Przeciętny psycholog nieustannie spotyka się z takimi prośbami, jak niechęć nastolatka do nauki, zamknięcie i chęć ukrycia większości informacji o sobie, upór i niechęć do kompromisu. Rodzice, którzy naprawdę dostrzegają złożoność obecnej sytuacji, bezpośrednio kontaktują się ze specjalistą, ale przeważnie tego typu sygnały pochodzą początkowo od nauczycieli. Nastolatek w szkole, w której pracuję, spędza większość czasu w murach placówki oświatowej i wszystkie jego cechy osobowości psychologicznej są wyraźnie widoczne w procesie uczenia się, w obecnej sytuacji, gdy rodzice poświęcają się głównie pracy, związek pomiędzy dzieci i rodziców staje się systemem edukacyjnym, który pokazuje, co naprawdę przydarza się ich dziecku. Kiedy rodzice dowiadują się od psychologa i nauczycieli o tym, co dzieje się z nastolatkiem, ich złudne wyobrażenia nie pokrywają się z wydarzeniami, które faktycznie mają miejsce. W tym kontekście wielu rodziców odczuwa potrzebę otrzymania wsparcia w wychowaniu swoich dzieci. Czynniki takie jak niestabilność ekonomiczna powodują obawy o kondycję finansową rodziny, co niestety prowadzi do utraty kontaktu z dziećmi w każdym wieku. Po ciężkim dniu w pracy przeciętny rodzic wraca do domu zmęczony i nie gotowy na rozwiązanie trudnych sytuacji życiowych dziecka w szkole, a także na zrozumienie jego relacji na poziomie interpersonalnym. Rodzi się zatem sytuacja pobłażania i samoeliminacji proces wychowawczy, który odpowiada przede wszystkim za moralność i rozwój osobisty dziecka. Jako psycholog w profesjonalnej placówce oświatowej pragnę zwrócić szczególną uwagę na edukację młodzieży w wieku 15-16 lat. Kiedy nastolatki czują się jak dorośli, ale nadal są całkowicie zależne od rodziców, dochodzi do sytuacji, w których nieustannie przeciwstawiają swoje poglądy autorytetom rodziców. Taki stan rzeczy powoduje dezorientację, zmęczenie i pewien zamęt. Chciałabym zrozumieć, co zrobić w takiej sytuacji i jak można wpłynąć na rozwój osobisty, moralny i intelektualny potomstwa. W takiej sytuacji rodzice zaczynają zadawać konkretne pytania dotyczące zaistniałych sytuacji i myślą, że tak się stanie otrzymać w odpowiedzi absolutną formułę interakcji z dzieckiem, po zastosowaniu której zacznie pilnie spełniać dowolne ze swoich próśb. I jakie rozczarowanie następuje, gdy w trakcie rozmowy ujawniają się przede wszystkim tematy dotyczące rozwoju osobistego rodziców, a także kwestie kształtowanych relacji w rodzinie, jeśli rodzice nie trzymają się określonej linii stylu wychowania , gdy w interakcji z dzieckiem występuje pewna niestabilność, pojawia się powstawanie takich cech, jak upór i nieprzestrzeganie hierarchii w rodzinie. Skala takiego odchylenia jest często niedoceniana przez rodziców, u których uruchamia się mechanizm obronny, niechęć do wyrwania się ze złudnego wyobrażenia o stanie rzeczy. W tej sytuacji bardzo ważne jest zrozumienie rodziny jako integralnego systemu. Co więcej, rodzina jest systemem dynamicznym, posiadającym własne powiązania i interakcje. W każdej rodzinie pojawia się kryzys, który prowadzi do nowego poziomu rozwoju. Najważniejsze, aby nie przegapić tego momentu. Z reguły prace w tym kierunku prowadzone są na spotkaniach rodziców i przedstawiane w formie suchego materiału teoretycznego. Bazując na swoim praktycznym doświadczeniu proponuję opanować ten aspekt rzeczy poprzez seminarium szkoleniowe. Pierwszą rzeczą, od której musisz zacząć pracować, są relacje rodzinne. W swojej pracy wykorzystuję techniki psychodramatyczne, które pozwalają nie tylko nauczyć się czegoś na szkoleniu. W procesie pracy korygowane są przeszkadzające postawy, a w relacjach z nastolatkiem pojawia się elastyczność. Podczas zamiany ról następuje zrozumienie tego, co kieruje nastolatkiem w jego strategiach zachowania i jaki stan emocjonalny mu towarzyszy. W wyniku takiej pracy rodzice.