To znaczy, że nie znam i nie żyję dla siebie, ale dla rozwoju jakiegoś absolutnego ducha? Czy zacznę na to pracować! V. G. Belinsky. Traumy z dzieciństwa są jak doły i doły, na które napotykamy na ścieżce Życia. Są głębokie i niezbyt głębokie. W jedno wchodzimy jedną nogą, a w drugą wychodzimy głową. Potem pojawiają się urazy, nieporozumienia, długotrwała depresja, niechęć do osiągnięcia czegoś i bycia kimś w ogóle. A teraz o dobrych relacjach. Kiedy nauczymy się dostrzegać i rozpoznawać nasze reakcje z dzieciństwa, które ograniczają nasze dorosłe życie, łatwiej będzie nam dostrzec te same wzorce zachowań u innej osoby. Następnie zaczynamy pomagać mu omijać te „dziury i dziury”. Zachęcamy i odchodzimy od podkreślania błędów i pomyłek. A jeśli zawiedzie kolejna osoba, nie ma życia bez tego, rozumiemy co się dzieje i wspieramy. Zasadniczo dzięki naszemu wsparciu i uwadze nasycamy osobę zasobami, a tym samym pomagamy mu wydostać się z kolejnego „dołu” z dzieciństwa, ale czasami tak się dzieje. Opisane powyżej jest możliwe tylko pod jednym warunkiem: jedna z osób jest w stanie zasobu. W języku psychologii nazywa się to byciem w roli Dorosłego. Jeśli nasz Dorosły ustąpi swojemu „przerażonemu Dziecku” i wpadnie w „dziurę”, istnieje kilka możliwych scenariuszy. Scenariusz pierwszy: „dziura” jest płytka i mamy wystarczająco dużo własnych środków, aby się z niej wydostać. Wtedy jesteśmy ograniczeni do kilku minut lub godzin złego nastroju, wybuchu negatywnych emocji, apatii i tak dalej. Znany scenariusz drugi: „Dziura” jest głęboka i zanurzamy się w nią na oślep. I zaczyna się taka udręka psychiczna, że ​​nie masz pojęcia, co z tym zrobić. Również znajomy. Jeśli obok Ciebie jest osoba, która jest w stanie Dorosłego, która jest świadoma tego, co Cię motywuje i kto cierpi, to jest szansa na otrzymanie wsparcia i „bezpieczne przeżycie” stanu Straumatyzowanego Dziecka w trzecim scenariuszu najpierw wpada do „dziecięcego dołu”, potem drugi. Oboje popadają w stan straumatyzowanego Dziecka, oboje są bez środków, oboje wymagają miłości i uwagi. I tu zaczyna się klasyka: nie rozumiesz mnie, nie słyszysz, jesteś samolubny i tak dalej. Nie tworzy się bezpieczna przestrzeń, w której możesz przeżyć swoje traumy. Człowiek wycofuje się w swoje żale, w swój psychiczny ból. Ma się wrażenie, że nikt go nie rozumie, nie docenia jego uczuć, nawet najbliższa osoba. To boli. Ból zamyka nas, czyni niewrażliwymi na nasze doświadczenia. Wracamy do strategii przetrwania wyuczonej w dzieciństwie i żyjemy dorosłym życiem, wykorzystując reakcje z dzieciństwa. Tak żyje większość z nas. Ale zdarza się też, że masz dość wpadania w „doły” i zaczynasz je studiować, czyli siebie. Uczysz się monitorować siebie i ekran zewnętrzny, bez pogrążania się w jednym lub drugim; w istocie jest to świadomość, a potem wyłapujesz te trudne stany w zarodku. Ale bycie uważnym nie jest łatwe, wymaga praktyki i dlatego nie możesz bać się zanurzyć w Bólu, od którego kiedyś się odizolowałeś. Daje nam to jednak szansę na świadomą obserwację i wyjście z naszych „dziecinnych” stanów za pomocą własnych zasobów, które uwalniają się, gdy wchodzimy w kontakt z naszym wewnętrznym bólem. I to jest wspaniałe. To jest kształtowanie Osoby, przejście ze stanu urażonego, wymagającego i egoistycznego Dziecka w dojrzałego Dorosłego, którego zadaniem jest przekształcenie dziecięcego egoizmu w pełny świadomy altruizm. Tam będą nasze dobre, mocne stany, tam nastawiamy się na oddanie wszystkiego, myślimy o innych, staramy się ich naprawdę zrozumieć. Mszał Wiktorii Możesz dowiedzieć się więcej lub zapisać się na konsultację poprzez wiadomość osobistą na stronie internetowej lub telefonicznie +49(0)179 9445549 (WhatsApp lub Telegram)