Nasze dzieci i nasze niedokończone związki należą do przeszłości. A co to ma wspólnego z naszymi dziećmi i wydarzeniami, które kiedyś miały miejsce, gdy w projekcie nie było dzieci – pytacie. I wydawałoby się, że to naprawdę nie ma z tym nic wspólnego? Ale chodzi o to, że to jest naprawdę powiązane, a nawet bardziej, niż możemy sobie wyobrazić. Rozważmy konkretną historię Dorastanie, pierwsza miłość, silne uczucia... A 13-letnia dziewczynka, młody mężczyzna – 14. Całe życie przed sobą. Są szczęśliwi w swoich uczuciach i zdaje się, że nic ich nie rozdzieli... I nagle, niespodziewanie, młody człowiek zachoruje, trafia do szpitala i dosłownie po tygodniu umiera (choroba była w zaawansowanym stanie i lekarze nie mogli nic zrobić.) Smutek, wielki żal dla wszystkich, a szczególnie dla rodziców. To zrozumiałe. A co z naszą dziewczyną? Ktoś powie: „Tak, ona jest jeszcze bardzo młoda i będzie miała więcej dzieci… tak, zapomni o wszystkim najwyżej za kilka lat…” A jeśli nie?… jeśli ona nie zapomina, jeśli uczucia były naprawdę silne, prawdziwe? I co wtedy? Potem zostawia tę miłość w sercu na całe życie... Odtąd już zawsze tam będzie mieszkać. I tylko ona, ta młoda istota, będzie o tym wiedzieć. Nikt inny. Co dalej? A potem życie toczy się dalej. Praca, nauka, wiele nowych znajomości. Ciekawe, bogate życie, hobby, zakochanie... A jeszcze dalej, silne uczucia i małżeństwo, narodziny pierwszego dziecka - syna; narodziny drugiego dziecka. Dobry mąż, dobra rodzina... Ale z serca nie, nie i ta stara miłość zapuka. A wtedy tej młodej kobiecie zrobi się trochę smutno, spojrzy na zdjęcia i ponownie przeczyta (po raz kolejny) listy, które pisał do niej w obozie pionierskim. Potem wszystko starannie złoży i ponownie odłoży... daleko. Ludzka psychika jest tak zaprojektowana, że ​​gdy coś lub kogoś stracimy, mamy nieświadomą potrzebę to zrekompensować. A potem zaczynamy „przenosić” to, co chcemy skompensować, na inne obiekty. Przykładowo, jeśli w dzieciństwie chłopcu z jakiegoś powodu brakowało matki (może to być śmierć lub brak uwagi), to jako dorosły zaczyna szukać swojej matki w swoich partnerkach lub przyszłym małżonku. Oznacza to, że będzie wymagał od niej większej uwagi oraz matczynej miłości i uczucia. W historii z naszą dziewczyną obiektem, na który następuje przeniesienie, jest najstarszy syn (i najczęściej jest to najstarsze dziecko). Jednocześnie kobieta niejako widzi w dziecku swoją utraconą miłość, jakby „ożywiając” w nim swoją miłość. Tym samym nieświadomie oddaje dziecku cudzy los i misję niesienia go w imię własnej miłości. A dziecko z radością podejmuje się tej misji… w imię miłości do matki. „Mamo, zrobię to dla ciebie. Z miłością…” – zdaje się mówić. Trzeba jeszcze raz powiedzieć, że WCALE nie jesteśmy świadomi mechanizmów, które zachodzą. Pozostaje poza naszą świadomością. A jednak jest to zapisane w polu informacji o energii, więc energia tragedii jest już nieodłączna od życia dziecka. Ciągle coś mu się dzieje, ciągle wpada w jakieś kłopoty… W terapii systemowej nazywa się to „pragnieniem śmierci”. W istocie dziecko identyfikuje się z utraconą kochanką… Podobne mechanizmy zachodzą w przypadku separacji partnerów , gdy dla jednego z nich jest to tragedia i nie chce „odpuścić” drugiego. Albo np. gdy młodzi ludzie się kochają, ale coś nie pozwala im być razem (krewni, odmienne tradycje religijne, obecność dziecka dla jednego z nich itp.) Wtedy dziecko, które któreś z nich później ma i które utożsamia się z utraconym kochankiem (lub ukochaną), jego życie osobiste i relacje z płcią przeciwną mogą nie układać się. W niektórych przypadkach dziecko może identyfikować się z byłym partnerem rodzica płci przeciwnej. Na przykład córkę utożsamia się z pierwszą miłością matki. Wtedy dziewczyna zademonstruje „męskie zachowanie” lub odwrotnie, chłopiec utożsami się z tym pierwszym!