Od autorki: Kilka przemyśleń na temat autyzmu wczesnodziecięcego po przeczytaniu dzieł F. Dolto „ - A ty, Françoise, kim chcesz zostać kiedy dorośniesz? - Lekarz-pedagog - Co to znaczy? - To znaczy taki lekarz, który wie, że dzieci czasami chorują z powodu sposobu, w jaki są wychowywane. Françoise Dolto „Ile pokoleń w XX wieku było uśpionych przez opowieść o długiej nocy, w której zanurzony jest noworodek. Pediatrzy i psycholodzy, specjaliści od wczesnego dzieciństwa, ustalili zasady na wszystko – po raz pierwszy uśmiechając się, po raz pierwszy rozpoznając własne odbicie w lustrze. Natomiast naśladowanie gestów nauczyciela Rene Zazzo, następca dzieła A. Vallona, ​​przywiązywał większą wagę do pracy eksperymentalnej. Któregoś dnia opowiedział swoim kolegom, co zauważył, obserwując własnego wnuka: wyobraźcie sobie, że w wieku trzech tygodni pokazał mu język. Czy to była twoja wyobraźnia? Swobodna interpretacja przypadkowych wyrazów twarzy? Dla pewności Rene Zazzo prowokuje reakcję. Pokazuje dziecku język. Odpowiada tym samym. Przez dwadzieścia lat kierownicy służb psychologicznych we Francji nie chcieli brać pod uwagę tego gestu u niemowląt, mimo że był on stale powtarzany. Przez dwadzieścia lat głos Rene Zazzo był głosem wołającego na pustyni. Sprzeciwiali mu się, że to nie może się zdarzyć, bo dziecko nie może zobaczyć kogoś, kto robi do niego miny, nawet jeśli twarz obserwatora znajduje się bardzo blisko jego twarzy.”[1] Ta mała dygresja była potrzebna, aby podkreślić, jak czasami aktorzy jakiejkolwiek nauki, której przedmiotem badań jest człowiek w całej jego subiektywno-obiektywnej różnorodności, zastanawiają się nad „wpasowaniem” osoby, podmiotu w ściśle określone ramy, które czasami po prostu oślepiają badaczy, tracić z oczu to, co najważniejsze Nauka badająca dziecko i zagadnienia z nią związane. W dzieciństwie zapożyczyłam narzędzia z nauk przyrodniczych i humanistycznych, w szczególności takich jak: biologia, ekonomia, statystyka, psychologia eksperymentalna itp. Czy to oznacza, że ​​nauka? jest w służbie dziecka? Niestety nie zawsze... Powyższy przykład w pewnym stopniu to potwierdza. Oczywiście dzisiaj sytuacja nieco się zmieniła, ale zmieniło się to tylko z tą różnicą, że teraz rodzice mają przed sobą mnóstwo literatury poświęconej zagadnieniom dzieciństwa. I pod wieloma względami taka literatura przypomina swego rodzaju instruktaż, czasami całkowicie ignorując fakt, że każde dziecko ma swój własny rytm życia i rutynę. Edukacja jest dziecku potrzebna – to fakt bezsporny i ważne jest, aby edukacja odkrywała potencjału dziecka i nie ogranicza go do traumatycznych ram niezbędnych jedynie dorosłemu, aby uporał się z własnym lękiem przed niewiedzą. Ale niewiedza może przynieść owoce, może nauczyć subtelnych uczuć, może nauczyć odczuwać i podążać za życzeniami dziecka. Często rodzice zaniedbują to cenne doświadczenie, nie można ich winić, boją się krzywdy i ufają literaturze, która zawiera mocne słowa nauki, ważne słowa lekarzy i pediatrów, którzy dużo wiedzą o dzieciach, pozostaje tylko śledzić ich rady i zalecenia, ucząc dziecko i zmuszając go do radzenia sobie ze swoimi potrzebami we właściwej godzinie i w wymaganych warunkach. Odnosi się wrażenie, że człowiek coraz mniej ufa sobie i własnej intuicji, przez co znacznie zawęża się obszar poszukiwań możliwych odpowiedzi, opcji, być może zakończonych zmysłowym współistnieniem z innym. Dolto poświęcił główną część swojej teorii i praca praktyczna mająca na celu poznanie zagadnień dzieciństwa – czasu, w którym dziecko tak bardzo potrzebuje bycia wysłuchanym przez innych, zdolnym odpowiedzieć na to „ciche wołanie”. Dlaczego milczy, ponieważ będąc w stanie dzieciństwa, podmiot, nie będąc jeszcze w stanie wyrazić swojego bólu, manifestuje go swoim ciałem, jako objaw. Często nawet niezwykle uważny i „dośćWrażliwe matki traktują swoje dzieci raczej przedmiotowo niż podmiotowo. Okazuje się, że to dziecko jest tym, „z którym dużo rozmawia, ale z nim nie rozmawia”[2]. Dzięki swojej wnikliwości i umiejętności subtelnego wyczuwania pełnej głębi przeżyć, jakie ogarniają dziecko w trudnym czasie zwanym dzieciństwem, Dolto zyskała opinię wyjątkowego klinicysty, wielokrotnie potwierdzając słuszność tego statusu swoimi pracami teoretycznymi i praktycznymi. Teoria nieświadomego obrazu ciała zmusiła wielu psychoanalityków dziecięcych do innego podejścia do problemu dziecięcego pragnienia, pragnienia, które ujawnia się właśnie w polu mowy obecnością drugiej osoby, nagle zamyka się w swoim fantastycznym świecie, do którego dostęp innych jest zabroniony? Kto lub co wznosi ten mur pomiędzy dzieckiem a jego otoczeniem Dolto wielokrotnie podkreślał, że to „zjawisko” nie jest wrodzone. W swoich książkach Dolto często pisała, że ​​nie wierzy w śmiertelność stanów psychotycznych. Uważa się, że dzieci autystyczne cierpią na brak przystosowania, są blokowane, bo są porzucone lub czują się odrzucone. W pracy „Nieświadomy obraz ciała” pisze w związku z autyzmem, że nie było żadnego aktu werbalnego, w którym tym dzieciom powiedzianoby, przez jakie trudności przechodziło ich ciało, fizyczna powłoka, podczas gdy duchowe popadało w błąd, że matka je odrzuciła. Jej zdaniem autyzm jest szczególną reakcją dziecka, które w procesie samoidentyfikacji zostało poddane jakiemuś bolesnemu doświadczeniu, które pociągnęło za sobą takie zmiany. Takim wydarzeniem może być trauma lub inne ważne wydarzenie dla dziecka, o którym matka nie wypowiedziała słowa, w wyniku czego utracona została między nimi więź uczuciowa i symboliczna. Często zdarza się to po raz pierwszy w życiu dziecka lub w ciągu pierwszych kilku miesięcy. W życiu dziecka nagle pojawia się jakieś wydarzenie, może to być rozłąka z matką, jej niespodziewany wyjazd lub inna przyczyna, przez którą dziecko traci drugą osobę na czas nieokreślony. Dzieciak nic o tym nie wie, nie jest ostrzegany. A sama możliwość werbalnego informowania dziecka o swoich uczuciach i planach przez rodziców jest w jakiś sposób pomijana. Dla osoby dorosłej zdarzenia powodujące tak bolesne zmiany u dziecka wydają się czymś zwyczajnym i niewartym uwagi, ale dziecko wręcz przeciwnie, odczuwa je dotkliwie. Guci cienką nić łączącą go z inną, werbalną, akustyczną nić i nie potrafi w pełni wyrazić swojej rozpaczy. „Jest jak Marsjanin na łonie swojej rodziny”[3]. Imati może pomóc dziecku znaleźć sposoby na powrót do rzeczywistości, znajdując odpowiedni moment i odpowiednie słowa, które pomogą mu przywrócić poprzedni rytm życia. Rolą psychoanalityka w tej sytuacji jest przywrócenie tego dziecka, przywrócenie go poprzez opowiedzenie historii życia dziecka, historii strat i rozłąk, które sprawiły mu wiele bólu. Psychoanalityk pomaga w ten sposób dziecku odnaleźć w słowach zagubioną istotę. Wchodząc w analityczną relację z dzieckiem, psychoanalityk ma okazję obserwować, jak dziecko ulega regresyjnemu przeniesieniu – „to, co w nim pozostaje zdrowe, ponownie przylega do formy matczynej, która – nie – pogrąża się w szaleństwie” [4] Najpierw , wchodzą w relację przeniesieniową z psychoterapeutą, zastępując tym przerwaną więź z matką, a następnie muszą zostać uwolnieni od tego przeniesienia, aby mogli nawiązać komunikację i nie przywiązywać się „wstecznie” do kogoś, kto może. służyć jako ich niania, ale nigdy - ani archaiczny ojciec, ani archaiczna matka (to oni - archaiczna matka i ojciec - integrują swoje własne ciało). Dlatego konieczne jest, aby psychoterapeuta działał wyłącznie słowami i nie dotykał pacjenta. W ten sposób symbolizowane jest przeniesienie w komunikacji. Mówiąc o teorii Dolto, widzimy, że kładzie ona duży nacisk na prawdziwą mowę: „Na próżno my, dorośli, wierzymy, że.