„Samotność to wspaniała rzecz, ale nie wtedy, gdy jesteś sam” Bernard Shaw Zacznę od tego, że samotność nie jest uczuciem, chociaż mówimy, że ją czujemy . Na przykład czujemy się też zbędni lub czujemy, że się mylimy, odczuwamy pociąg i determinację, wrażliwość i oszustwo. Samotność to stan emocjonalny, któremu towarzyszą różne emocje i uczucia: smutek, złość, strach, bezsilność... Samotność jest identyfikowana subiektywnie. , dlatego mogę wyróżnić tylko jedną ogólną cechę tego stanu - doświadczenie braku pożądanej intymności z innymi ludźmi. Doświadczenie alienacji jako swego rodzaju wymuszonej izolacji (a w niektórych przypadkach odrzucenia) i wynikająca z niej potrzeba jej przezwyciężenia Często zdarzają się przypadki organizowania pseudointymności zarówno w grupowych, jak i indywidualnych procesach terapeutycznych, a także w życiu osobistym. Dlatego popularna staje się „samotność w tłumie”, gdy wokół są ludzie, ale nie ma prawdziwego dialogu. Dialog, w którym można Cię zobaczyć i zrozumieć w swoich doświadczeniach. Proponuję pokrótce omówić sposoby organizacji cyklu kontaktu w kontekście stanu samotności. Fuzja, jako niemożność odkrycia siebie jako odrębnej i rozpoczęcia organizowania kontaktu z rzeczywistością, łatwo tworzy iluzję bliskości, a samotność, która nieuchronnie towarzyszy jednostce w procesie scalania, jest trudna do odróżnienia i raczej odczuwana jest jako uraza lub niezadowolenie Introjekcja. Strach przed samotnością prowadzi do pytającego sformułowania: „Co mam robić, żeby być kochanym?” Pragnienie zdobycia intymności kosztem miłości innych ludzi jest obarczone introjekcją (nabyciem postaw, które ominęły wewnętrzną krytykę) i ślepym trzymaniem się ich Projekcja. Niedostateczne przypisanie cech osobowości oraz odkrycie własnych potrzeb i wzorców zachowań prowadzi do fantazji na temat innych ludzi. Oznacza to, że nadajemy otaczającym nas osobom niezbędne cechy i dopiero potem staramy się zorganizować intymność. A jeśli przed tobą nie jest osoba, ale fantazja na jej temat, trudno mówić o intymności, ponieważ nie można budować relacji za pomocą fantazji. Intencja, która nie dotarła do drugiego, zwrócona ku sobie, uniemożliwia wyjście ze stanu samotności. Tendencja do regularnego nie wypowiadania tych samych słów, nie sprzeciwiania się, nie wyjaśniania, nie wyrażania intencji i uczuć drugiej osobie prowadzi do izolacji, właśnie tej, w której samotność jest boleśnie odczuwana. Przesadne poczucie całkowitej samowystarczalności i przekonanie o jedynej możliwej formie kontroli – własnej, niechęć do dzielenia się odpowiedzialnością i zaufaniem do innych ludzi, uniemożliwia całkowite zanurzenie się w bliskie relacje. Tutaj pozostaje tylko obserwować relację z zewnątrz, nie będąc jej pełnym uczestnikiem.*** Samotność wydaje mi się interesująca przez pryzmat tu i teraz, jeśli rzadko jesteś w teraźniejszości, ciągle do niej uciekasz fantazje o przeszłości i fantazje o przyszłości, potrzeby bliskości nie da się zaspokoić, bo tak naprawdę nie ma nikogo ani w przeszłości, ani w przyszłości. Eskapizm jako sposób na ucieczkę od rzeczywistości prowadzi nas do fikcyjnego świata z fikcją postacie (stają się fikcyjne, bo tak naprawdę nie wchodzą z nami w TAKĄ interakcję), w których też nie ma prawdziwego kontaktu międzyludzkiego. Okazuje się, że uciekając od samotności, odnajdujemy się w tej właśnie samotności. Pracując z klientem nad tematem jego samotności, badając subiektywne doświadczenia i pomagając zidentyfikować potrzebę, zwracam się ku identyfikacji autorstwa: jakimi zasadami się on kieruje. , jakie strategie wybiera, na jakich wartościach się opiera itp.* **Prowadzę mały warsztat z pracy z metaforycznymi kartami skojarzeniowymi. Polecam robić to w grupie. Tutaj będziesz bardziej skłonny „zauważyć ludzi wokół” i zyskać nowe doświadczenie interakcji i emocjonalnej intymności. Instrukcje: Weź talię kart „Wiatr zmian” i zaproponuj wybranie jednej karty, która odpowiada na pytanie „Jaki jest Twój samotność?" Lepiej jest wybrać kartę otwarcie, widząc.