Pewnego dnia młody mnich przyszedł do mądrego starego mnicha, aby nauczyć się od niego doświadczenia i mądrości, z których był znany na całym świecie. „Rozwiąż moje trudności” – poprosił starszego. „Chcę to zaakceptować życie mnicha ze wszystkimi jego nieodłącznymi cechami i trudnościami”. Do tej pory wiodłam jedynie życie w klasztorze, które było w pewnym sensie przygotowaniem do mojego monastycznego stylu życia, ale nie mogę się zdecydować na jego pełną akceptację. Wcześniej miałam zupełnie zwyczajne życie, rodzinę, która się mną opiekowała, przyjaciół i ukochaną osobę. Chcę poznać miłość kobiety, zostać mężem i ojcem, ale jednocześnie chcę zdobyć mądrość, odnaleźć sens życia, dotknąć początków istnienia. Lubię i to życie, i to życie na swój sposób, po prostu nie mogę się ostatecznie na nic zdecydować, dokonać właściwego wyboru, który najbardziej mi odpowiada. „No cóż” - odpowiedział mnich - „rozumiem twoje wątpliwości, ale jak wielu inne rzeczy nie mają jednego prawidłowego rozwiązania i twój wybór nie może być jedynym słusznym, ponieważ w ogóle na świecie nie ma nic DOBREGO ani ZŁEGO. Czy to dobrze, czy źle, że świat jest taki, jaki jest teraz? Któż może powiedzieć dobro – widzi wschodzące słońce, a ciemność zastępuje świt i zabiera ze sobą wszelkie lęki, wątpliwości i niepokoje, albo dziecko wyciąga swą maleńką rączkę, by dotknąć twarzy swojej mamy, napełniając jej serce nieopisanym szczęście i radość. Inny zobaczy w świetle dnia tylko jasne promienie, które drażnią jego oczy, a dziecko będzie postrzegane jedynie jako przedmiot, który zajmuje mu czas i denerwuje go swoim krzykiem. „Wiem o tym” – młody człowiek pokiwał głową. „Że nie ma nic ABSOLUTNEGO i tyle”. Tylko względne jest to, kto to wszystko ocenia. Wiem o tym, ale do końca tego nie rozumiem. Przecież dla mnie jako osoby wszystko zawsze będzie absolutne, ponieważ będę patrzeć na wszystkie rzeczy, oceniając je przez pryzmat moich poglądów i idei, które ukształtowałem na podstawie doświadczeń mojego życia. Czy można dostrzec przynajmniej coś w kimś innym niż ty? - Oczywiście w zwykłym życiu jest to bardzo trudne, ale mimo to można cofnąć się i spojrzeć na sytuację z innego punktu widzenia, jakby z innej perspektywy. na zewnątrz. Zobaczmy, czy poprawnie opowiem Twoje wyobrażenia o życiu. Jeśli wrócisz do świata, poznasz radość miłości i bliskość międzyludzkich więzi, doświadczysz przyjaźni i lojalności, ale także zdrady, kłamstwa i oszustwa. Weźmiesz pierworodnego w ramiona i usłyszysz jego głos, zobaczysz jego uśmiech, poczujesz zachwyt i dumę z jego pierwszych kroków, osiągnięć, sukcesów, razem z nim spadniesz w otchłań rozpaczy i żalu, gdy nadejdzie czas odejścia swoich ukochanych, bliskich i przyjaciół. Poczujesz upływ czasu, poczujesz jego nieodwracalny bieg, gdy Twoje dzieci dorosną, a na Twojej twarzy pojawią się zmarszczki. Oczywiście będziesz zajęty codziennymi zmartwieniami i nie będziesz miał tyle wolnego czasu na modlitwy, oddawanie czci Bogu i praktyki duchowe. Poczujesz tęsknotę za czymś nieznanym, tajemniczym, tajemniczym, za czymś, z czego, jak Ci się wydaje, zrezygnowałeś - dawno temu, w młodości. Twoje życie nagle wyda się pewnego dnia żałosne, bezwartościowe i nieistotne w porównaniu z drogą ascezy, której ani razu nie wybrałeś – jakże wszystko trafnie opisałeś! – wykrzyknął podekscytowany młody człowiek i zarumienił się – dokładnie te same myśli przyszły mi do głowy – Jeśli wybierzesz inną ścieżkę, będziesz mógł całkowicie poświęcić się postowi i modlitwie, studiując starożytne dzieła wielce szanowanych schematów-mnichów. święci i mędrcy, odwiedzicie wiele świętych miejsc, poznacie i dostąpicie zaszczytu poznania wielu godnych świętych starszych. Co roku poczujesz, jak od pierwszych słów modlitwy Twoje serce, Twoja dusza, cała Twoja istota napełnia się niewypowiedzianą, nieopisaną łaską, najsłodszym i najpiękniejszym ze wszystkich uczuć, jakich kiedykolwiek doświadczyłeś, każdego roku i to staną się jaśniejsze, silniejsze i bogatsze. Ale zobaczycie też tysiące ludzi ogarniętych ogromnym smutkiem, dotkniętych ciężkimi chorobami,matki, które straciły dzieci, żony, które straciły mężów i żywiciele rodziny zmuszeni do ciągnięcia nędznej egzystencji. Kalecy, trędowaci, chorzy, cierpiący straszliwy ból i cierpienie – oni wszyscy zwrócą się do Ciebie po pomoc i radę, w nadziei na złagodzenie ich losu. Czy możesz im pomóc zapewnić im długo oczekiwaną ulgę od trudów i zmartwień ich długiego, pełnego cierpienia życia? Z biegiem lat poczujesz się smutny, że twój ukochany poślubił kogoś innego, a twoi bliscy pozostali bez twojej uwagi i miłości. Młody człowiek, zdumiony i oszołomiony, milczał. Jednak sens życia, którego szukałeś tak długo, pewnego dnia ci się objawi. Wiem to… bo to była moja droga i znam ją jak nikt inny. Starzec zamilkł, młody człowiek leniwie czekał na ciąg dalszy. „Co to jest?”. Co? - W końcu, nie mogąc tego znieść, nowicjusz mnich zawołał: „Otwórz mi, proszę!” Starszy uśmiechnął się. „Sens życia, którego szukałem, był zawsze ze mną”. Jest w życiu, w życiu, złym i dobrym, starającym się i uciekającym, osiągającym i biernym, radującym się i denerwującym, doświadczającym bólu i ulgi, zdobywającym doświadczenie istnienia i nieważne, co to będzie - jakiegokolwiek rodzaju, i to jest samo w sobie wyjątkowe i bezcenne - to jest niezrozumiały sens życia i jego wielkość! Widząc, że młody człowiek był rozczarowany swoją odpowiedzią, powiedział - Wyjrzyj za okno, jest letni poranek w pełni, pomyśl o tym, jak cudownie i zdumiewająco możemy zobaczyć piękno tego zielonego ogrodu, poczuć chłód jeszcze nie wyparowanej rosy, wdychać odurzające aromaty i zapachy kwitnących roślin, usłyszeć głosy ptaków, cykanie koników polnych, poczuć dotyk chłodnego wiatru na naszych twarzach! Czyż nie jest to samo w sobie ani cudem, ani łaską! Nie tylko słuchaj moich słów, ale spróbuj je poczuć całą swoją istotą, wypełnij nimi swoje serce po brzegi. Wyobraź sobie, że ty i ja jesteśmy tu i teraz i taki poranek już nigdy się nie powtórzy, nigdy już nie nadejdzie. Ale jednocześnie nadejdą inne dni, nie mniej piękne, jasne i bogate. Mnich zamilkł i obaj usłyszeli dźwięki letniego poranka wypełniające ciszę. – zaczął młody nowicjusz – okazuje się, że nie ma różnicy, niezależnie od tego, jakiego dokonam wyboru, w obu przypadkach będzie to słuszne i prawdziwe. Coś zyskam i coś stracę. Czy można z góry oszacować, gdzie będzie więcej strat, a gdzie więcej zysków? „Niestety, myślę, że nikt nie jest w stanie tego zrobić” – odpowiedział mu starszy. – Ale życie jest tak różnorodne i wieloaspektowe, że daje nam wiele możliwości odczuwania i doświadczania różnych doświadczeń i stanów, niezależnie od tego, kim jesteś i co robisz. Jeśli wybierzesz ścieżkę mnicha, to nie będziesz mieć dzieci, ale świeccy, którymi będziesz się opiekował i którym będziesz pomagał – czy nie będą dla ciebie jak duchowe dzieci? Czy w inny sposób możesz cieszyć się z ich sukcesów i wczuwać się w ich straty? A skoro sam zostałeś światowym mieszkańcem, nie będziesz mógł się tak dużo modlić, ale czy prawe życie nie jest również miłe i przydatne Bogu? Twarz młodego człowieka rozjaśniła się, a jego oczy zabłysły: „Dziękuję” – wykrzyknął !!! - i skłonił się z wdzięcznością przed starszym i z miłością dotknął ustami jego dłoni. „Nie zdecydowałem jeszcze, jakiego dokonam wyboru, ale teraz moje serce będzie spokojne i nie będzie dręczone obawą, że dokonam złego wyboru”. Starzec z miłością patrzył przez okno na postać wycofującego się młodzieńca. Jaka szkoda – pomyślał – że tak często ludzie zapominają o tak prostych rzeczach, jak względność i absolutność bytu. Poświęcają tyle czasu, cierpią, nie mogą podjąć ostatecznych decyzji, a po ich podjęciu dręczą ich myśli o dokonanym wyborze, uważają, że się pomylili, wybrali źle lub źle, zapominając o tym harmonii istnienia nie da się zakłócić. To jak dzień i noc, myślał dalej, podczas gdy w jednym miejscu jest dzień, w innym jest noc, ale pewnego dnia wszystko się zmieni. Jest to nieuniknione i nieuniknione. Zatem zarówno radości, jak i smutki zastępują się nawzajem, nieuchronnie uzupełniając swoją egzystencją doświadczenie ludzkiej egzystencji.---------------------------- - --Opowieść napisała Alena Timoshina - uczestniczka".