Od autora: Nie obrażaj się, jeśli uznasz artykuł za szorstki. Mam tylko nadzieję, że wielu pomyśli – czy warto nadawać dużej różnorodności obiektów lub zjawisk jakąś słowną powłokę?.. W każdym razie – dziękuję za uwagę poświęconą materiałowi… Najciekawsze źródło inspiracji dla Pisanie artykułu czekało na mnie dziś w komunikacji miejskiej. Bardzo rzadko podróżuję trolejbusem (często bardziej zadowala mnie tramwaj, jeśli mąż nie może dojechać do pracy, albo taksówka, albo minibus). Ale dziś zdecydowałem się na przejażdżkę transportem, o którym dawno zapomniałem. Jak wiele, jak się okazuje, można usłyszeć i zobaczyć będąc tam widzem, niczym w pierwszych rzędach sali teatralnej – wyobraźcie sobie – otwierają się drzwi, wchodzą nowi pasażerowie. Można odnieść wrażenie, że czekali na ten dzień, czekali na tę podróż, jak aktorzy na premierę swojego spektaklu. Rozpoczyna się zabawna część – rozpoczynają rozmowę. Najpierw z konduktorem, potem z otoczeniem, a potem starają się wybrać rozmówcę i usiąść z nim do rozmowy. W mojej wyobraźni trolejbus zamienia się w małe ławeczki. Filiżanek herbaty nie starczy dla otoczenia, bo rozmowy, jakie toczą pasażerowie, są jak najbardziej filozoficzne. To niesamowite, jak ludzie, używając adresowanej mowy w formie długiego monologu, dzielą się wszystkim! I wrażenia dzisiejszej młodzieży, i wrażenia z napierających na nią przełomów technologicznych, i własne wsparcie materialne, i własne problemy. Drodzy koledzy, nawet o tym nie marzyliśmy. A kiedy zobaczyłam tę ciekawą komunikację, tę krzątaninę i mistrzowską grę nierozpoznanych aktorów... uświadomiłam sobie – właśnie o tym muszę napisać! O słowach! Ile z wami mówimy. Czy zauważyłeś? Mówimy tak dużo, że czasami pojawia się wrażenie, że nie potrzebujemy niczego więcej, jak tylko zrozumieć „JAK SIĘ NAZYWA”, czego doświadczamy, chcemy robić lub czujemy? Jak to się prawdopodobnie nazywa wielu psychologów? zauważyłem - Wśród klientów, którzy się z nami kontaktują, jest wielu, którzy po prostu czekają: „Proszę mi powiedzieć, co to jest?” Dlatego ludzie naprawdę do nas przychodzą. ZA NAZWĄ I odwrotnie, są tacy, którzy boją się imion. „Moje dziecko jest niedożywione... Co przez to rozumiesz?” Wiele z naszych schorzeń znajduje obecnie swoją skorupę. Rodzice często postrzegają wyjaśnienia werbalne jako obronę przed wieloma pytaniami innych osób: „Moje dziecko ma ADHD”, „Ale moje dziecko jest niespokojne”, „Ale moje dziecko jest niezrównoważone emocjonalnie”. Zastanawiam się – czy po tym, jak Wy, rodzice, przekonacie się, jak to się nazywa – życie stanie się łatwiejsze? A jeśli sytuacja z Twoim dzieckiem nie przeszkadzała Ci, czy było sens szukać jakiejś „diagnozy”, zestawu słów charakteryzujących Twoje dziecko Najbardziej niesamowitego szaleństwa bronimy słowami o miłości? Najpoważniejsze przestępstwa klasyfikujemy w kategorii werbalnej „nie było innego wyjścia”. Ile słów stworzyliśmy dla siebie, aby wyjaśnić nasze zachowanie i zmusić otaczających nas ludzi do zrozumienia nas przez pryzmat tych słów. Czy nie jest to stereotypowe? Nasz ulubiony „instynkt stadny” często działa w zakresie używania słów. Jedna osoba „odkryła” w sobie „objawy” i swoimi spostrzeżeniami podzieliła się z drugą osobą. Inna osoba zaczyna szukać tego wszystkiego w sobie. Myślisz, że to Cię nie dotyczy? W każdym razie! Wyobraź sobie, jak będziesz się czuć i o czym pomyślisz, jeśli na przykład Twoja przyjaciółka powie Ci, że jej mąż ją zdradził? Oczywiście Ty, jako zamężna kobieta, na poziomie podświadomości desperacko zaczniesz szukać „objawów zdrady” u współmałżonka. Co więcej, w zadziwiający sposób znajdziesz znaki, które Twój przyjaciel powie Ci w Twojej rodzinie! Fantastycznie! A ty? Specjaliści? Myślisz, że nic o nas nie powiem? Ile słów wymyśliliśmy, aby nasze usługi były coraz atrakcyjniejsze? W naszych ankietach piszemy często słowa niezrozumiałe dla zwykłych ludzi i nawet nie wiemy, w jaką pułapkę wpadają po naszych ankietach, jak śmiesznie wyglądają!