Od autora: Ten artykuł jest rodzajem odpowiedzi na cykl artykułów Natalii Olifirovich. Witam Was, drodzy przyjaciele, tutaj, na stronie „b17”,! po przeczytaniu serii artykułów Natalii Olifirovich (https://www.b17.ru/nata_olifirovich/) na temat relacji klienta z matką, od dawna interesuję się tym pytaniem. Długo myślałam o własnej relacji z mamą, potem przeszłam do rozmyślań o tym, jak głęboki i ważny jest ten temat. Po przestudiowaniu dużej ilości literatury na ten sam temat zacząłem wykorzystywać zdobytą wiedzę podczas konsultacji. Analizując relacje rodzic-dziecko okazało się, że dla większości klientów ten temat był bardzo istotny. Chciałbym bardzo podziękować autorce, N. Olifirowiczowi, jej artykuły pozwoliły mi przepracować relacje osobiste, nawiązać emocjonalną więź z własną matką i ją zrozumieć. Polecam każdemu, kto teraz czyta moją publikację, koniecznie sięgnął do oryginalnego źródła, do którego link podałem powyżej. Dodatkowo zetknąłem się z faktem, że większość klientów w trakcie terapii ma wiele pytań, co skłoniło mnie do postawienia ten temat na poziomie psychologii popularnej. Dzięki pytaniom moich klientów powstał krótki artykuł w formie „pytania i odpowiedzi”, który teraz zamieszczam na stronie. Dlatego wielu zainteresowało to, że nawołuję do wzięcia za to odpowiedzialności co się z nią dzieje i zadawałam pytania, dlaczego w takim razie nie zalecałam matkom pokuty i wzięcia odpowiedzialności. Odpowiadam: Pozycja, w której nie chcemy widzieć przyczyny tego, co się w nas dzieje, nie jest produktywna. Pokuta mamy nie zmieni przeszłości. Jeśli jednak teraz i w przyszłości przyjmiemy zasadę, że jesteśmy odpowiedzialni za to, co się dzieje, będzie to dla nas doskonała okazja do ulepszenia tej właśnie rzeczy. Przykład – zamiast mówić dziecku: „Moja mama mnie nie kochała i nie wiem jak”, lepiej to zaakceptować i podjąć decyzję: „Jestem wdzięczna mojej mamie, że pokazała mi na własnym przykładzie, jakie to bolesne jest wtedy, gdy nie jesteś kochany i teraz moje dzieci mają tyle miłości, ile mogę im dać” i poprzyj to czynami (słowa, uściski, pocałunki). Zamiast obwiniać mamę za to, że całe życie spędziła z alkoholikiem, a teraz idąc za jej przykładem, zawsze spotykasz się z typem „ojca”, współczujesz swojej mamie jako kobiecie i dziękujesz: „Dziękuję mamo, dzięki ty i twoje Pomimo moich błędów, wciąż zdawałem sobie sprawę, że lepiej być samemu niż z byle kim. Że trzeba siebie szanować i od tej sekundy będę to robić! To produktywne myślenie, które później doprowadzi Cię do lepszego życia. Tylko takie myślenie wskazuje, że pożegnałeś się z psychologicznym infantylizmem (niedojrzałością, dziecinnością) i rozpocząłeś etap dorosłego postrzegania rzeczywistości. Jeden z moich ulubionych psychologów M.E. Litwak przekonuje, że „powinniśmy być wdzięczni tym, którzy nas krytykują. Ich krytyka czyni nas lepszymi!”. Całkowicie się z nim zgadzam. Powinniśmy być wdzięczni życiu za nasze negatywne doświadczenia, ponieważ doświadczenie jest najważniejszą rzeczą, jaką mamy. Człowiek może stracić wszystko - mieszkanie, pracę, przyjaciół, pieniądze... ale na zawsze będzie miał swoje doświadczenie, które pomoże mu stanąć na nogi i stać się jeszcze silniejszym! Kiedy przestaniemy marudzić i martwić się swoim nudnym i nieszczęśliwym losem i zaczniemy wykorzystywać nasze wcześniejsze doświadczenia, nie wchodząc na te same grabie, odniesiemy większy sukces, będziemy bardziej kochani, piękniejsi i oczywiście szczęśliwsi. Zatem wniosek pierwszy: przestań zrzucaj winę na matkę (los, los, męża, żonę, szefa, sąsiada) i weź odpowiedzialność za siebie. Nigdy nie zmienisz przeszłości, otaczających Cię ludzi, pogody, ale zmieniając siebie, zmienisz cały świat. Następne pytanie brzmi: Dlaczego musisz przebaczyć i zająć miejsce swojej matki? Skoro w przeszłości zasługiwała na taką postawę, niech teraz „zbierze owoce tego, co zasiała”! Oczywiście!