Od autorki: Odpowiedzi na pytania. Konsultacje e-mailowe: Pomóż mi znaleźć wyjście... Pytanie Witaj, Zhanna, w tym tkwi problem. Patologiczny strach przed utratą męża. Boję się, że zdradzi, odejdzie dla kogoś innego, albo po prostu przestanie się kochać, boję się, że umrze... Nawet w chwilach, gdy jest nam razem dobrze, myślę o tym i nawet mogę płakać. Trochę o mnie: moi rodzice są rozwiedzeni. Mój ojciec ma inną rodzinę, nie ma z nim wzajemnego zrozumienia. Moja mama i ja byliśmy bliskimi przyjaciółmi przez całe życie... aż pojawił się mój pierwszy mężczyzna... i mój były mąż (pierwszy). Był alkoholikiem i nie miał nic przeciwko spędzaniu czasu w towarzystwie (beze mnie), ale kochałam go, czułam patologiczną zależność, przywiązanie i strach, że go stracę. Warunki mieszkaniowe zawsze były ciasne. Cały czas mieszkaliśmy u różnych krewnych, raz w jednym mieszkaniu, raz w drugim. Przez długi czas mieszkałam z mamą w jednym pokoju. Ona to wszystko wytrzymała: wszystko działo się niemal na jej oczach, a po rozwodzie rozczarowała się w ogóle związkiem... Mąż mnie zostawił rok później. Rozwiedliśmy się. Minęło kilka lat. Poznałam mojego obecnego męża. Kocham go, mieszkamy z jego rodzicami. Bardzo kocha swoich rodziców i za nic nie chciałby się z nimi rozstać. Teraz jest chwilowo bezrobotny, ale ojciec utrzymuje całą rodzinę. Mój mąż przygotowuje się do kolejnego kursu. Kursy gotowania!!! Ja chodzę do pracy, a on na kursy, na które chodzą znudzone gospodynie domowe!!! Już mam w głowie obraz, że mój mąż, ciesząc się całkowicie kobiecą uwagą, przywita mnie chłodno... A ja po pracy będę zmęczona i nie będę mogła konkurować z jego wesołymi kolegami z klasy... To są myśli. Chcę się pozbyć tego nienormalnego przywiązania... Przecież to też tłumi mojego męża... A on prędzej czy później będzie chciał się ode mnie oddalić... I dostanę to, czego się tak obawiałam.. Pomóż mi zrozumieć przyczyny i znaleźć sposoby... Odpowiedź: Witam. Tak, Twoja sytuacja jest naprawdę trudna. Odejdźmy teraz trochę na bok i spójrzmy na to wszystko z innej perspektywy. Twój ojciec Cię opuścił. Nie widzisz go, to znaczy - straciłeś ojca - „Nie ma z nim wzajemnego zrozumienia” - tak opisujesz swój stosunek do niego. A teraz przyjrzyj się swoim relacjom z mężczyznami – czy masz z nimi wzajemne zrozumienie? Dla każdej kobiety ojciec i relacja z nim są podstawą relacji z mężczyznami – mężami, szefami, autorytetami. Musisz poprawić swoje relacje z ojcem, najpierw w swoim sercu. Oboje rodzice są dla was tak samo wartościowi. Wiele rozwiedzionych kobiet czuje się urażonych po rozwodzie i traktuje mężczyzn z nienawiścią, niszcząc w ten sposób życie swoich dzieci. Wpajają im, że za wszystkie kłopoty odpowiada ich ojciec, odcinając w ten sposób żywotne korzenie ich dzieci. Bez akceptacji ojca nie można być szczęśliwym w małżeństwie. Początkowo nie traktuje się mężczyzn jak równych partnerów. Zależność i przywiązanie do partnera naprawdę prowadzą do bólu. Te pobyty nie mają nic wspólnego z miłością. Człowiek może polegać tylko na swoich rodzicach i tylko wtedy, gdy jest małym dzieckiem. Żaden mężczyzna nie jest w stanie oprzeć się takim oczekiwaniom od Ciebie i nie spełni Twoich złudzeń. W rzeczywistości jesteś zależna od swojego ojca, od SWOJEGO stosunku do niego. Zmieniając swoją wewnętrzną pozycję i stosunek do osoby, zmieniamy nasze scenariusze życiowe. Wasi mężowie przychodzą do was jako nauczyciele, zwracają was do pierwotnego źródła – waszego ojca. Twój ojciec i matka dali Ci najważniejszą rzecz - życie i za to musisz być wdzięczny To, co wydarzyło się między mamą i tatą, jest ich sprawą, są RÓWNIE winni i oboje są za to odpowiedzialni przed Wszechświatem przyjmij ojca swego do swego serca, cokolwiek by to nie było. Daj mu kochające miejsce w swoim sercu, obok swojej matki. Ile miałeś lat, gdy odszedł twój ojciec? Straciłaś najważniejszego dla Ciebie mężczyznę, więc boisz się utraty męża. Być może Twoja mama bardzo martwiła się stratą męża, nadal nie mogła się z tym pogodzić z pokorą, a teraz realizujesz jej scenariusz. Kiedy matki nie radzą sobie z głównym zadaniem życiowym – nie akceptują życia.