Bardzo często spotykam się z różnymi artykułami psychologicznymi nawołującymi do rozstania się ze złudzeniami. To obiecuje powrót do zdrowia i prawdziwe życie pełne sensu i radości. Jest to prawdą i nieprawdą jednocześnie. Z własnego doświadczenia jestem przekonany, że można pozbyć się złudzeń tylko wtedy, gdy zgromadzi się niezbędne i wystarczające zasoby, aby zaakceptować sytuację taką, jaka jest, w całej jej strasznej prawdzie. Bo prawda okazuje się straszna, a czasem nie do zniesienia, inaczej nie ucieklibyśmy w zbawczą iluzję. W końcu czym właściwie jest iluzja? Samo słowo jest tłumaczone z łaciny jako złudzenie, oszustwo. To rodzaj zniekształconego postrzegania kogoś lub czegoś, zmyślonego wyjaśnienia, pewnego rodzaju wytworzonego obrazu mentalnego, przeciwstawionego rzeczywistości. A wszystko to ma służyć jednemu celowi – ułatwianiu życia. Kiedy mąż bije żonę, a ona uparcie „nie zauważa” tego i zauważa tylko drobne okruchy jakiejś prawie zawsze przypadkowej radości - przyniósł do domu pieniądze, naprawił kran - to znaczy, że jest w iluzji i jej imię brzmi: „Ja mam. Mamy męża, mamy rodzinę”. Fakt, że prawdziwej rodziny nie ma i nigdy nie będzie... nie, ona oczywiście wie to gdzieś bardzo głęboko, ale woli na to nie patrzeć, bo jeśli to zobaczy, to będzie musiała coś z tym zrobić i tam właśnie potrzebny jest zasób. Ale nie ma zasobów. Bo gdyby tak było, to ta kobieta wybrałaby na męża zupełnie inną osobę, z którą mogłaby zbudować prawdziwą rodzinę. Gromadzenie zasobów rozpoczyna się w dzieciństwie. Są to kochający rodzice goszczący, zdrowa atmosfera w rodzinie, zrozumienie, mądrzy nauczyciele i dorośli mentorzy, dobre, nieagresywne środowisko. Idealny obraz ma niestety niewiele wspólnego z prawdziwym życiem. W rzeczywistości wszystko jest dużo trudniejsze. Niektórzy mają więcej szczęścia, niektórzy mniej, ale rzeczywistość jest taka, że ​​wchodzimy w dorosłość z bardzo ograniczonymi możliwościami przeciwstawienia się temu, co oferuje nam życie. W bagażu z miłością gromadzonym przez rodziców zwykle można znaleźć niską samoocenę, zwątpienie, tłumioną złość, górę wszelkiego rodzaju zakazów, zwłaszcza dotyczących wyrażania uczuć i masę lęków. Nie ma tu żadnego zasobu, jest to kamień, który ciągnie na dno. Dlatego uciekamy w iluzję. Iluzja może być ratunkiem i ogólnie jest to wyjście. Iluzja pomaga przetrwać to, co jest absolutnie nie do zniesienia. Rzeczywistość bez upiększeń czasami okazuje się tak straszna i bolesna, że ​​zupełnie nie da się na nią patrzeć bez różowych okularów, można oślepnąć. A chcę ukryć się nie tyle przed innymi, ile przed sobą, przed swoimi ranami i dziurami w środku, które chcę zapełnić czymkolwiek, byle nie bolało tak bardzo. To można porównać do człowieka który złamał nogę i chwilowo chodzi o kulach. Jeśli wytrącisz mu kule, nie tylko upadnie, ale może ponownie zranić nogę, a nawet złamać drugą. A potem powrót do zdrowia zajmie znacznie więcej czasu. Dlatego często myślę o tym pytaniu - jeśli zniszczenie iluzji prowadzi do takiego piekła w życiu, że staje się ono absolutnie nie do zniesienia, to czy człowiek powinien się go pozbawić. taką iluzją i czy należy go do tego doprowadzić?... Jeśli rozstanie z iluzją objawia się dotkliwym bólem, tak silnym i nie do zniesienia, że ​​staje się nie do pogodzenia z życiem, to nie spiesz się z tym rozstaniem. Nie spiesz się jeszcze. Najpierw zbierz zasoby, siłę, stabilność wewnętrzną, a dobrze byłoby mieć w pobliżu kogoś, kto cię wesprze, jeśli zaczniesz upadać. Trzeba rozstać się ze złudzeniami, ale do tego odpowiedzialnego zadania trzeba podejść w pełni uzbrojony.