Adolescencja to wspaniały wiek, a jednocześnie najtrudniejszy w życiu człowieka, zarówno dla samego nastolatka, jak i jego otoczenia. Wszyscy pamiętamy siebie w tym wieku, wielu zachowywało się prowokacyjnie, niektórzy zakochiwali się, zapominając o studiach. W tym momencie wydawało się, że to była największa miłość w naszym życiu. W tym wieku nasz nastrój często się zmieniał, byliśmy bezbronni i skłóceni. I nawet teraz nic się nie zmieniło – nastolatki nadal z trudem przechodzą ten okres. Dziewczyny wychwalają miłość, poświęcają się, zapominają o rodzicach, szkole, dramatyzują zakochiwanie się, dając jej pierwsze miejsce w życiu. Z jakiego powodu tak się dzieje? W wieku 12-16 lat musisz zmierzyć się z kilkoma poważnymi zadaniami na raz: przyzwyczajeniem się do szybko zmieniającego się ciała, uświadomieniem sobie i zaakceptowaniem własnej seksualności, zajęciem należnego Ci miejsca wśród rówieśników, sprawdzeniem swojej tożsamości? mocne strony i zdolności, wybór zainteresowań życiowych, decydowanie o planach na przyszłość Dzieci nie zawsze czują wsparcie i miłość swoich rodziców, gdyż bliscy zwracają większą uwagę na naukę swoich dzieci – jakie oceny przynosili i częściej wyrażali. skargi niż miłość. Swoim zachowaniem nastolatki okazują niezadowolenie i przeciwstawiają się rodzicom, szukając miłości gdzie indziej. W końcu jest to jedna z potrzeb człowieka. Kiedy pojawia się obiekt miłości, dziewczyny mogą całkowicie zanurzyć się w tym stanie. Choć emocjonalnie nastolatki nie są gotowe na zakochanie się, co „przykrywa” je na oślep, dlatego pojawiają się stresy i wahania nastroju. Zadaniem rodziców jest wcześniejsze rozmawianie z dziećmi na różne tematy, omawianie miłości, związków, relacji. i naucz je, jak się zachować. Rozmawiaj o swoich doświadczeniach. Uwaga - nie moralizujące i długie wykłady, ale miłe i szczere rozmowy. Spędzaj więcej czasu z nastolatkiem, komunikuj się częściej, rozmawiaj o swoich sprawach, przedyskutuj coś interesującego dla obojga. Bardzo ważne jest, aby Twój syn lub córka poczuli Twoje uczestnictwo, miłość i zrozumienie, które nie wymagają słów, a bardziej przejawiają się w intonacji, nastroju emocjonalnym i prostych codziennych czynnościach. Staraj się to wszystko zrobić, zanim pojawią się problemy. Cóż, jeśli już widzisz, że z Twoim dzieckiem dzieje się coś złego, staraj się przy nim być, wspierać go emocjonalnie i unikać mówienia: „A nie mówiłem!” Nie posłuchała mnie!”, „Nie powinieneś się tym denerwować”, „To wszystko bzdury”. Te słowa są teraz nie na miejscu. Powiedz, że rozumiesz te uczucia: „To jest naprawdę nieprzyjemne, obraźliwe, smutne. Nic dziwnego, że się martwisz”. Wszyscy wiemy, że w tym momencie ważne jest, aby móc zabrać głos i zrozumieć, że jesteś uważnie słuchany. A jednocześnie nie przeszkadzają. Powiedz dziecku, że również się martwisz i martwisz. Zapytaj, czy możesz pomóc. Spróbuj zrozumieć swoją córkę i wykaż chęć, aby to zrobić. Jeśli zajdzie taka potrzeba, znajdź specjalistę psychologa, któremu dziecko zaufa. Nastolatek może chcieć porozmawiać z bliską mu osobą, jeśli jest to dla niego trudne w kontaktach z rodzicami. A jeśli Twoja córka jest z Tobą szczera, bądź wrażliwy, słuchaj, nie oceniaj, nie przeszkadzaj. Doradź później, kiedy już się uspokoi. Bądź po stronie swoich dzieci, ważne, żeby czuły Twoje wsparcie i mogły Ci w każdej chwili zaufać. Podziel się swoją opinią! Co o tym sądzisz? Tutaj znajdziesz moje artykuły i notatki z bloga. Chcesz dowiedzieć się, jak samodzielnie zarządzać swoimi relacjami? Weź udział w kursie online „Jak stać się osobą pewną siebie i osiągnąć to, czego chcesz"