Od autora: W tytule i na końcu artykułu znajdują się jednowierszowe twierdzenia Leonida Libkinda. Oczywiście dużo słyszałeś i czytałeś, że świat zewnętrzny jest tylko odbiciem naszego wewnętrznego. Postanowiłem poruszyć ten temat po komentarzach na Facebooku do mojego niewinnego artykułu, w dużej mierze osobistej historii: „Ojcze, kim jesteś?” Niektórzy widzieli w niej coś, co nigdy nawet nie przyszło mi do głowy. Jak to jest możliwe? Wyobraź sobie kulę lustrzaną. Można je zobaczyć na każdym parkiecie. W sali jest ciemno, gra przyjemna muzyka, a sala mieni się odbiciami wirującej kuli. Jego blask podąża za kształtem i liczbą lustrzanych puzzli. Myślę, że u nas dzieje się to samo. Widzimy tylko to, co jest nam znane. Nie rozpoznajemy nieznanego, jak obcego owocu – na przykład oka smoka czy driana. Natomiast łatwo możemy zidentyfikować jabłko czy truskawkę, które są nam znane po dotyku, smaku czy zapachu. Zatem mając zestaw „łamigłówek”, jeśli nie wiemy, czym jest szlachetność, nie dostrzeżemy jej u innych. Pamiętam teraz historię opowiedzianą przez Miltona Ericksona, nie pamiętam dokładnie. Opowiada o przestępcy, który wielokrotnie siedział w więzieniu za rabunki i inne okrucieństwa. Pewnego dnia zobaczył dziewczynę, która bardzo go podekscytowała. Złoczyńca postanowił zaprosić ją do tańca, a ona odpowiedziała, że ​​jest gotowa spędzać czas tylko w towarzystwie dżentelmena. Potem musiał przymierzyć ten „garnitur”, tj. demonstrować, rozwijać cechy właściwe dżentelmenowi, smakować je. Tak mu się to spodobało, że z czasem stał się szanowanym, autorytatywnym i szanowanym obywatelem. Tak, ożenił się z tą dziewczyną! Wynika z tego, że im więcej mamy „zagadek”, im bardziej zróżnicowane są one w konfiguracji, tym szersze jest nasze spojrzenie na świat i innych ludzi. Kiedy spotykamy coś, co wywołuje w nas agresję, dobrze byłoby się zatrzymać i pamiętać, że jest to jedynie odzwierciedleniem jednej z naszych negatywnych stron. Nie zdając sobie z tego sprawy, walczymy z naszymi lustrami. Jak kogut z przypowieści, który znalazł się w pokoju luster. Widząc swoje odbicie, nie zdaje sobie sprawy, że to on sam. Postrzega koguta w lustrze jako coś wrogiego. Wyciąga szyję, marszczy pióra, rozkłada skrzydła, zwiększając w ten sposób swoją agresję. Obserwując to samo w lustrze, rzuca się do ataku, desperacko walcząc ze swoim odbiciem. Czasami więc jesteśmy jak ten kogut. W naszym przypadku inni ludzie stają się dla nas lustrem. Pomoże Ci w tym okno Johari, a także technika „Rekapitulacji” i wiele innych fascynujących narzędzi. Odwołuję się do poniższych. Na przykład uważam się za uczciwego i godnego zaufania. Zawsze możesz na mnie polegać, możesz mi zaufać, nigdy Cię nie zawiodę. Właściwie mam mnóstwo zalet!!!))) ALE... mam, jak to ujął S.B. Yeselsona i „kupę bzdur”. Czasem robię rzeczy zupełnie niestosowne. Kiedy spotykam się z oszustwem, niepotrzebnością, niechlujstwem... i nie zdaję sobie sprawy z ciemnej strony mojej osobowości, odczuwam oburzenie, oburzenie, potępienie. W takim przypadku mogę dalej krytykować, trzepocząc piórami jak agresywny kogut. Albo mogę powiedzieć sobie „STOP” i pozwolić sobie na przyjęcie pozycji Obserwatora. Bez żadnego osądu po prostu obserwuj zachowanie i wypowiedzi innych. Traktuj ich jako nosicieli innej kultury, odmiennej od mojej, ale dla mnie interesującej. Żyli we własnym świecie, gdzie ukształtowały się ich wyobrażenia na ten temat i ich system wartości. Dla mnie też mogą być korzyści. Niemożliwe jest być najlepszym i najbardziej kompetentnym,… prawda? Jeśli jestem najbardziej, najbardziej, to kim jesteś TY, prawda?))) Stosując tę ​​technikę, stając się Obserwatorem (i można powiedzieć Badaczem), mogę spokojnie spędzać czas i rozmawiać z różnymi ludźmi. Jestem nimi zainteresowany. Starannie dobierając, uzupełniam swoją piłkę o nowe „łamigłówki”. Bądź cicho, światło jest lustrem! Wszystko widzę sam)))