W Podręczniku diagnostycznym i statystycznym zaburzeń psychicznych. DSM-5-TR 2022 Agresję bierną definiuje się jako syndrom znacząco obniżający jakość życia. Ten syndrom jest powszechny. Wiele osób na to cierpi. Przez prawie trzydzieści lat praktyki jego oznaki były obecne w każdej pracy, którą wykonywałem z klientem. To jest: NIEZADOWOLENIE. Skargi. Utrata sił. Słaba efektywność. Złość. Trudna sytuacja wymaga zachowania; w zachowaniu stosujemy pewną, być może nieświadomą, strategię. Jeśli strategia jest wykonalna, uzgodniona i przedyskutowana oraz są na to zasoby, to do wyniku idziemy „na górę”, w zielonej strefie; problematyzacja wzrasta z poczucia „samotności” przed zadaniem. Następnie wzmacnia się ją praktyką działań i zachowań. Z każdym krokiem sytuacja „zagęszcza się” i musimy stawić czoła coraz dotkliwszym konsekwencjom. Tutaj możemy zobaczyć, jak rozwija się odpowiedź. W każdej konkretnej sytuacji konieczności działania możemy „podnieść” historię lub ją „obniżyć”. To zawsze jest bardzo trafne odczucie: okazało się lepsze lub gorsze. Psychologiczny opis P.A. Postawy: Krótko mówiąc, wierzymy, że objawy PA pojawiają się zawsze, gdy wystąpią zaburzenia orientacji. Kiedy nie ma odpowiedzi na pytanie „co robić?”, kiedy nie można ani odmówić, ani zaakceptować. „Nie zdecydowałem…” Kiedy jednak sytuacja wymaga odpowiedzi na to pytanie, podjęcia decyzji, wyboru i rozpoczęcia działania, długotrwałe „zamrożenie” prowadzi do ostrej i prymitywnej reakcji. Na przykład wszelkiego rodzaju bierność pod dużym napięciem prowadzi do prokrastynacji. Jeśli nie zrozumiemy się na czas, ucierpi na tym społeczność (korelacja z sytuacją i działaniami innych). Nie musimy stać się kimś (bohaterem), który radzi sobie ze wszystkim. Musisz zadać pytanie „Gdzie mam się udać?” Co ja robię?”, usłysz siebie i zrozum, gdzie jest moja droga. I bądź w tym tak precyzyjny, jak to możliwe. Za jedno z głównych przejęć odpowiedzialności i mądrej współpracy z życiem możemy uznać umiejętność podążania we własnym kierunku, rozwiązywania problemów i odczuwania przyszłości. Do tego dążymy. Okazuje się, że jest inaczej, jak się okazuje. Miejsca kontaktu mogą być mniej lub bardziej napięte. PA utwierdza swoją pozycję, odmawiając podjęcia jakiejkolwiek celowej działalności. W stanie pasywno-agresywnym człowiek nie bierze odpowiedzialności za swoje „tak”, za swoje „nie”, za swój wybór. Jest to niemożność podjęcia decyzji, ponieważ pragnienie nie znajduje sposobu na realizację. Beznadzieja blokuje potencjał spełnienia Żyjemy w świecie zasad i wymagań – to jest nieuniknione – ale na różnych poziomach umiejętności, odpowiedzialności i satysfakcji. Jeśli udało nam się zbudować swoje życie w taki sposób, że zgadzamy się z tym, czego chcemy, jeśli mamy narzędzia i umiejętności, aby to zrealizować, jeśli jesteśmy w sytuacji współpracy z innymi ludźmi we wszystkich istotnych aspektach naszego istnienia, w takim razie agresja pasywna nie dotyczy nas. PA ma miejsce wtedy, gdy coś nie wychodzi przez długi czas i nie ma powodu wierzyć, że uda się w przyszłości. Nagromadzone napięcie, uczucie przedłużającego się „załamania”, niezadowolenie. A to niezadowolenie lokuje się w strefie „robienia”: kieruj się własnymi decyzjami, podejmuj decyzje od przełożonych (szefa, menedżera…), organizuj własne życie. W rezultacie rozwija się zespół pasywnej agresji. Postrzegamy PA przede wszystkim jako zaburzenie osobowości. Osobowość kontroluje zachowanie. To pozycja człowieka w stosunku do życia i narzędzia. Oczywiście, zaburzenia psychofizjologiczne występują, ale ze względu na ogólne stanowisko regulacji zachowania, a nie jako przyczyna zespołu. Mamy raczej do czynienia z konfliktem osobistym: zmuszam się do zwracania uwagi na to, czego nie chcę lub na co zwracanie uwagi jest dla mnie bolesne. W tym miejscu konfiguracja kończy się niepowodzeniem. Konflikt w obszarze zarządzania zachowaniami, a w szczególności w obszarze współpracy zawodowej, jest z pewnością niebezpieczny. Oczywiście, że możemy budować.