Czy warto nosić dziecko na rękach? Często świeżo upieczeni rodzice słyszą od lekarzy lub doświadczonych mam: „nie ucz dziecka trzymać się za ręce!”, „Zostaw go częściej samego w łóżeczku, w przeciwnym razie przyzwyczaj się do chodzenia na rękach, wtedy będziesz cierpieć!” Wiele młodych matek i ojców jest zakłopotanych takimi zaleceniami. Z jednej strony rację mają specjaliści i troskliwi bliscy, bo mają ogromne doświadczenie i wiedzę, z drugiej strony młodzi rodzice tak bardzo chcą nosić swoje kochane maleństwo na rękach; uspokój się, przytul go mocniej, jeśli będziesz płakać. A jeśli od dawna czekasz na dziecko i naprawdę go pragniesz, to pragnienia te nabierają podwójnej mocy. Jaką decyzję powinieneś podjąć? Czy warto nosić dzieci na rękach, czy też trzeba jak najwcześniej uczyć je samodzielności. Spróbujmy podejść do tej kwestii z logicznego punktu widzenia i spojrzeć na nią z różnych stron. Zasada naturalna w świecie zwierząt , młode wielu ssaków (na przykład małp) „jeżdżą” na mamie, przylegając do jej futra. Dzieje się tak, dopóki nie dorosną i nie nauczą się poruszać samodzielnie. Przypomnijmy: jak nazywa się torba do noszenia dzieci? „Kanguryatnik”! Oznacza to, że młode kangury są także cały czas przy mamie, w jej torbie! Ludzie tworzyli kulturę od wieków, ale ludzkość też jest częścią natury. Swoją drogą ludzkość należy do ssaków, co oznacza, że ​​natura każe naszym młodym „jeździć” na swojej matce, dopóki nie nauczą się chodzić (lub przynajmniej raczkować). Jak myślisz, jaką markę mieli Adam i Ewa w swoim wózku ? Zgadza się, wózki i kołyski pojawiły się znacznie później, a Adam i Ewa musieli polegać tylko na własnych rękach. Nie sądzę, żeby byli tym specjalnie zmartwieni. Potrzeba bycia blisko matki jest genetycznie wrodzona u dziecka. Nasi przodkowie nosili dzieci na rękach przez wiele tysięcy lat. Dlatego współczesne dziecko oczekuje tego samego od swojej matki. Dziecko musi otrzymać pewien zestaw wrażeń i doświadczeń podczas interakcji z matką. Jeśli nie otrzyma tego doświadczenia, jego rozwój zostanie zahamowany. Słynny amerykański psychoterapeuta i autor książki „Jak wychować szczęśliwe dziecko” Jean Ledloff pisze o „oswojonym okresie” rozwoju dziecka, jaki istnieje wśród plemion indiańskich. zachowali swoje starożytne zwyczaje. „Okres ręczny” trwa od narodzin dziecka do momentu, gdy zacznie się raczkować. Plemiona, można powiedzieć, Adam i Ewa, mają niski poziom kultury! Tak to jest. A dzisiaj cywilizacja ludzka posunęła się daleko do przodu w swoim rozwoju, a współcześni ludzie mają najwyższy poziom kultury. A także najwyższy poziom nerwic wśród małych dzieci... Noszenie dzieci na sobie jest zwyczajem niemal wszystkich narodów. Wiele damskich strojów narodowych ma nawet specjalne urządzenia do noszenia dziecka. Korzenie potrzeby Bycie przytulanym jest naturalną potrzebą nowo narodzonej osoby. Skąd wzięła się ta potrzeba? W ostatnich miesiącach ciąży ciało dziecka jest ściśle ściskane przez ściany macicy. Czuje się tam ciepło i komfortowo. Po urodzeniu dziecko znajduje się w ogromnej, nieznanej, zimnej przestrzeni. Nie czuje się komfortowo i przestraszony w łóżeczku lub wózku. Jeśli matka jest choć metr dalej, dla niego jest to niewyobrażalnie daleko. Całe dziecko pragnie, aby matka wzięła je w ramiona i przytuliła. Jej uściski, a także zapach, bicie serca i rytm oddechu przypominają mu o komforcie egzystencji wewnątrzmacicznej, a on się uspokaja. Okazuje się, że jeśli będziemy częściej nosić noworodka na rękach, pomożemy mu łatwiej zaadaptować się w nowym środowisku. Psychologia pytania: „Jeśli przyzwyczaisz się do trzymania za ręce, nie odzwyczaisz ich”, „Jeśli często będziesz je nosić w ramionach, rozpieszczasz dziecko” – to najczęstsze komentarze, które słyszysz od na zewnątrz. Wzbudzają niepewność i niepokój u młodej matki, która zdecydowała się nosić dziecko do czasu, aż nauczy się raczkować. Spróbujmy dowiedzieć się, jakie procesy psychiczne rozwijają się u dziecka w pierwszym roku życia i ustalić, czy można go zepsućdziecko. Amerykański psycholog Erik Erikson w latach 60. XX wieku stworzył teorię psychicznego rozwoju osobowości. Zidentyfikował kilka etapów wiekowych ścieżki życiowej jednostki i zidentyfikował zadania, które człowiek rozwiązuje na każdym etapie rozwoju wieku. Tak więc w okresie niemowlęcym (od 0 do 1 roku) człowiek staje przed zadaniem ukształtowania podstawowego zaufania do świata, przezwyciężenia poczucia braku jedności i wyobcowania. Pod koniec tego wieku dziecko rozwija albo podstawowe zaufanie do świata i innych, albo nieufność. W rezultacie negatywne nabycie wieku może oznaczać wycofanie się z komunikacji i aktywności. E. Erickson twierdzi, że sposób opieki nad dzieckiem odgrywa ważną rolę w kształtowaniu podstawowego zaufania do świata: czy dziecko je podnosi, kołysze, rozmawia z nim. Dużą rolę odgrywają tu nie tylko wrażenia emocjonalne, ale także dotykowe. Jeśli mówimy o rozwoju osobistym, to samoświadomość pojawia się u dziecka w przedziale od 2,5 do 3 lat. W tym okresie dziecko odkrywa zaimek „ja”. Początek zrozumienia, że ​​„mama i ja to dwa różne obiekty” zaczyna się u dziecka w wieku 6 miesięcy: dziecko zaczyna odpychać matkę nogami za każdym razem, gdy go zmienia, uderza go rękoma w twarz, a niektóre dzieci ugryźć go w klatkę piersiową. Oczywiście mama reaguje na jego zachowanie i tłumaczy, że nie powinien tego robić, bo ją to boli. W ten sposób dziecko zaczyna rozumieć, że jego matka może odczuwać nieprzyjemne uczucia z powodu jego działań. Jednak nie jest jeszcze w stanie kontrolować swojego zachowania. Wolistyczna kontrola nad zachowaniem kształtuje się u dziecka w ciągu pierwszych 6 lat życia. W wieku 2-2,5 lat dziecko rozpoczyna okres uporu (a ten okres jest łatwiejszy dla dziewcząt, trudniejszy dla chłopców). Upór może objawiać się aktywnie (działania „wręcz przeciwnie”) i biernie (odmowa działania). Pierwsze oznaki uporu u dziecka pojawiają się dopiero po 9 miesiącach. („Chcę!” - żąda tego lub innego obiektu). Na każdym etapie rozwoju wiekowego osoba charakteryzuje się jedną lub drugą wiodącą działalnością, która jest głównym motorem rozwoju. Zatem u niemowląt wiodącą czynnością jest bezpośrednia komunikacja emocjonalna. Dziecko chce się komunikować dla samego porozumiewania się. W wieku 7 miesięcy dziecko z nową energią zaczyna interesować się otaczającymi przedmiotami, a komunikacja nabiera nowego odcienia: komunikacja na ten temat 9 miesięcy to kluczowy moment w okresie niemowlęcym: dziecko jest gotowe na zmianę wiodącej aktywności ( przedmiotowo-manipulacyjny), gotowy na „oddzielenie od rodziców”, na przeszkodzie której stoi tylko jedna okoliczność – brak umiejętności chodzenia. Pojawia się pierwszy konflikt osobisty: dziecko już dużo chce chodzić, ale nadal nie może. Jednak dla tych, którzy nauczyli się raczkować, jest to znacznie łatwiejsze. Okazuje się, że wszystkie osobiste przejawy stają się szczególnie istotne dopiero od 9 miesięcy i do tego momentu dziecko wchłania otaczającą rzeczywistość i dostosowuje się do niej. „Okres manualny” trwa do 9 miesięcy i pomaga dziecku rosnąć i rozwijać się stosownie do wieku, zdobywać podstawowe zaufanie do świata, otrzymywać niezbędną ilość wrażeń dotykowych i ciepła, znowu stosownie do wieku. Zatem z psychologicznego punktu widzenia, jeśli nosimy dziecko na rękach, nie rozpieszczamy go, ale rozwijamy! Psychologowie zauważyli, że dzieci, które w okresie niemowlęcym często nosiły na rękach matki, mniej płakały, wyrastały spokojniejsze , stała się bardziej niezależna i rzadziej proszona o trzymanie dziecka na rękach w późniejszym wieku. Wnioski: Po przeanalizowaniu problemu noszenia dziecka na rękach z różnych punktów widzenia możemy stwierdzić, co następuje. Małe dziecko będzie prosiło o trzymanie na rękach, ponieważ jest to wpisane w jego naturę i jest niezbędną koniecznością w okresie niemowlęcym. Jeśli odmówimy noszenia dziecka na rękach, często zostawiając je sam na sam z sobą i zabawkami, pozbawiamy go wiodącej czynności niemowlęctwa: komunikacji dla samej komunikacji, spowalnia to jego rozwój psychiczny i prowadzi do powstania nerwicy . Kiedy nosimy.