Od autorki: W artykule wykorzystano zbiorowe i uogólnione obrazy klientów i próśb. Wypaczeni mężowie. Kobieta po czterdziestce. Sytuacja przed rozwodem. Już dorosłe dzieci. W stosunku do męża – uczucie wstrętu. „Nagle” przyszło zrozumienie, że „nie ma nic wspólnego”, że „on nie jest ten sam”. Zdałem sobie sprawę, że wszelkie próby „przerobienia”, „zmiany”, „wyjaśnienia”, „przebicia się” nie przyniosły skutku. To było tak, jakby łuski spadły mi z oczu. I uczucie bólu. Wielki ból. I życie zupełnie straciło swoje radosne kolory, wydaje się, że nie ma sensu, jest apatia i nic się nie chce. Kobieta po trzydziestce. Nie ma jeszcze dzieci. Silne uczucie zazdrości wobec męża. Strach, że go stracę. Tak silny strach, że sama boi się sprowokować zerwanie. „Żeby w końcu odpuściłem i nie było to takie straszne”. Może kuszące będzie skorzystanie z terapii par w tym miejscu. Zacznij badać, co dzieje się w parze. Ale... Kiedy słysząc takie prośby, załatwiasz sprawę klientce, zastępcza sylwetka męża okazuje się dosłownie „zniekształcona” całym ciałem, cała krzywa i ledwo stojąca na nogach. Zdarza się, że nawet siada na podłodze lub kładzie się, wykazując całkowitą utratę sił. To znak, że postać męża „utknęła” w umyśle klientki z jakąś inną znaczącą postacią z jej życia. Co dalej? Następnie na polu umieszcza się figurkę, prawdopodobnie tę, która była pierwotnym źródłem obrażeń. Na przykład postać matki w pierwszym przypadku brana pod uwagę. I wtedy zastępczyni klientki całą swoją uwagę przenosi z postaci męża na postać matki. I energia powoli zaczyna wracać do zastępcy męża. Jeśli dodasz tutaj decyzję-frazę z postaci męża: „Nie mogę być twoją matką, mogę być tylko twoim mężczyzną”, ciało zastępcy zaczyna się wyrównywać. Kiedy dynamika jest już wyraźna, samą klientkę można umieścić w terenie. Rozwiązaniem mogłoby być: „Mamo, nie mam dość. Bez Twojej miłości życie nie ma sensu.” I wówczas wraz z dążeniem do substytutu matki, swoje rozwiązanie osiąga przerwany w dzieciństwie ruch miłości do matki. Co wtedy? Jeśli na szczęście mama klientki żyje, można ją spotkać w połowie życia, zmienić dotychczasowe relacje i wnieść do nich więcej ciepła. Jest jeszcze szansa na ponowne poznanie mojego męża. Zobacz go takim, jakim jest. Rozpoznać i zaakceptować jego indywidualność oraz różnice w stosunku do niego samego i wizerunku, który był na niego narzucany przez lata. Cóż, jeśli masz odwagę. W drugim przypadku w polu umieszczamy postać ojca, który wcześnie opuścił córkę (opuścił rodzinę lub życie). Co więcej, trwają podobne prace mające na celu przywrócenie przerwanego ruchu miłości do ojca. W tego typu pracy ważne jest, aby klientka zobaczyła swoją pierwotną traumę. Udało mi się rozdzielić dwie postacie: postać rodzicielską, której miłości w dzieciństwie z tego czy innego powodu nie wystarczało, oraz postać męża, który kocha, ale kocha jak mężczyzna. Czasami to wystarczy. Czasami może to być czas na terapię dla par.