NEUROTYCZNA WINA to drugi rodzaj matczynego poczucia winy. Poczucie winy za działania, które się nie wydarzyły lub przyszłe konsekwencje. Myśli w tej chwili – Jestem złą matką… Przemyślmy to. „Jestem złą mamą” jest oceną wartościującą. Kto może pełnić funkcję rzeczoznawcy?1. Na zewnątrz jest inna osoba. Na przykład matka mojego męża. Wracamy mentalnie: co powie? Przykładowo moje dziecko ma już 1,5 roku, ale nie chodzi do nocnika. Jak będę wyglądać w oczach moich nauczycieli? Powinien iść do ogrodu, ale nie wie jak2. wewnątrz jest swoim własnym rzeczoznawcą. "Zjedz siebie. Stawiasz sobie bardzo wysokie wymagania. Na przykład musisz przygotowywać różnorodne potrawy, aby w przyszłości dobrze się odżywiał. A ja ułożyłam tylko dwutygodniowe menu, ale mogłam je jeszcze bardziej urozmaicić. A teraz mała tajemnica. Kiedy matka doświadcza neurotycznego poczucia winy, naprawdę chce, aby dziecko czuło się WYGODNIE. Dobrze wychowany, nie rzucał przedmiotami, nie wariował, jadł ostrożnie, dobrze się ubierał... Dopiero wygodne dzieci stają się później tymi, którymi bardzo łatwo jest kierować i manipulować. Pomyśl samodzielnie, to naturalne, że dziecko jest nieposłuszne. 1,5-letnie dziecko nie potrafi jeść schludnie! Może nie przywitać się z inną osobą, może być zły, smutny, agresywny, w złym humorze... Ale wszyscy „zamykamy usta” i idziemy dalej. Nie zawstydzaj mnie. Poza tym dla mamy ważne jest, co myślą o niej inni lub ona sama… Ale czy tutaj najważniejsze nie jest dziecko? Dlaczego, gdy jest trochę nie idealnie, nagle mamy ochotę zapaść się pod ziemię? Dlaczego opinia innej osoby jest ważniejsza? Ważniejsze jest to, czy komuś się tam spodoba. Twoja relacja z dzieckiem jest Twoją drogą do niego. Zaufaj sobie, swojej intuicji, sercu swojej mamy! Wieczny stan winy, chęć zadowolenia i osiągnięcia idealnego poziomu nie doprowadzi do niczego dobrego. Zapobieganie: 1. Ustal z kim lub jakim barem chcesz się spotkać? Czyj to głos do ciebie mówi? 2. Sprawdzenie adekwatności i przestudiowanie problemu 3. Nauka stawiania granic: czy jego zdanie jest naprawdę takie ważne? Na przykład wiele osób mówi mi, że nadszedł czas, aby Ksyusha spała osobno (ćwiczymy spanie razem). Przepowiadają, że nie odstawię jej od piersi i w ogóle będzie ze mną spać do 18 roku życia. A dla siebie rozumiem, co następuje: - teraz jest mi z tym dobrze. Wysypiamy się, dziecko czuje mnie i moje ciepło – karmiąc w nocy, nie będę jej nigdzie ruszać – proces odstawiania od karmienia piersią i od wspólnego spania jest stresujący. Nie można ich łączyć. Wezmę to pod uwagę – nawet jeśli proces będzie się przeciągał, ona i tak umrze w bardzo akceptowalnym wieku. Na tej podstawie jestem pewna tego, co robię. Ufam sobie. A wtedy mogę spokojnie milczeć na temat komentarzy w tej sprawie. To jest kluczowe. Ty też! Jeśli czujesz się pobudzony jakimś stwierdzeniem. Zbadaj pytanie! Kiedy pojawi się pewność siebie, „nerwica” minie