Dawno, dawno temu żyła sobie dziewczyna, marzyła, że ​​gdy dorośnie, zostanie sławną aktorką, wyjdzie za mąż za mężczyznę, którego kocha, urodzi syna i będzie dużo podróżować. Miała pięć lat, kiedy po raz pierwszy zdecydowała o swoim przeznaczeniu, ale jej rodzice uznali ten plan za niewiarygodny i nie wspierali jej marzeń. Ich zdaniem każda dziewczynka powinna chcieć zostać mamą, umieć dobrze gotować, spędzać cały czas w domu z rodziną i wykazywać się rozwagą. Lata mijały, dziewczyna dorastała, a wraz z nią jej pragnienie rosła w siłę: brała udział w wielu przedstawieniach, wstąpiła na uniwersytety teatralne, ale w jej głowie już powstał obraz: mój sen jest zły, muszę być inny. Czy ten pomysł jest znajomy? „Muszę być inny”. Lub inne. Jesteśmy różni i każdy reaguje na swój sposób: ktoś zapomina o swoich marzeniach i podąża ścieżką niestawiania oporu, ktoś cierpi i osiąga swój cel, ale pierwsze rozczarowanie sobą jako osobą już jest. Muszę być inny. A który? Co się stanie, jeśli nie pasuję do proponowanych ram? Każde dziecko walczy o swoje prawo do bycia tym, kim chce. Spójrzcie, jak uparcie broni swoich praw, jest kapryśny, wyraża niezadowolenie, kłóci się z dorosłymi, jeśli nie dostaje tego, czego chce. Walka ta ma ogromne znaczenie i potencjał przyszłego rozwoju. Im bardziej niegrzeczne jest dziecko, tym więcej ma energii na odkrycia i osiągnięcia. Im bardziej lojalny i otwarty będzie system rodzinny, tym bardziej pozytywny będzie jego los, bo będzie wiedział, że wygrał, wywalczył prawo do bycia sobą i został zaakceptowany takim, jakim jest. A jeśli zostałeś przyjęty do rodziny, reszta nastąpi. Na terapię przychodzą do mnie osoby, które chcą coś zmienić w swoim życiu i często kiedy zadaję pytanie „Czego chcesz?” ich odpowiedź brzmi: „nie wiem”. Ich oczy napełniają się łzami, kiedy przypominają sobie, jak musieli porzucić swoje marzenie i to nie dlatego, że sami tego chcieli, ale dlatego, że było to konieczne. Dawno, dawno temu chcieli usłyszeć słowa „Jestem z ciebie dumny”, ale tak się nie stało i może nigdy nie nastąpić. To największe rozczarowanie i największa obawa – być niepotrzebnym. Już od trzeciego roku życia dziecko potrzebuje uznania, to początek rozwoju osobowości i im szybciej zaakceptujesz nieodwracalne zmiany i zaczniesz pozwalać dziecku odejść, tym lepiej. Spróbuj zadać sześcio- lub siedmioletniemu dziecku pytanie: „Kim chcesz zostać?” Być może nie odpowie od razu, ale zacznie myśleć, zainteresować się i podzielić się swoimi uczuciami i wrażeniami. Spróbuj chociaż dla ciekawości przyjrzeć się rozwojowi jego marzenia, zredaguje je tysiąc razy i zmieni zdanie, bo jest na to dużo czasu. Poprowadź go - „Czego potrzebujesz, aby spełnić swoje marzenie?” a wtedy stworzysz pozytywne pole dla jego samorealizacji. Kiedy musisz uczyć się nie dla ocen, ale po to, aby dokonywać odkryć. Dziecko nigdy nie zapomni pełnego szacunku stosunku do samego siebie, ale wszystkie najgorsze rzeczy zapamięta, gdy dorośnie. Rodzicom nie jest łatwo. W trosce o dziecko starają się jak najbardziej pozytywnie wpłynąć na jego los: szybko doradzić, opamiętać, skierować na właściwą drogę, za co każdemu rodzicowi bardzo dziękujemy. Faktem jest, że nie zawsze wiemy, jak zapewnić wsparcie środowiskowe i pomóc w podjęciu decyzji, w wyniku czego stwierdzamy utratę indywidualności i rozczarowanie. Kiedy mówię o szacunku, pamiętam, jak moja babcia traktowała mnie jako dziecko. Jako zbuntowany nastolatek zacząłem palić. Dowiedziawszy się o tym, wysłała mnie do aresztu domowego, o chlebie i wodzie. Zabawnie jest to teraz wspominać, bo nie było internetu, musiałam siedzieć w domu i czytać książki, podczas gdy wszystkie dzieci chodziły po ulicy, ale nie pamiętam tego doświadczenia jako przemocy wobec jednostki. Nie pozbawiła mnie swojego ciepła, dała jasno do zrozumienia, że ​​zostałam ukarana i że moje zachowanie jest obrzydliwe (ukradłam papierosy dziadkowi), ale jednocześnie nadal mnie kocha i troszczy się o moje zdrowie. Zdałam sobie sprawę, że swój bunt można wyrazić na inne sposoby. Każda rodzina jest wyjątkowa. Ktoś znajduje spokojną przystań w rodzinie, np:)