Im lepiej mężczyźni i kobiety znają siebie i siebie nawzajem, tym mniej będą rozczarowani. Ale jak rozpoznać siebie i jak rozróżnić w sobie płeć? Mężczyźni i kobiety to płeć biologiczna, fizjologiczna. Ale zwyczajowo mówi się również o polu psychologicznym - płci. Płeć to płeć społeczna, która determinuje zachowanie danej osoby w społeczeństwie i sposób, w jaki to zachowanie jest postrzegane. Są to te aspekty męskości i kobiecości, które społeczeństwo ustala przede wszystkim jako swego rodzaju normę społeczną. Najjaśniejsze rozróżnienie i test na cechy kobiece i męskie zaproponowała Sandra Bam już w połowie lat siedemdziesiątych. Każdy człowiek ma wiele cech charakteru psychologicznego. Niektóre cechy są jakby „bezpłciowe”, uniwersalne, a inne tradycyjnie kojarzone są z psychologią typowo męską lub typowo kobiecą. Niektóre typowe cechy męskie i żeńskie mają swoje własne podstawy ewolucyjne, genetyczne i fizjologiczne oraz warunki wstępne. Wykazano na przykład, że poziom agresywności i dominacji (uważanych za cechy typowo męskie) koreluje z poziomem stężenia męskich hormonów płciowych – androgenów – u poszczególnych osób. Pozostałe cechy kształtują się w procesie socjalizacji, edukacji i rozwoju osobowości. To nie przypadek, że istnieją społeczne stereotypy dotyczące męskości i kobiecości. Choć sytuacja jest przeważnie taka sama, to nabycie pewnych typowo męskich lub typowo kobiecych cech psychicznych następuje w wyniku łącznego oddziaływania obu grup czynników – biologicznego i społecznego. W tym kontekście płeć psychologiczna radykalnie różni się od płci biologicznej. Zatrzymajmy się pokrótce nad trzema głównymi pojęciami, które zwykle omawia się w związku ze zjawiskiem „płci psychologicznej” – męskością, kobiecością, androgynią. Tradycyjnie do cech typowo męskich zalicza się niezależność, asertywność, dominację, agresywność, podejmowanie ryzyka, niezależność. , pewność siebie itp. W specjalnych badaniach stwierdzono (Christiansen K., Knussmann R., 1987), że uogólniona agresywność spontaniczna, a także agresja seksualna korelują z poziomem androgenów (męskich hormonów płciowych) w surowicy krwi . W innym badaniu przeprowadzonym na 191 osobach wykazano (Lau Sing, 1989), że osoby płci męskiej miały ogólnie wyższą samoocenę, a także wyższą samoocenę w obszarach osiągnięć akademickich i własnego wyglądu – kobiecości fizycznej Do typowych cech kobiecych tradycyjnie zalicza się: uległość, łagodność, wrażliwość, nieśmiałość, czułość, serdeczność, zdolność do współczucia, empatia itp. Społeczne stereotypy kobiecości w mniejszym stopniu skupiają się na płciowych aspektach osobowości i powodzeniu firmy kariery zawodowej, ale jednocześnie zwracają dużą uwagę na aspekty emocjonalne. Androgynia Zgodnie z istniejącymi poglądami jednostka niekoniecznie jest nosicielem jasno określonej psychologicznej męskości lub kobiecości. Osobowość może prezentować w równym stopniu zasadnicze cechy zarówno typu męskiego, jak i żeńskiego. Zakłada się, że w androgynie cechy te prezentują się harmonijnie i komplementarnie. Uważa się, że taka harmonijna integracja cech męskich i żeńskich zwiększa możliwości adaptacyjne typu androgynicznego. Jednocześnie większa łagodność, stabilność w kontaktach społecznych i brak wyraźnych tendencji dominująco-agresywnych w komunikacji w żaden sposób nie wiążą się ze spadkiem pewności siebie, a wręcz przeciwnie, pojawiają się na tle utrzymywania wysokiego siebie -szacunek, pewność siebie i akceptacja siebie. Androgyni nie ustępują typowi męskiemu ani pod względem poziomu samooceny w ogóle, ani poziomu samooceny osiągnięć akademickich i własnego wyglądu (ja fizycznego). Można zauważyć, że obecnie pojęcia kobiecości i męskości nieco się zmieniły, granice między nimi zacierają się. W końcu to „niektórzy”..