Miłość okazała się bardzo wygodnym słowem opisującym mnóstwo rzeczy: kocham łowienie ryb, przyrodę, dobre odżywianie, seks, śpiewanie, taniec, bicie kogoś w twarz, upijanie się... Chociaż bardzo proste pytanie zadane poważnie: „Czy kochasz siebie?”, z reguły skłania człowieka do myślenia, zwątpienia lub wywołuje różnorodne, często negatywne uczucia, nawet u punkt łez, często: „Nie, chciałbym siebie pokochać, ale nie wiem jak”. I nie ma wystarczająco dużo czasu. Kocham mojego syna i moich rodziców. Ale nie ma „ja”. Jasne jest, że aby pokochać pewne rzeczy (na przykład naturę), nie potrzeba żadnego wysiłku – wychodzisz na ławkę, idziesz ulicą, podnosisz głowę i kochasz, tutaj. przychodzi. Miłość do innych rzeczy (wędkowanie czy wspinaczka po górach) wymaga pewnego nakładu pracy, wysiłku, a pokonywanie przeszkód wymaga nie tylko pracy, ale i wyrzeczeń. Samo w sobie zdarza się to rzadko i nawet w tych przypadkach jest krótkotrwałe, jak jednodniowy motyl, lub zdalnie obserwowane, jak to ma miejsce w przypadku natury. W okresach buzujących hormonów zdarza się to jednak znacznie częściej: zarówno tobie, jak i innym. Ale gdy tylko człowiek dorośnie (nie dojrzeje), zaczyna patrzeć z góry na miłość (i na siebie): młody i zielony, to, co było, minęło... Młodzi ludzie i większość dorosłych ma stanowisko wobec miłość, która często jest typu 1-om - z naturą. Jeśli spadł ci na głowę, twoje serce zaczęło trzepotać, a życie stało się słodsze. I niezmordowane noce na spacerach, zaniedbywaniu wszystkiego i łamaniu drewna – to nie ma znaczenia, na szczęście hormony grają. Ale nagle zrobił coś złego, powiedział, nie powiedział, lub jakąś inną bzdurę i nie ma miłości. Ale wydawało się, że na zawsze, ten jedyny. Twoje serce będzie bolało, twoja dusza będzie bolała. Tak, czas jest lekarzem. I wtedy, jak widać, hormony znowu podskoczą. Osoba, która zdecydowała się skierować głowę i umysł na miłość - związki, a także przyjrzała się swoim przeszłym doświadczeniom, przykładom przyjaciół, która otworzyła uszy na ludowe mądrości. , rozumie, że aby zachować zstępującą miłość, potrzebna jest także praca, wysiłek, pokonywanie przeszkód. I to nie tylko w organizowaniu codzienności, ale także w akceptowaniu słabości innych i radzeniu sobie z własnymi. I jego głupota, zawsze gotowa wykazać się śmiałością, wyśledzić ją w porę i rzucić wodze. Nigdy nie wiesz, co jeszcze. Jeśli wszystko to zostanie zrobione na czas i zrobi się wystarczająco dużo, zobaczysz, że życie rodzinne w atmosferze pokrewieństwa i godności odniesie sukces. Ale pierwotna miłość z takiego życia skurczy się za miesiące lub kilka lat. Jednak pozostanie wspomnieniem. Jeśli masz szczęście, będzie wybuchać okresowo: raz lub dwa razy w roku lub co pięć lat. Czego ona potrzebuje z taką a taką miłością? Obiecywała szczęście aż po grób, wszystko wydaje się zrobione po ludzku, mądrze, a jednak nadal nie może go utrzymać w dłoniach... A może bez miłości jest jakoś spokojniej... ( jeśli nie spojrzysz w głąb siebie i nie zamkniesz tej głębi czymś bardziej niezawodnym i na zawsze). I kto inteligentny pomyślałby, że miłość potrzebuje jeszcze trzech rzeczy: miłości własnej, wolności i poświęcenia. Miłość do siebie jest wydawałoby się, że jest to najbardziej zrozumiałe. Wydawałoby się to naturalne i oczywiste, kończy się fiaskiem, wysycha. Człowiek może szanować siebie za swoje czyny, za pewne cechy, być dumnym z pewnych osiągnięć, ale nie czuje miłości do siebie i tyle, i kochania siebie (a bez miłości własnej, miłości do drugiego, miłości wzajemnej jest niemożliwe), nie potrzebujesz wiele, ale musisz: 1) stale pamiętać o sobie, o sobie. Nie pozwól sobie na utratę przytomności pod presją wszelkiego rodzaju spraw, kłopotów i rutyny; 2) zrozumieć i poczuć, że jestem istotą wyjątkową, niepowtarzalną i wartościową, że mam swoją rodzimą Drogę, przeznaczenie; 3) nie poniżaj się ani nie niszcz przez porównania z nikim innym - w końcu ludzie różnią się od siebie znacznie bardziej niż zwierzęta; 4) zrozumieć, że jestem osobą, istotą rosnącą, rozwijającą się, co oznacza, że ​​muszę się trzymać i nawiązywać kontakt z dorastającymi ludźmi (pionowo). Przecież nawet z dialektyki marksistowsko-leninowskiejwiadomo, że tam, gdzie nie ma ruchu, nieunikniony jest rozwój (wewnętrzny), stagnacja, stagnacja i rozkład Wolność w stosunku do siebie nie oznacza wolności poruszania się, wyboru rzeczy materialnych, ale raczej wolność bycia i istnienia. A zabawa i zabawa w realizowaniu wolności bycia oznacza naukę poświęceń. A słowo Ofiara jest tutaj kamieniem węgielnym. Nie oznacza to bowiem wyrobienia nawyków dbania o ukochaną osobę: fizycznie, o swój wygląd, estetykę, dobre maniery, wygodę itp., ale o zderzenie ze swoim rdzeniem, z tymi stronami i cechami (osobowością), które mają tendencję do ułożyć życie na właściwej drodze, sprowadzić je do prostoty i wygody, pozbawić życie wyzwań (dla siebie), ekscytacji i odwagi. Tropienie, odkrywanie tych części siebie, często ukrytych za pięknymi słowami, błyszczącymi okładkami i „właściwymi” hasłami, zasadami, a potem ich niszczenie to poświęcenie. Bo te części żyją i chcą żyć (a często chcemy, żeby żyły, dopóki nie zadamy sobie pytania – szczerze i bez podstępu: czy chcę dalej się tym zajmować, czy też wybieram to?). I nikt nie dokona tej ofiary, z wyjątkiem niego samego, na jego miejscu. A jeśli ofiara jest prawdziwa, to z krwią i bólem. Ale inaczej – cicho, spokojnie, rozsądnie, polubownie – cóż, to niemożliwe. Fikcja będzie także samooszukiwaniem się. Zatem miłość do Innego nie jest możliwa bez miłości do siebie, jedynie Wolność i Ofiara są tu użyte inaczej. Wolność oznacza, że ​​rozumiesz i w pełni akceptujesz, że Inny oznacza Innego. (Już mówiłem, że ludzie różnią się od siebie znacznie bardziej niż zwierzęta, ptaki, ryby, rośliny...). A to oznacza, że ​​nigdy nie zrozumiesz Innego, nawet jeśli sam siebie zranisz. Oczywiście poznacie niektóre jego wybryki, zwyczaje, maski, stereotypy, atrament kamuflażowy, który niczym ośmiornica wystrzeliwuje. Ale nie możesz pojąć jego prawdziwej głębi, tak jak ty, i to wszystko. Możesz opisać tyle, ile chcesz, cechy i właściwości, za które rzekomo ją (go) kochasz. To nie ma nic wspólnego ze sprawą. Świadomość jest tak samo niezdolna do zrozumienia natury i tajemnicy miłości, więc nie jest w stanie ich stworzyć i utrzymać, nie jest przystosowana do poznania tego, co i jak. Jest Inny, jest Jego Droga, jest miłość między wami (i wszystko to jest tajemnicą - cóż, to taki sam żart!). A jeśli wybierzesz miłość, dajesz Innemu wolność bycia. Jedyną prawdziwą wolnością jest wybór pomiędzy byciem (gdzie znajdują się zarówno poziome, jak i pionowe prowadnice Ścieżki) a istnieniem. Pośrednio, swoim przykładem, wyborem otoczenia, możesz nakłonić go i zachęcić do wybrania Bycia. A wtedy będziecie mogli pomagać sobie nawzajem w rozwoju, a wasza miłość będzie rosła razem z wami. W załączeniu prosta rada - płynąca z mądrości ludowej: „Nie powinniście próbować wychowywać, przerabiać, zmieniać, a nawet dawać rad osobie dorosłej bez jego prośby. .” Zwłaszcza ukochanej osoby (jeśli miłość nadal jest dla Ciebie priorytetem). I wreszcie o Ofiarze(-ach). Zawsze (kuszące jest obniżenie poprzeczki i powiedzenie „prawie zawsze”) wystarczająco szybko w swoim związku odkryjesz, że coś jest w nim nie tak, że nie dzieje się coś, co powinno się zdarzyć w prawdziwej miłości. Rozum, praca i wysiłek mogą prowadzić do tzw. harmonijnego życia rodzinnego. Ale aby zachować miłość, potrzebna jest ofiara. Procedura jest tu taka sama, jak w przypadku zachowania Bycia i Miłości Własnej. Musisz wyśledzić i wyizolować w sobie najgłębsze rzeczy, które powodują uczucia, działania, czyny, które niszczą relacje lub redukują miłość do czegoś prostego, przyjmowanego za oczywistość. A potem jest tak samo: ta żywa część, niezależnie od tego, jak poprawna, znajoma i piękna może się wydawać, musi zostać poświęcona. Nie ma innego wyjścia. Dla siebie i swojej miłości I dwa ostatnie przepisy z odwiecznej mądrości ludowej. 1) Jeśli wybierzesz miłość, nie powinno być żadnych warunków ani warunków (rodzice, dzieci, wygoda, pieniądze, cokolwiek innego) po żadnej ze stron. 2) Nigdy nie wybieraj czegoś, czemu nie możesz odmówić. (Sam pomyśl o tym ostatnim - jak dokładnie słowa „nie mogę bez ciebie żyć” itp. są przyjemne i potrzebne dla ucha w obecności prawdziwego odpowiednika).