„Mój syn nie miał żadnego kryzysu okresu dojrzewania. Zawsze był mądrym i posłusznym chłopcem, mamy świetny kontakt. Trzeba dbać o dzieci, wtedy nie będzie żadnych kryzysów” – kontynuuje inteligentna pani plac zabaw wyschnął. „Och, ale…” Zacząłem, ale przerwałem w porę, wyobrażając sobie przez sekundę, do czego doprowadzi ta dyskusja. I to prawda, moja Mishka rośnie jak głupia! Przy tak szerokiej gamie wszelkiego rodzaju nastoletnich wad, jak możesz przedstawić to jako argument w kłótni? Z punktu widzenia tej pani już dawno przeżyłam pedagogiczne fiasko; w ciągu roku moje maleństwo zmieniło się z uroczego króliczka w prostackiego, ponurego i leniwego potwora. Jakie ciepłe relacje, posłuszeństwo i poufne rozmowy przy herbacie, o czym ty mówisz?! Tylko wojna, tylko opór wobec ostatniej żywej komórki nerwowej rodzica! Próby zaprowadzenia choć pozorów porządku w pokoju Miszki prowadzą mnie do rozpaczy i bezsilności. Nie uwierzysz, naprawdę boję się wejść do jego pokoju, gdzie normalny żyjący człowiek zostaje natychmiast zaatakowany przez armię czynników drażniących – smród zwala z nóg, góry ubrań na podłodze, skrawki na podłodze stół i parapety, zielony płyn zamiast wody w akwarium. Powiecie, że chłopcy z inteligentnych rodzin nie mogą żyć na stacji jak bezdomni, prawda? Okazuje się, że mogą... Albo, ulubiona skarga mojego syna jest taka, że ​​mało zwracamy na niego uwagę i nikt w rodzinie go nie potrzebuje, jest sierotą. A kiedy ja, wiedziona wyrzutami sumienia i poczuciem winy, odwołuję interesy i klientów, aby razem pójść do kawiarni i porozmawiać, on z urazą oświadcza, że ​​nigdzie ze mną nie pójdzie, zatrzaskuje drzwi i zamyka się w pokoju. Brzmi znajomo? No cóż, oczywiście, jak mogłoby być inaczej, nie tylko ja jestem tak bezużyteczną matką. Nic, nic, trzymajmy się kochani, nie poddawajmy się. Powiem coś dziwnego, ale to, co dzieje się teraz z Twoim dzieckiem, jest dobre i prawidłowe. Tak, to prawda – dobrze i słusznie, natura nie na próżno wymyśliła kryzys nastolatków. Wpadamy w złość, rozpacz, obwiniamy się, popadamy w bezsilność, czasami nawet nienawidzimy naszych dzieci za piekło, jakie one tworzą, ale jest znacznie gorzej, jeśli dziecku nic takiego się nie przydarza. Jeśli ma 15-16 lat i nie ma po nim śladu żadnego kryzysu, nikt nie jest niegrzeczny i nie płata figli - to właśnie tutaj należy się martwić i martwić. Kryzys nastoletni dla dziecka jest szansą na przejście na nowy poziom rozwoju, dorośnięcie i nauczenie się dorosłych zachowań. Żaden kryzys nie przychodzi łatwo. U nastolatków mózg rośnie szybko, w wyniku czego pamięć i uwaga przejściowo się pogarszają, a nastrój zmienia się co 10 minut. Ciało też się zmienia, hormony w nim szaleńczo tańczą, otwierając nowe, niedostępne wcześniej perspektywy – okazuje się, że ludzie uprawiają seks, a dorośli wcale nie są tak mądrzy i wszechmocni! Chcę opanować i zrozumieć nowy świat. Ambicje i pragnienia są przytłaczające, ale niestety doświadczenia nie ma wystarczającego, a dziecko często robi głupie rzeczy. A jak mogłoby być inaczej? Dorastanie jest możliwe jedynie poprzez asymilację doświadczeń, ale jak możemy to osiągnąć, jeśli nie pozwalamy naszym dzieciom popełniać błędów i zmagać się z nimi? Czy Twoja córka farbowała włosy na niebiesko? To normalne, pozwól jej odkrywać siebie, przymierzając się do różnych ról i wizerunków, za kilka lat odnajdzie swój własny wizerunek i styl. Czy Twój syn jest niegrzeczny? Dobra okazja do sprawdzenia swojego sposobu interakcji z ludźmi, otrzymania od nich negatywnych reakcji i wyciągnięcia wniosków. Stopniowo będziesz doskonalić swój własny sposób interakcji ze światem i ludźmi. Kluczowym słowem jest „własne”, czyli własne, wypracowane, wypracowane doświadczeniem, a nie narzucone autorytetem rodziców i ślepo przyjęte na wiarę. Z takich fragmentów doświadczeń stopniowo będzie kształtować się przyszła dojrzała i niezależna osobowość. A teraz wyobraź sobie, że dziecko nie ma żadnego kryzysu? Nie buntuje się, nie przekłuwa pępka, nadal zbiera zielniki, a wieczorami pije herbatę z babcią. Oznacza to, że pracy wymagał jego wiek dorastania i rozłąki z rodzicami.