Od autora: „Koty drapią moją duszę.” Czy to wyrażenie jest znajome? W ten sposób wyobraźnia rysuje mnóstwo futrzanych czworonożnych zwierząt, które wbijają swoje ostre jak brzytwy pazury w delikatną, delikatną, wrażliwą duszę. Pozostawiają głębokie rysy. To nieprzyjemne uczucie, prawda? „Koty drapią moją duszę.” Czy to wyrażenie jest znajome? W ten sposób wyobraźnia rysuje mnóstwo futrzanych czworonożnych zwierząt, które wbijają swoje ostre jak brzytwy pazury w delikatną, delikatną, wrażliwą duszę. Pozostawiają głębokie zadrapania. To nieprzyjemne uczucie, prawda? Czasem masz ochotę krzyknąć do tych pasiastych, wewnętrznych zwierzątek: „Kurwa!”, żeby przestały ostrzyć pazury na duszy i uciekły ze strachu we wszystkich kierunkach. Ale jak to zrobić? Opowiem Ci bardziej szczegółowo o tym uczuciu W ramach historii o programie „Leczenie ran kobiet” opowiem Ci o tak potężnych czynnikach traumatycznych, jak STRACH i REZULTAT. A dziś kolej na podstępnego złoczyńcę. WINA, którą należy wydobyć na światło dzienne. Nie rozumiesz, dlaczego VINA jest podstępnym złoczyńcą? Oczywiście wydaje się, że jest ogólnie zbędna na tej liście - „strach, poczucie winy, uraza”! Strach jest wyczerpujący. Przestępstwo jest haniebne. A WINO wydaje się nawet... godne pochwały. Przecież w naszym rozumieniu, jeśli ktoś czuje się winny, to ma sumienie. Rzeczywiście, umiejętność wzięcia odpowiedzialności za czyny i ich konsekwencje zasługuje na pochwałę i aprobatę. Ale poczucie winy ma niewiele wspólnego z odpowiedzialnością. Ale o tym nieco później. Spójrz, jakich słów użyliśmy, mówiąc o poczuciu winy – „pochwała”, „aprobata”. Pozwólmy sobie na spekulacje – „ocenę”. Kto i kiedy ocenia nasze działania, chwali, a może karci? Rodzice i nauczyciele szkoły. Te słowa pochodzą z czasów, kiedy mówiono nam, co jest dobre, a co złe, kiedy nasze działania oceniali nie my sami, ale dorośli. I ta analogia nie pojawiła się przypadkowo. Ponieważ poczucie winy ma swoje korzenie w dzieciństwie. Rodzice i wychowawcy uczą nas, że każde działanie ma konsekwencje. O tym, że dobry uczynek („słuszny”, nie potępiany społecznie, zgodny z koncepcjami moralności) pociągnie za sobą dobre skutki, świadczy zachęta. Odpowiednio zły uczynek będzie miał negatywne konsekwencje - a dziecko zostanie ukarane, aby doświadczyło „na własnej skórze”, jak to jest. Zachowałeś się dobrze - dostajesz cukierka; zachowałeś się źle - dostajesz „pasek”. Cukierki są takie słodkie i smaczne, że zawsze jest ich mało, ale pasek wcale nie jest smaczny. W pogoni za nagrodą dziecko zaczyna starać się zadowolić rodziców i być posłuszne. I bardzo cierpi, jeśli mu się nie uda. Innym przypadkiem jest sytuacja, gdy dorośli posuwają się za daleko z „biczem” - zbyt często karcą dziecko za jego błędy. Jeśli mały człowiek w obawie przed karą stara się ze wszystkich sił być „poprawny”, robić to, czego się od niego oczekuje, i nagle popełnia błąd, to on, zdając sobie sprawę, że „dostał”, zaczyna oczekiwać zemsty . Nie czekając na „karę”, zaczyna siebie karać – mieć poczucie winy. Żałuje, płacze, prosi o przebaczenie. Widząc skruchę, rodzice pocieszają i chwalą dziecko, że samo sobie wszystko uświadomiło i... voila, dziecko otrzymuje „cukierek”. Zatem w dzieciństwie rozumiemy, że dobrze jest cierpieć i mieć poczucie winy. A jeśli mechanizm „pobiję się i stanę się dobry” działa w dzieciństwie, co uniemożliwia skuteczne funkcjonowanie tego schematu w wieku dorosłym czas, kiedy winni są tak przygnębiający. Poczucie winy to bardzo dobra rzecz. Użyteczne! Tylko nie dla ciebie... Dla ludzi wokół ciebie. Dla szefa czy współpracownika, dla współmałżonka, dziecka, krewnego, a nawet dla szkodliwego sąsiada… Jak myślisz, dlaczego zawsze udaje im się zmusić Cię do robienia rzeczy, których nie lubisz? Czy miałeś kiedyś wrażenie, że jesteś manipulowany? Czy wiesz, jaki przycisk udaje się wcisnąć manipulatorom, abyś poszedł za ich przykładem? Każdy z nas ma taką małą dźwignię, pod którą widnieje napis „WINNY” Jak kiedyś w dzieciństwie nasi rodzice zawstydził nas, ponieważ naszym nieposłuszeństwem zrujnowaliśmy ich bardzo ważne dorosłe plany, szef zawstydza cię.