Obecnie leczeniem moczenia nocnego u dzieci zajmują się lekarze różnych specjalności: neurolodzy, pediatrzy, psychiatrzy, endokrynolodzy, urolodzy, nefrolodzy, homeopaci, fizjoterapeuci. Tak duża różnorodność specjalistów mówi o szerokim spektrum możliwych przyczyn powodujących tę chorobę, zdarzają się jednak sytuacje, gdy żadna z wymienionych metod nie pomaga lub uzyskana poprawa jest chwilowa. Lekarze zalecają w takich przypadkach rodzicom kontakt z psychologami rodzinnymi (psychoterapeutami), gdyż uważa się, że takie zachowanie dziecka może być objawem ogólnoustrojowym, który pełni określoną funkcję w systemie rodzinnym, w którym dziecko żyje np przedstawić Państwu terapię dla jednej rodziny. Tata jest „właścicielem fabryk, gazet, statków” i jest o dziesięć lat starszy od swojej żony. Jest odważną pięknością i nie zawodzi męża. I nie tylko mężowi, ona na ogół nie ulega mężczyznom, w tym swojemu najstarszemu 19-letniemu synowi. Maluch w chwili kontaktu ma 6,5 ​​roku – wkrótce pójdzie do szkoły, nazwijmy go Cyryl. Dziecko sika niemal codziennie, podczas snu. Na pierwszą konsultację zgłosiło się czterech członków rodziny (mąż, żona, dwóch synów). To, co od razu rzuciło nam się w oczy, to zachowanie i wygląd Cyryla. Ma bardzo delikatną skórę, potargane włosy, bardzo dziecinne grymasy słodkiej twarzy. Cyryl wspinał się, przewracał i bawił się na podłodze zabawkami przeznaczonymi dla trzyletnich dzieci. Było mu wygodnie, bo był ubrany w zaskakujące jak na prawie siedmioletnie dziecko ubranie – bluzkę i rajstopy (zdjął ciepłe spodnie). Mama jest emocjonalna, bystra, wymagająca. Pod adresem męża pada wiele wypowiedzi oskarżycielskich: nie zrobił tego, albo zrobił to źle, ale lepiej byłoby w ogóle tego nie podejmować... Przyjmuje nieoczekiwane stanowisko: być „poważnym facetem” w pracy, z jakiegoś powodu nie może się bronić w rodzinie. Stopniowo obraz zaczął się rozjaśniać, gdy rozmawiali o dorastaniu najstarszego syna. Odkryli, że za bardzo wycierpiał ze strony matki. Ma swoją osobistą, skomplikowaną historię; wydaje jej się, że najlepszym sposobem na pobudzenie partnera do komunikacji jest sarkastyczne, oskarżanie, nazywanie go słabeuszem, niemal poniżanie. Oboje płakali podczas konsultacji, ona przeprosiła najstarszego syna, który stwierdził, że jest bardzo urażony, ale jednocześnie wdzięczny za sukcesy osiągnięte w nauce i sporcie, choć w tak wypaczony sposób. Po czym przeszli do dyskusji młodsze dziecko, charakterystyka jego zachowania w społeczeństwie. Przede wszystkim byliśmy zdziwieni, że na początku konsultacji się z nami nie przywitał i zapytaliśmy, jak w ogóle nawiązuje kontakt z dorosłymi. „On nie lubi się tu witać” – potwierdziła moja mama. A nie lubi chodzić do przedszkola i nie bardzo lubi bawić się z dziećmi, a zwłaszcza zostawać bez mamy. Jak zachowuje się matka w sytuacji, gdy musi zostawić dziecko w spokoju? A mama, jak się okazuje, mści się trochę na tacie za niedawny romans, że nie zaproponował jej od razu (19 lat temu) w ogóle różnych rzeczy. I dlatego często w tajemniczych okolicznościach wychodzi z domu i wyłącza telefon, aby nikt z rodziny nie wiedział, gdzie ona jest, aby mąż się martwił. Okazuje się jednak, że nie tylko mąż się martwi. Wyjaśniamy mamie, że w miarę dorastania dziecko przestaje okazywać przywiązanie do rodzica i zaczyna poznawać otoczenie tylko wtedy, gdy matka jest obecna lub miejsce jej pobytu jest powszechnie znane. , tj. . kiedy jest dostępny. Taka matka zapewnia dziecku bezpieczną bazę, z której może poznawać świat i do której może wracać, zwłaszcza gdy jest zmęczone lub przestraszone. Przez resztę życia wykazuje tendencję do wykazywania tego samego wzorca zachowań, oddalając się od ukochanych osób na coraz większe odległości i okresy czasu, jednak zawsze utrzymując kontakt i prędzej czy później wracając do ukochanej osoby, Cyryl potwierdził nasze przypuszczenia mówiąc, że jeśli się przywita, to ta osoba stanie się „znajomym”, a to oznacza, że ​​mama może