Czasami powtarzana historia: jest dziecko, które od urodzenia jest uczone nadmiernej troski o uczucia swoich rodziców i innych osób Nie mów tacie, że masz problemy w szkole, będzie się martwił. Nie mów o tym, co złe, musisz zobaczyć w życiu piękno, nie ma się czego bać, przestań, weź się w garść. Twoje emocje niepokoją wszystkich, lepiej pomyśl o tym, co czują inni” – taki przekaz faktycznie otrzymuje dziecko. Rodzic, który nie potrafi sobie poradzić ze swoimi emocjami, wymaga od dziecka, aby było „równe”, nie wtrącało się, nie wtrącało wyrzucić swoją negatywność (najczęściej wprowadzają tabu dotyczące smutku, strachu, złości. Jaki jest rezultat: 1. Dziecko zostaje samotnie ze swoim problemem i trudnymi uczuciami. Sam nie jest jeszcze w stanie ich przetrawić (dojrzały emocjonalnie rodzic pomaga dziecku „powstrzymać” trudne emocje 2. Dziecko czuje się winne swoich emocji i uważa się za nieodpowiednie, gdy ich doświadcza.3. Dziecko uczy się ignorować swój dyskomfort, poświęcać się, aby zadbać o sytuację innych. Dziecko wyrasta na nieszczęśliwego dorosłego i cierpi, dopóki nie uzna, że ​​czas zmienić sytuację. Problemem pozostaje postawa rodziców – nawet na odległość nadal utrwalają stare wzorce („Moje emocje są nieadekwatne”, „Nie powinnam czuć... (strach, smutek, złość)”, „Powinienem dbać o stan innych”). Krótko o rozwiązaniu. ZAWSZE obok każdego z nas mogą znajdować się ludzie, których niepokoją nasze emocje i problemy. Uprzejmie (lub nie) poproszą nas, żebyśmy się zamknęli i zasugerowali, że tak naprawdę czują się źle (ale u nas wszystko w porządku). Podają mnóstwo argumentów, że nasz problem w ogóle nie jest problemem, ale ich problem jest takim problemem. Nazywa się to „dewaluacją doświadczeń”. Ważne jest, aby samemu podjąć decyzję o zaprzestaniu dewaluacji swoich doświadczeń. Inni mogą to zrobić, a my możemy się z tym nie zgodzić i temu zapobiec. Bo jeśli sami nie nauczymy się zauważać swojego bólu i pomagać sobie, to kto to zrobi? Idealny rodzic, najlepszy przyjaciel, ukochana osoba jest w nas.