Kiedy proszę nastolatków, aby zapisali wszystkich, którzy ich kochają, zawsze wpisują na listę swoich rodziców. Tak, wiedzą, że są kochani. Proszę, żeby napisali, jak to rozumieją, jak rodzice okazują swoją miłość. I piszą, że wszystko za nich robią rodzice, kupują, opiekują się nimi. Ale kiedy pytam, co daje im poczucie miłości, kiedy czują, że ktoś je kocha, wtedy nastolatki mówią o poświęcaniu im uwagi, zainteresowaniu ich. życia, o zaakceptowanie ich takimi, jakie są, o podzielenie się z nimi strachem, złością czy radością. Wiedzą, że rodzice ich kochają, ale tego nie czują. A to nastolatki z zamożnych rodzin. Ich rodzice naprawdę o nie dbają. Najlepiej jak potrafią. A to bardzo ważny temat! Nie ma nic ważniejszego. Żaden sukces w szkole, sporcie czy kreatywności nie zrekompensuje relacji z rodzicami opartej na zaufaniu. Żadne osiągnięcia nie zastąpią duchowej bliskości. Do napisania tej notki zainspirowało mnie kilka historii z nastolatkami, które znalazły się samotnie w sytuacjach rozczarowania, urazy, niezasłużonych oskarżeń czy bezpośredniej przemocy psychicznej. Oto historie moich klientów, nie będę o nich opowiadać w tym poście. Ale te historie są niestety typowe: bojkot zadeklarowany przez kolegów z klasy; wyśmiewanie, znęcanie się; zdanie niedbale wypowiedziane przez rówieśnika, które doprowadziło do nagłej utraty wagi; ciągłe obelgi ze strony nauczyciela; przestępstwem, którego nastolatek nie może sobie wybaczyć, jest życie naszych dzieci. Do kogo powinieneś się zwrócić ze swoimi problemami, ze swoim problemem? Do kogoś bliskiego, do kogoś, kto zrozumie, wesprze i ochroni. Kto jest bliżej dziecka niż jego rodzice? Ale często rodzice dowiadują się o wszystkim ostatni... Czasem dzieje się to za późno. Dla mnie te historie dotyczą zaufania. Zaufanie między rodzicem a dzieckiem Czasem nawet słyszę, jak rodzice z dumą mówią: „Jest taki skryty, nic nam nie mówi, jest już taki dorosły, niezależny”. A nastolatek chętnie by się podzielił, ale „rodzice nie zrozumieją”, „znowu będą krzyczeć”. I znajduje tych, którzy rozumieją, którzy są gotowi go wysłuchać. „Moja dziewczyna nie powie mi niegrzecznego słowa!” A dziewczyna skaleczy się... kiedy naprawdę nie może tego znieść. Nie możesz się złościć w domu. Nie lubią złych ludzi. „Mój syn się mną opiekuje, nie mówi mi nic złego. Mój chłopak jest bardzo miły, bardzo się o mnie martwi, ale ja i mój mąż jesteśmy rozwiedzeni”. A chłopiec marzy o tym, żeby szybko dorosnąć i zarobić mnóstwo pieniędzy, by uszczęśliwić swoją matkę. Dobre sny, ale dlaczego nastolatek bierze odpowiedzialność za życie swojej matki? Dlaczego swoją przyszłość i swoje szczęście wiążą wyłącznie z losem matki, szukają siebie, próbują nowych doświadczeń, spotykają się z czymś po raz pierwszy? Jak powiedzieć nastolatkowi o czymś przerażającym lub niezwykłym, jeśli zniechęca się go nawet do rozmawiania o bieżących sprawach w szkole? Jeśli nastolatek przychodzi po wsparcie, dzieli się swoimi uczuciami i od razu otrzymuje porady, co powinien zrobić, krytykę i nieporozumienia. W odpowiedzi nastolatek zamyka się w sobie. Gdyby potrzebował rady, nastolatek przychodziłby z pytaniem. Rodzice często nie słyszą i nie słuchają. Edukują, martwią się, troszczą... A nastolatek potrzebuje empatii. Rodzice kochają swoje dzieci i chcą dla nich jak najlepiej. Lepszy zawód, lepszy partner życiowy, lepszy los. Często rodzice przekazują swoje oczekiwania bardzo kategorycznie, bez opcji. A jednocześnie wyznaczają bardzo rygorystyczne granice, które burzą granice dziecka i nie dają mu możliwości zrozumienia siebie i swoich pragnień. Nie dają dziecku prawa do przeżywania swoich uczuć. Dosłownie, jak w dowcipie: „Mama przeżyła swoje życie i ona też przeżyje Twoje!” Zaufaj mi, zrobi to dobrze! A nastolatka czuje się winna za „złe uczucia, brudne pragnienia”. Ukrywa je... Drugą skrajnością są rodzice, którzy są zawsze zajęci, w pośpiechu. Dobrze czują się w obecności dzieci, które nie przeszkadzają ani nie stwarzają problemów. Są to starsze dzieci z problemami dorosłych lub dzieci, które są „czarnymi końmi”. Dla takich rodziców każda sytuacja z dzieckiem zdarza się nagle, niespodziewanie. Rodzice ostatni)