, co najskrytsze. Ponadto twórczości zawsze towarzyszą pozytywne emocje, co łagodzi i ułatwia pracę z traumatycznymi sytuacjami i doświadczeniami. Temat konsekwencji nie był dotychczas badany w arteterapii. W psychologii poruszane są tematy związane z bogactwem: na przykład w psychologii społecznej - temat pewności siebie, w psychologii Junga - praca z sobą. Ale bogactwo pozostaje w cieniu. Praca z szwami, skrawkami i nitkami jest w arteterapii dość rzadka (technika „Dywan losu” E.L. Wozniesenskiej). Choć haftowanie i szycie są wpisane w naszą mentalność i same w sobie są czynnościami harmonizującymi, uspokajającymi, arteterapia nie wykorzystuje jeszcze tego w swojej pracy. Czy zatem warto dziś mówić o szatach, a tym bardziej o ich szyciu? W tym miejscu wypada zacytowaćsłowa Marion Woodman: „Wielu… znajduje się w podobnej sytuacji, symbolicznie przyjmując płaszcz królewski, ale brakuje im wewnętrznej szlachetności właściwej tej władzy. Nie może być szlachetności i hojności tam, gdzie związek z Jaźnią jest zerwany, tj. gdzie nie ma miłości między człowiekiem a bóstwem. Z psychologicznego punktu widzenia oznacza to, że nie ma połączenia pomiędzy Ego a Jaźnią, ponieważ Ego za bardzo boi się odczuwać i wchodzić w interakcję z nieświadomością. W przypadku braku takiego połączenia ego próbuje ustanowić swoją własną moc. [2] Celem artykułu jest przedstawienie zastosowania techniki arteterapeutycznej „Płaszcz Bogactwa” oraz szycia (jako metody arteterapii) w pracy z obrazem siebie, sobą, pewnością siebie, sukcesem osobistym i harmonizacja osobowości. Historia płaszcza. Odzież wśród starożytnych ludów była silnie kojarzona z kreatywnością i wyrażaniem siebie. Nieco później odzież stała się nie tylko koniecznością czy przedmiotem kreatywności, ale także atrybutem statusu: biedni ludzie nosili jeden rodzaj ubrań, niektóre tkaniny, bogaci inny. W pewnym momencie, gdy utrwaliły się już silne różnice klasowe, pojawiły się szaty. Ten rodzaj ubioru był przywilejem bardzo szlachetnej i bardzo dobrze urodzonej szlachty. PŁASZCZ (od łacińskiego mantelum – płaszcz: man us – dłoń i tela – tkanina) – wierzchnia część garderoby bez rękawów, narzucona na ramiona, na wierzch. ubranie i zakrycie (zakrycie) rąk. Odzież taka jak płaszcz była znana wszystkim ludom starożytności na długo przed nadejściem feudalizmu w Europie i przed pojawieniem się samego terminu „płaszcz”. Dla starożytnych Greków było to himation, chlamys, dla Rzymian było to paliusz, palla, Lacerna. To właśnie ze względu na starożytne pochodzenie tej formy ubioru, w pierwszych wiekach chrześcijaństwa i pojawieniu się feudalizmu w Europie przekształciła się ona w specjalną honorową formę ubioru, którą mieli prawo nosić tylko władcy, suwerenni władcy feudalni: cesarze , królowie, książęta, książęta. Tym samym płaszcz stał się jednym z regaliów monarchicznych i przedmiotem wizerunku heraldycznego o określonym znaczeniu zarówno symbolicznym (symbol władzy, szlachty), jak i emblematycznym (obecność płaszcza w herbach rodowych wskazywała na pewne godność feudalna, tytuł - od księcia do cesarza). We wschodnich tradycjach rzymskich i bizantyjskich płaszcz nazywano porfirem, a cesarzy Bizancjum nazywano porfirem i porfirem. [3] W czasach nowożytnych i ostatnich termin „płaszcz” (którego nie należy mylić z herbem) zaczęto rozumieć także jako oficjalny strój honorowy urzędników najwyższych władz sądowych w różnych krajach. W Rosji od maja 1992 r. wprowadzono szaty dla członków Sądu Konstytucyjnego Federacji Rosyjskiej. Oprócz głów z koronami, szat, ale pod innymi nazwami, jako honorowego, wyróżniającego symbolu ubioru, używał także Kościół chrześcijański. W Kościele katolickim płaszcz zwany „paliuszem” przypisany jest wyłącznie Papieżowi, który może go nosić wszędzie. Metropolici mogą go nosić wyłącznie na terenie swojej diecezji. Palium należy tylko do określonej osoby i jest chowane razem z nim. W Rosji carowie zaczęli nosić płaszcz jako strój honorowy podczas koronacji i ważnych występów dopiero w XVII wieku. Nosił rosyjską nazwę „płatny”. Od XVIII wieku płaszcz cesarski zaczął być jednym z głównych regaliów Rosji i został oficjalnie nazwany płaszczem. Stała się szatą wyłącznie koronacyjną i znalazła zastosowanie w heraldyce, jako pewien atrybut herbu, wprowadzony dość późno, bo dopiero pod koniec XVII wieku. Przedstawiony jest w formie kurtyny, u góry której zamocowana jest odpowiednia korona, a która opada tak, że widoczny jest jej tył i spód podszyty gronostajowym futrem oraz dwie zewnętrzne klapy boczne - czerwone. Obraz ten służy jako tło dla herbów głów koronowanych, a także dla herbów książęcych Rosji i herbów szlachty, która była potomkiem starożytnych nazwisk, które utraciły swą książęcą godność. [4] Oprócz osób koronowanych, szlachty, kapłanów i sędziów, szaty są także integralnym atrybutem magów tzwWarto również wspomnieć o Płaszczu Ziemi (od greckiego Mantionu - koc, płaszcz). Płaszcz Ziemi to geosfera otaczająca jądro Ziemi. Z zewnątrz płaszcz Ziemi styka się ze skorupą ziemską. Płaszcz stanowi 83% objętości Ziemi i około 2/3 jej masy. Istnieje górny płaszcz Ziemi i dolny płaszcz Ziemi. Nie ma wątpliwości, że skorupa ziemska oddzieliła się od płaszcza ziemskiego. Zakłada się, że jądro Ziemi rośnie w wyniku płaszcza Ziemi. Procesy zachodzące w skorupie ziemskiej i płaszczu Ziemi są ze sobą ściśle powiązane; w szczególności wydaje się, że energia potrzebna do ruchów tektonicznych skorupy ziemskiej pochodzi z płaszcza Ziemi. [5] Rozważmy symboliczne znaczenie płaszcza. Obecność atrybutu płaszcza w herbie natychmiast wskazuje na wysoką arystokratyczną pozycję właściciela herbu. Kolor herbu jest ciemnoszkarłatny. Futra miały także znaczenie symboliczne: wiewiórka oznaczała szlachetne i pożyteczne zajęcia, gronostaj - wysokie urodzenie, „rodowód” pochodzenia. Szaty królewskie jako znak królewski miały jeden królewski kolor - czerwony lub fioletowy (porfir), niezależnie od tego, do jakiego kraju należały. do jakiego stopnia należały i do jakiego stopnia należały. Zapłatą był trapezowy panel (satyna, aksamit) w kolorze czerwonym, haftowany złotem, ozdobiony perłami, kamieniami szlachetnymi, złotą koronką wzdłuż krawędzi i podszyty gronostajowym futrem, o wymiarach do 1 m w ramionach i do 1,5 m u dołu o długości 2,5–3 m. Płaszcz, podobnie jak strój królewski, symbolizował poprawę, dobrobyt i pokój. Szaty cesarza i szlachty zdobiono kolorowymi paskami (clavus). Co więcej, szata cesarska różni się od szat dostojników nie tylko kolorem, ale także paskami wykonanymi z droższej tkaniny. W Chinach szaty cesarza i dostojników symbolizowały wszechświat i jego doskonałość, moc Nieba i boskość. cesarz jako przedstawiciel Nieba na Ziemi. Wśród taoistów i buddystów symbolika szaty była inna, ale jej kształt miał następujące znaczenie: okrągłość rękawów symbolizowała wyrafinowanie manier, prostość szwów - niezniszczalność w wymierzaniu sprawiedliwości, dolny brzeg - poziomość wagi, stanowczość woli i spokój serca. W chrześcijaństwie szata fioletowa symbolizuje cierpienie Chrystusa, biała – niewinność lub triumf ducha nad ciałem, płaszcz bez szwów – cierpienie, a także miłosierdzie i miłosierdzie. jedność. Szaty biskupa i archimandryty są fioletowe z trzema biało-czerwonymi paskami (tzw. źródła) oraz z naszytymi tabliczkami – czworokątnymi tabliczkami z wizerunkami krzyża lub serafinów. Górna szata mnichów małego i wielkiego schematu, zwana inaczej paliuszem, jest czarna. W prawosławiu płaszcz jest wierzchnią odzieżą wszystkich mnichów, zarówno tych posiadających rangę kościelną, jak i zwykłych mnichów. Jest to długa peleryna bez rękawów, sięgająca do ziemi, zapinana przy kołnierzu, dla archimandrytów i biskupów - z trenem (w przypadku biskupów tren jest dłuższy), zakrywająca sutannę i sutannę. Płaszcz symbolizuje oderwanie mnichów od świata, a także wszechokrywającą moc Boga. Szata biskupa nie jest czarna, jak wszystkich innych mnichów, ale kolorowa: szata patriarchy jest zielona, ​​metropolita jasnoniebieska lub ciemnoniebieska, arcybiskup i biskup są fioletowi. [1] Szaty klasztorne są przeważnie czarne. Ma czterdzieści fałd, zgodnie z liczbą dni postu Pańskiego, symbolizujących postne życie mnicha, pokorę życia monastycznego. Uszyto ją z lekkiej, prostej i grubej tkaniny. Hierarchowie kościelni od IV w. uznawali płaszcz z białej wełny (symbol pasterza niosącego owcę na ramionach) za znak rozpoznawczy zwierzchników diecezji, a od VIII w. jedynie za przejaw godności metropolitalnej. W rytuale tonsury płaszcz nazywany jest szatą nieskazitelności i czystości. Dzięki luźnemu krojowi płaszcz symbolizuje anielskie skrzydła i oznacza pełnię Boskich łask, mocy i mądrości, którymi Niebiański Król obdarza swoich naśladowców. [3] Magowie również często używają szat. Zwykle są ozdobione z przodu i z tyłu różnymi symbolami semantycznymi, które pomogą czarodziejowi. Po nałożeniu symboli farbą czasami na wierzchu umieszczany jest znakhaftowany nitkami lub koralikami, pokryty warkoczem lub aplikacją dopasowującą się do wszystkich jego konturów, płaszcz często służy jako ochronna skorupa, w którą mag inwestuje część siebie, swojej mocy. Krawędzie płaszcza są pokryte kontrastową taśmą lub czymś podobnym. Zakłada się, że chroni to użytkownika przed inwazją czegoś negatywnego z zewnątrz. Kolor szaty odpowiada rodzajowi zawodu - magowie ognia ubierają się na czerwono, a magowie wody na niebiesko. Jeśli jest to manipulator, ubierze się na szaro, jako najmniej zauważalnie. Jeśli magia zależy od potężnej woli - czarna. Czarny to kolor mocy, który zapewnia także dodatkową ochronę. Jasne kolory są bardziej odpowiednie dla magów zajmujących się bezpośrednią walką. Biały jest dla czarodzieja, który manipuluje czystą energią. Tkanina to często aksamit lub welur lub gruba tkanina, która zatrzymuje ciepło nawet podczas postoju. Magowie często noszą skórzany pas. Magowie często upodobali sobie kamienie szlachetne (najlepiej je zaczarować; w dodatku są prawie żywe, każdy ma swój charakter), biżuterię drewnianą i złoto. Szatę maga można również ozdobić od wewnątrz - aby zrównoważyć aurę lub załatać tę czy inną słabość w obronie maga. Dodatkowo na wewnętrznej stronie płaszcza noszony jest pewien amulet - zwykle jest to kamień szlachetny, rodzaj centrum energetycznego aury, bezpośrednio związanego z magiem. Praca arteterapeutyczna ma na celu uświadomienie klientowi swojej wartości, swojej godności, a także własnych postaw ograniczających rozwój, związku jego wartości ze swoimi cechami, charakterem, a nie z innymi ludźmi, dostępnością pieniędzy, itp. W toku pracy terapeutycznej klienci mają możliwość uświadomienia sobie, na czym opiera się ich bogactwo, z czego się składa, z czym jest powiązane; co ogranicza je w realizacji własnych zadań. Oczekuje się wyboru różnorodnych materiałów wizualnych do aktywizacji twórczej. Praca wykonana jest z wizerunkiem płaszcza, jako obrazem „ja”, obrazem osobistego sukcesu. Zachowana jest także symbolika płaszcza, określona przez historię pojawienia się płaszcza, jego użycie jako symbolu szlachty, szlachty i szlachty. Technika składa się z dwóch części: 1 (część diagnostyczna i terapeutyczna) – po relaksacji ukierunkowana wyobraźnia, narysowanie szkicu płaszcza i faktyczna praca z narysowanym obrazem; 2 (część terapeutyczna) – bezpośrednio szycie szaty z materiałów klienta, w trakcie – praca z wolnymi stowarzyszeniami. Pytania do dyskusji po zakończeniu aktywności twórczej: Część pierwsza: jakie obrazy sobie wyobrażałeś? Jak widziałeś swoje królestwo? Ilu miałeś asystentów? Jakiego rozmiaru był płaszcz, jakiego koloru, z jakiego materiału, czym był ozdobiony? Czy było coś na tym? Jak się ubrałeś? Ile osób było na balu? Co to za ludzie? Jak się czułeś na balu, będąc w centrum uwagi? Jak się czułeś w swojej szacie, pokazując ją i swoje bogactwo? Co jeszcze robiłeś na balu? Plus kolejne pytania dotyczące rysunku: co czujesz patrząc na rysunek, jakie masz skojarzenia, co jest na nim przedstawione itp. Część druga: czy łatwo było znaleźć tkaninę? Chciałeś uszyć pelerynę? Jakie trudności napotkałeś? Jakie myśli utrudniały lub pomagały w działaniu? A w procesie szycia - praca z wolnymi skojarzeniami klienta Średnio cała technika od rysunku do gotowej szaty trwa 40 godzin (od 2 miesięcy do roku). Możliwości terapeutyczne i diagnostyczne techniki „Płaszcz bogactwa”. - przykłady z praktyki. Przypadek pierwszy. Dziewczyna O., 30 lat, zamężna, ma 5-letnie dziecko, pracuje jako sekretarka-asystentka, studiuje zaocznie jako ekonomista, żyje w dobrobycie (mąż jest zamożny, ma własne 3-pokojowe budowane jest mieszkanie, samochód, dom). Podczas rysowania stało się jasne, że klientka zatraciła się w luksusie swojego życia i stała się niejako „przezroczysta” (patrz ryc. nr 1). (plik 0798)). Nie czuje się panią w swoim domu, w jej życiu jej miejscem jest przyjmowanie gości i nic więcej. Zdobądź honory królowej samodzielniepiłka – to nie wchodzi w grę. (patrz ryc. nr 2 (sygn. 0801)) Pierwsza sesja pokazała, że ​​klientka czuje się nieadekwatna na swoich pozycjach życiowych (brak jej wiedzy, pewności siebie, jest zależna od męża). O. bagatelizuje jego znaczenie, swoją wiedzę, swoją wartość („Zawsze się wycinam”, „Moje życie jest mniej warte niż życie mojego dziecka”). Klientka zdała sobie sprawę, że nie lubi swojej pracy, swojego zawodu i nie wie, czego chce. Uważa, że ​​jej sytuacja jest beznadziejna. Czuje się jak mała dziewczynka i za wszystkie swoje kłopoty obwinia innych. Ujawniła także niechęć dzieci do rodziców, do siebie samych (zaprzeczanie własnej kobiecości (chcę być chłopcem – wolno im wszystko), nieodkryte talenty). Klientka ma tendencję do samokarania się i poświęceń, aby się wznieść i utwierdzić w sobie, aby poczuć się spełniona („Jestem wartościowa tylko wtedy, gdy jestem potrzebna innym”). Klientka odkryła także brak zrozumienia, czym w ogóle jest dla niej bogactwo i zakaz odczuwania bogactwa („Kiedy jestem bogaty, inni się nudzą”). Dla O. bycie bogatym to ciężkie brzemię! Klientka chce od życia wszystkiego na raz, a jeśli to nie wychodzi, rezygnuje z tego, co zaczęła. Blokuje swoje przyjemności i przestaje dążyć do celów i w ogóle cokolwiek robić. Wspominając swoje dzieciństwo, O. odnalazła w nim poczucie spełnienia („Spełniłam się – zrobiłam to, czego mi zabroniono – zwrócono na mnie uwagę ze wszystkich stron, byłam zrelaksowana, byłam skupiona na sobie”). Uświadomiła sobie, że dla niej bycie bogatym oznacza osiągnięcie tego, o czym zawsze marzyła - bycie bizneswoman. Uświadomiła sobie również, że „bycie bogatym” jest trudne, ale bycie bogatym jest łatwe. W procesie pracy z płaszczem O. zaczęła odczuwać energie i nastroje innych ludzi, czuć się kobietą (zaakceptować swoją kobiecość), brać odpowiedzialność za swoje życie i zwracać cudze życie innym. Plany na przyszłość zaczęły mieć znaczenie. Uświadomiła sobie swoje lęki i pozbyła się ich. O. zdała sobie sprawę, że „musi nauczyć się dokańczać rzeczy sama” („szybko tracę zainteresowanie rzeczami, przez to ich nie dokańczam”). Dla niej bogactwo zaczęło kojarzyć się z niezależnością, świadomością, świadomością. Klient zdał sobie sprawę, że bogactwo nie jest efektem końcowym, ale procesem. Uszyła szatę w miesiąc, w efekcie pojawiło się uczucie niezadowolenia i chęć uszycia więcej niż jednej szaty. Do głębokiej pracy potrzebny jest czas, aby przyswoić sobie to, co świadome w procesie szycia. Spotkanie z samym sobą (Jung) jest możliwe jedynie przy głębokim, stopniowym zanurzeniu. Jeśli szyjesz w krótkim czasie, praca toczy się na bardziej powierzchownych poziomach, bez wpływu na siebie (Jung), rozwiązując tylko najpilniejsze problemy „leżące na powierzchni”. Zakładając szatę O. czuje się w niej królewsko (por. ryc. nr 3, 4 (sygn. 0842, 55)). Jej szata wygląda bardzo energicznie i magicznie. W czasie szycia szaty klientka pozbyła się niepotrzebnych rzeczy z domu i garderoby (nawet butów), własnoręcznie wykorzeniła stary ogród na daczy i zasadziła nowy ( 5 drzew, 10 krzaków itp.), rzuciła pracę... W tej chwili (minął rok od uszycia szlafroka) pracuje na stanowisku zastępcy dyrektora, uzyskała dyplom, dzięki swoim składkom jest niezależna finansowo , dom na wsi prawie skończony. Klientka od 8 lat cierpiała na chorobę nerek - miała nieoperacyjny kamień w kształcie kolca w prawej nerce. O. została zarejestrowana i przechodziła badania profilaktyczne raz na trzy miesiące. Po pierwszym takim badaniu po uszyciu płaszcza lekarze byli zaskoczeni: był ślad stanu zapalnego, ale nie można było znaleźć w nim ani kamienia, ani piasku (o ile został pokruszony). Lekarz prowadzący rozłożył ręce i powiedział: „Gdybym nie prowadził Twojej sprawy i własnoręcznie nie wypełnił Twojej karty, nigdy bym w to nie uwierzył!”. Klientka zrobiła ogromny skok w rozwoju „z dołu świata na jego szczyt” w stronę wykraczającą poza własną kondycję, standard życia. Recenzje O. o „Płaszczu”: Od chwili uszycia płaszcza rozpoczęłam nowy etap w swoim życiu, bardziej świadoma,prawdopodobnie... jakieś znaczenie. Podobno płaszcz ujmuje znacznie więcej niż można się po nim spodziewać na początku pracy nad sobą. Teraz już nie możesz tego przed sobą ukryć i powiedzieć, że nie zrozumiałam lub nie zdawałam sobie sprawy dlaczego to wszystko mnie spotyka..... Wręcz przeciwnie, Ty wszystko rozumiesz i realizujesz wszystko na bardziej znaczącym poziomie ( jeśli oczywiście jesteś wobec siebie całkowicie szczery), a teraz jesteś bardziej odpowiedzialny za swoje działania i decyzje... Przypadek drugi Na terapię zgłosiła się dziewczyna T., lat 28. Samotny, pracuje, wynajmuje mieszkanie, bez dzieci. W trakcie losowania okazało się, że klientka nie akceptowała swoich sukcesów, swojej wartości, swojego bogactwa i nie kojarzyła tego ze sobą (por. ryc. nr 5, 6 (sygn. 0802, 1084)). Odkryto dysocjację poziomą (klientka postrzega głowę i resztę ciała osobno, wydają się „nie pasować do siebie” – nie ma całościowego obrazu ciała), a także problemy interakcji pomiędzy wewnętrznym aspektem męskim i żeńskim osobowości. T. do pierwszej sesji przygotowała się solidnie: wymyśliła wzór (a następnie według niego uszyła), przeczytała, jak prawidłowo kroić i szyć futro (jej szata jest z futra). Okazało się, że klientka do każdego zadania w swoim życiu podchodzi jak mężczyzna: długo wszystko waży, kalkuluje, przymierza, przemyśla. A potem robi wszystko jak kobieta: intuicyjnie, wyczuciu („Mam plan, ale nie zrobię tego według niego”). Trudno jej się poruszać, jest zmęczona. Ale wciąż natrafia na dodatkowe trudności („Za dużo myślę, ale nie stąd bierze się moja konsekwencja. Moja konsekwencja bierze się z robienia tego, co czuję”). T. zdała sobie sprawę, że obawiała się odniesienia sukcesu. I jeszcze to, co mi sprawia trudności, żeby życie było ciekawe („Robię rzeczy pod wpływem impulsu, potem się zatrzymuję, potem wkładam mnóstwo energii, żeby iść dalej. Inaczej to nie jest ciekawe. Nie rozumiem wynik. Chodzi o strach, co się stanie, jeśli przerwa będzie odpoczynkiem. Odpoczynek jest drogą donikąd. T. tyje, przybiera na wadze, aby zwiększyć swoje znaczenie dla innych, budując jednocześnie dla siebie ochronę przed światem zewnętrznym. Wymyśliła dla siebie idealny wizerunek, który podobałby się każdemu („Wycięłam piękny kształt, piękny kształt (gładki, regularny)”) i była na siebie zła. Przecież „forma nie odpowiada ideałowi. Mama potrzebuje ideału. W ten sposób powróciliśmy do dzieciństwa, aby znaleźć korzenie odrzucenia siebie i poczucia własnej wartości. Temat niedoskonałego, pełnego ciała od razu stał się aktualny („Ciało służy jako bufor – żeby nie pomyśleć, że nie akceptuję siebie (złej i brzydkiej)”). Klientka zdała sobie sprawę, że w obawie przed byciem niepotrzebną i niekochaną porzuca swoją naturę, swoje prawdziwe ja. Z tego powodu ma wiele sprzeczności, które utrudniają jej życie osobiste i uniemożliwiają zawarcie związku małżeńskiego („The Pytaniem priorytetowym jest to, czego się pozbyć, a nie co zdobyć lub jak czerpać przyjemność. Jeśli sprawia mi to przyjemność, to będę szczęśliwy, a jeśli jestem szczęśliwy, to będę szczęśliwy, a kiedy jestem szczęśliwy, jestem. bezbronna, łatwo mnie urazić, będę cierpieć. Dlatego też, gdy odczuwam ból, jestem szczęśliwy, ponieważ jest z czym walczyć. T. zastanawiała się także, kto potrzebuje jej sukcesu: rodzice, przyjaciele czy ona sama? I postanowiłam poszukać swoich prawdziwych pragnień i celów (dla siebie, nie dla innych). Jej wartość jest symbolicznie podzielona na kilka części: wizerunek dla innych, osobowość, męskość, kobiecość. W procesie pracy z płaszczem wypracowane zostały tematy interakcji między męskością i kobiecością, T. nabrała integralności pod każdym względem, zaakceptowała swoje ciało, zdała sobie sprawę ze skarg z dzieciństwa i konsekwencji gwałtu i zdała sobie sprawę, że nie musi już skomplikować jej życie. Uświadomiła sobie, że tak bardzo ukrywała się przed innymi, że całkowicie się zatraciła! W czasie obszywania podszewki T. przeszła przez życie w swoich uczuciach od chwili narodzin do dorosłości. I po przejściu przez wściekłość i strach, spotkała swoją osobowość(Jung) ze swoją prawdziwą Jaźnią („Ja” stało się świadome i rozwinięte).” Klientka poczuła się w nowy sposób („Nigdy się tak nie czułam!”). Suknia T. okazała się piękna, bogata (patrz ryc. nr 7.8 (sygn. 1026, 1023)). Przez kilka ostatnich sesji klientka czekała na zakończenie procesu szycia, ale odkryto dodatkowe problemy, które to uniemożliwiają. A kiedy w końcu skończyła szyć, zdała sobie sprawę, że stało się to niespodziewanie szybko. To wywołało we mnie uczucie lekkiego smutku („jak wtedy, gdy spędziłem lato na obozie, a teraz trzeba wyjeżdżać i to się więcej nie powtórzy”). Klientka czuła, że ​​bogactwo to proces trwający całe życie i jest na ścieżce, z której nie ma odwrotu. Zakładając szatę, poczuła stan miękkości, płynności („jak kudłate algi w wodzie lub gdy jest długie pióro, jak pawie”), chłód wewnątrz i ciepło na zewnątrz. Opisała swoje uczucia w ten sposób: „Jestem szczęśliwa. Stan integralności. Nie ma nic zbędnego i niepotrzebnego, jest wszystko, wystarczy.” W czasie szycia szlafroka T. pozbył się niepotrzebnych rzeczy z domu i garderoby. Zaczęłam konsultować (o czym marzyłam od dawna), podróżować i zmieniać miejsce zamieszkania. Opracowała kilka własnych ciekawych teorii i projektów oraz zaczęła publikować zbiór wierszy. Sześć miesięcy później otrzymałem propozycję małżeństwa. Recenzje T. o „Płaszczu”: „ZNAlazłem siebie! JA JESTEM! BARDZO KOCHAM SIEBIE. Nie pozwolę, aby którykolwiek z moich lęków wpłynął na to, żebym się zatracił, i tak to się nie uda. Teraz JESTEM! KOCHAM SIEBIE! I tak będzie zawsze! Moja siła jest we mnie! Moja Miłość to Ja! Jest wolna od wrażliwości. Kochają mnie, bo istnieję! Jestem Ci wdzięczna, że ​​pomogłaś mi odnaleźć siebie – najdroższą mi osobę, tak przemiłą kobietę.” Te przykłady dają możliwość zobaczenia terapeutycznych i diagnostycznych możliwości techniki Arteterapeutycznej „Płaszcz Bogactwa”. techniki służą do diagnozowania wzorca „Płaszcza Bogactwa” Kryteria oceny rysunku: ważny jest tu proces rysowania (werbalne i niewerbalne zachowanie klienta), opowieść klienta o rysunku, proces rysowania i wizualizacja, sam rysunek, wykorzystanie przestrzeni papieru itp. W szczególności, gdy ktoś rysuje płaszcz bez ciała lub wygląda on odrębnie od ciała, być może oznacza to, że nie akceptuje swojej wartości lub pokazuje ją tylko na rzadkich okazje. Tutaj możesz zadać wyjaśniające pytania, takie jak: skąd wiedziałeś, że ten płaszcz jest twój? Dlaczego sam nie narysowałeś (nie nakładaj tego na siebie)? Punkt drugi: jeśli rysunek nie wygląda harmonijnie (na przykład wydaje się, że ciało należy do jednego, a głowa do drugiego, wymiary się nie zgadzają) mecz, narysowane są dwie prawe ręce), może to oznaczać, że emocje i myśli, pragnienia i działania klienta, męskie i żeńskie itp. nie odpowiadają, jeśli jakaś część ciała nie pasuje do rysunku (na przykład). nogi), może to wynikać z tego, że klient „nie czuje ziemi pod stopami”, nie realizuje swoich marzeń, pomysłów, a jedynie o tym marzy. Wzór może przypominać czapkę lub babciną skarpetkę na drutach czepek do spania, może to wskazywać na związek między bogactwem a krewnym (na przykład babcią) lub zawodem ( bogactwo pojawia się tylko we śnie. Jeśli sam rysunek jest jasny, a osoba i szata wyglądają przezroczyście, może to wskazywać że klient czuje się nie na miejscu lub że jest całkowicie zależny finansowo (i nie tylko) od kogoś innego (męża, siostry, rodziców itp.). Jeżeli klient twierdzi, że jego szata jest długa, ale szata jest krótka (lub odwrotnie ), może to wskazywać na niedopowiedzenie lub przesadę własnej wartości i znaczenia. Niektórzy dorośli rysują „dziecięce” płaszcze, wtedy warto wrócić do „wieku płaszcza”. Możliwe, że w tym okresie w życiu klienta miały miejsce traumatyczne wydarzenia, które spowodowały, że odmówił on wyrażenia i zaakceptowania siebie. Te same kryteria oceny tkaniny stosowane są podczas szycia. Ważna jest współpraca z wolnymi stowarzyszeniami klienta. Możesz także przeanalizować symbole na płaszczu i styku.