Od autora: Tak się złożyło, że psychologia i sztuka ruchu skrzyżowały się w moim życiu. Lubię swobodę ruchu, improwizację, poszukiwanie form i treści, eksplorację siebie poprzez ruch i działanie. Uwielbiam postrzegać, myśleć i tworzyć poprzez ruch. Interesuje mnie człowiek i jego życie wewnętrzne, gdy się porusza, ma taki zamiar lub stoi w sprzeczności z taką koniecznością. Znam wiele trudności – i radości – związanych z ruchem, działaniem, aktywnością. Kiedy człowiek się porusza, żyje. Ze sposobu, w jaki się porusza – z przyjemnością, ze strachem, z niechęcią, jak nakręcony, jak tańczy – można wywnioskować, jak żyje, jak odnosi się do swojego życia. Wierzę, że w psychoterapii jest to kontekst ruchu i działania najskuteczniejsza w przypadku wysokiej jakości zmian osobistych i nabytków. W psychoterapii werbalnej, co robi większość moich kolegów, można wiele analizować, ale nigdy nie przechodzić do działania. Mówiący specjalista pomaga wiele zrozumieć, ale próbowanie nowych działań lub ruchów często pozostaje poza zakresem jego kompetencji. Więcej N.A. Bernstein, genialny radziecki fizjolog, zauważył ogromne biologiczne znaczenie aktywności motorycznej organizmów. Pisał, że jest to niemal jedyna forma realizacji nie tylko interakcji z otoczeniem, ale także aktywnego oddziaływania na to środowisko, zmiany go z rezultatami nieobojętnymi dla jednostki... „Sukces lub porażka rozwiązania każdego aktywnie doświadczonego Zadanie motoryczne prowadzi do... poznania poprzez działanie, weryfikacji poprzez praktykę” – napisał. Stąd oczywista jest możliwość i wartość zrozumienia człowieka poprzez działanie i regulowanie jego aktywnego wpływu na otaczający go świat. Regulacja według Bernsteina oznacza koordynację ruchu (działania). „Różnica między aparatem ruchowym człowieka i wyższymi zwierzętami dowolnego sztucznego, samoczynnego działania” – pisze – „polega na ogromnej, trzycyfrowej liczbie dostępnych dla niego stopni swobody. Koordynacja ruchów jest do pokonania nadmiernych stopni swobody poruszającego się narządu, czyli przekształcenia go w system kontrolowany.” Każdy człowiek przechodzi przez proces przekształcania swojego ciała w system kontrolowany. Często osiągnięcie tej kontroli jest nam dane kosztem blokad cielesnych, zacisków, ogólnej sztywności ciała, przeciążenia, braku emocji, nieczułości lub traumy, w końcu... Czasami aby to skorygować, wymagane jest przekwalifikowanie. Inny specjalista, psychoterapeuta egzystencjalny i pisarz I. Yalom pisze: „Terapeuta musi osiągnąć działanie. Może udawać, że ma inne cele – wgląd, samorealizację, pocieszenie – ale ostatecznie każdy terapeuta w tajemnicy dąży do zmiany (czyli działania). Problemem jest to, że podczas szkolenia terapeuty nie uczy się mechaniki działania; zamiast tego jest przeszkolony w zakresie zbierania informacji dotyczących przeszłego życia pacjenta, jego interpretacji i relacji terapeutycznych. Tylko światowy akt wiary może przekonać go, że cała ta terapeutyczna działalność ostatecznie doprowadzi do zmiany”. Wiedząc to wszystko, jak często praktykujący psychologowie i psychoterapeuci dzisiaj celowo wykorzystują ruch lub wykorzystują jego zasoby w procesie psychoterapeutycznym? Jak bardzo są zainteresowani ruchem i działaniem w psychoterapii w ogóle? Z obserwacji wynika, że ​​ruchy w psychoterapii mogą być: Nieświadome Półświadome Świadome Bez znaczenia Niezrozumiałe Otwarte Ukryte Demonstracyjne Wolne Zwężone Powściągliwe Niechlujne Spontaniczne Impulsywne Niekontrolowane Skierowane na cel Bezcelowe Przydatne Utrudnianie Wyzwolenie Ciągłe Przerywane Sytuacyjne Ciągłe Zatrzymane Naturalne Dostarczone przez innych Odpowiednie Emocjonalne Energetyczne Powolne Edukacyjne (trening) Skierowany na (samo)eksplorację. Rozwijający się katartyczny