Wiele osób znalazło się w sytuacji, w której nie możemy pozwolić sobie na wyrażenie własnej opinii, mając jednocześnie świadomość, że mamy całkowitą rację. Dzieje się tak zazwyczaj, gdy pojawia się obawa przed zrujnowaniem istniejących relacji ze współpracownikami lub rodziną, obawa przed konfliktami w przyszłości lub niechęć do zepsucia sobie opinii (po Twojej wypowiedzi). Jednak po wymuszonej ciszy możemy doświadczyć wszelkich odcieni negatywnych emocji: niezadowolenia z siebie, złości, urazy, smutku, złego nastroju itp. Karcimy się za to, że nie odpowiadamy, nie mówimy tego, co naprawdę myślimy, nie wyrażamy zastrzeżeń. Czy warto żałować tego, co „niewypowiedziane”? Moje osobiste zdanie jest takie, że nie, nie warto. Każda nowa sytuacja jest dla nas na swój sposób ważna i ma pewną wartość osobistą (np. dobre relacje ze współpracownikami), staramy się ją jak najbardziej „zachować”, dlatego „milczymy”, nazywam to „Podejście dyplomatyczne”. To proste: zdecydowałeś, że nie chcesz zmieniać sytuacji, więc nie wnosisz do niej niczego nowego. To Twój osobisty wybór. Jeśli masz inny punkt widzenia niż Twój przeciwnik, ale go nie deklarujesz, w żaden sposób nie umniejsza to Twoich zasług, nie czyni Cię „słabszym” itp., wręcz przeciwnie. co potwierdza stwierdzenie D. Carnegie: Jeśli starasz się zostać dobrym rozmówcą, przede wszystkim stań się dobrym słuchaczem Psychologiem Wasiljewą Wiktorią