Nieśmiałe dzieci są posłuszne i zawsze spełniają prośby znanych im dorosłych. Często pod wpływem bardziej aktywnych rówieśników. Wielu dorosłych uważa nieśmiałe dzieci za dobrze wychowane i posłuszne, chociaż dziecko jest wewnętrznie bardzo ograniczone i odczuwa dyskomfort w komunikowaniu się z nieznajomymi. Pomimo swojej zewnętrznej niewrażliwości, nieśmiałe dzieci doświadczają tej samej burzy emocji, co inne dzieci, które tego nie mają problemy rozwojowe. Po prostu nie mogą ich zamanifestować, zareagować zewnętrznie. Dlatego dzieci „gotują” w sobie tę negatywną energię i zwracają ją ku sobie. W ten sposób rozwijają się objawy neurotyczne, tiki, ruchy obsesyjne, szczypanie itp. O nieśmiałości decydują objawy zewnętrzne: - zaczerwienienie twarzy; - drżenie i pocenie się; - szybkie bicie serca; - cichy głos i spuszczone oczy; sztywność mięśni i ruchy Nieśmiałe dziecko wie, co ma robić i chce to zrobić, ale nie potrafi zastosować swojej wiedzy. Takie dzieci mają wysoką samoocenę, ale same uważają, że inni źle je traktują i sprawdzają wszystkie swoje działania na podstawie opinii innych. Źródłem nieśmiałości jest strach przed ludźmi. Bardzo często nieśmiałe dzieci mają autorytarnych rodziców, którzy pokładają w nich wysokie i nieuzasadnione nadzieje na ich dziecku. W ten sposób u dziecka rozwija się kompleks niedoskonałości i coraz bardziej utwierdza się w przekonaniu o swojej nieadekwatności. Nieśmiałość często spotyka się u jedynaków w rodzinie, które z jakiegoś powodu mają ograniczony krąg przyjaciół lub których rodzice chronią je na wszelkie możliwe sposoby, bez względu na to, co się stanie, aby nikt nie wyrządził im krzywdy. Nieśmiałość występuje także u dzieci wychowywanych w rodzinach niepełnych przez samotne matki. Zwiększony niepokój i ciągła kontrola sprawiają, że dzieci tracą zaufanie do świata i innych. Matka, przeżywając urazę i chcąc przed tym chronić swoje dziecko, przedstawia otoczenie dziecka jako złe i złe, a taka postawa, w zależności od cech osobistych dziecka, rozwija albo agresywność, albo nieśmiałość. Wychowywanie dzieci w stylu „Kopciuszka”. do rozwoju obrony psychologicznej, a dziecko przestaje przejmować inicjatywę w komunikacji i działaniach. Dlatego główną przyczyną nieśmiałości w dzieciństwie jest nieodpowiedni styl wychowania w rodzinie. Dość często nieśmiałe dzieci mają wielkie zdolności, łatwo opanowują komputer, kochają rysować i czytać, ale uzdolnienia, a nawet wyrażone talenty są blokowane przez kompleks zwątpienia, wewnętrzne napięcie w komunikacji z rówieśnikami i dorosłymi. I w końcu przegrywają z mniej zdolnymi, ale zwinniejszymi rówieśnikami. Najczęściej dorośli zwracają się o pomoc do psychologa, gdy nieśmiałość zaczyna przeszkadzać im i samemu dziecku: boi się wszystkiego, nieustannie odmawia komunikacji z rówieśnikami. rumieni się, gdy się do niego zwraca, nie odpowiada na pytanie, nawet jeśli zna odpowiedź. Nieśmiałość jest niebezpieczna, ponieważ w starszym wieku utrudnia nawiązywanie kontaktów i osiąganie sukcesów w sferze osobistej i zawodowej. Również niemożność poproszenia o pomoc jest jednym z najpoważniejszych skutków ubocznych nieśmiałości. Rodzice nieśmiałego dziecka muszą minimalizować krytykę i negatywne oceny zachowania dziecka, tło komunikacji powinno być spokojne i przyjazne. Najważniejsze jest cierpliwość i takt. Konieczne jest rozwinięcie inicjatywy i niezależności. Należy zachęcać dziecko do różnorodnej komunikacji w życiu codziennym, na przykład poprosić go, aby zwrócił się do sprzedawcy z prośbą o oddanie czegoś. Gry plenerowe można wykorzystać do rozwijania umiejętności komunikacji, rysowania w celu rozpoznania i przepracowania lęków, inscenizacji przedstawień, odgrywania sytuacji problemowych, które są dla dziecka traumatyczne (wystąpienia publiczne, sytuacje na randkach itp.). Nauczanie komunikacji interaktywnej w grach RPG Ważne jest, aby pomóc nieśmiałemu dziecku nauczyć się swobodnego wyrażania swoich emocji, pragnień i uczuć. Gry na świeżym powietrzu., 2001.