Prolog Podobnie jak inne moje artykuły, które teraz ponownie publikuję na tej stronie, nie jest on całkiem nowy i został napisany przeze mnie w reakcji na, powiedziałbym nawet, w niektórych przypadkach silny negatywizm. przypadków znęcania się, które czasami spada na szkoły, zwłaszcza gdy dochodzi do różnych głośnych spraw... Dla tych, których praca w taki czy inny sposób jest związana ze szkołą, nie jest tajemnicą, że obecnie panuje tendencja do Część rodziców obwinia kadrę nauczycielską za wszystkie możliwe problemy, które przydarzają się ich dziecku. Począwszy od wyników w nauce i zachowania, a skończywszy niestety na wielu tragicznych przypadkach. I właśnie wtedy, gdy zdarzają się takie przypadki, oskarżenia te fruwają we wszystkich kierunkach z nową energią, nie tylko ze strony rodziców, ale także ze strony osób, często obcych. I tu właśnie psycholog szkolny często spotyka się z gradem oskarżeń. Spróbujmy spojrzeć na tę pozycję z różnych punktów widzenia. Z jednej strony każdy nauczyciel, który świadomie wybrał ten zawód, stara się dać dzieciom to, co może, najlepiej jak potrafi. Ci, którzy wybierają ten zawód nieświadomie, po prostu w nim nie pracują, ponieważ jest to zawód dość nisko płatny i dość szkodliwy dla zdrowia psychicznego i fizycznego. Oznacza to, że ci, którzy pracują jako nauczyciele, początkowo chcą pracować z dziećmi, chcą je uczyć i najprawdopodobniej w takim czy innym stopniu je kochają. Kwestię wypalenia zawodowego na razie pominiemy w tym artykule Chodzi o to, że ci ludzie, altruiści, mają dużo więcej do zaoferowania niż tylko praca dydaktyczna. Jednocześnie często spotykają się z krytyką ze strony osób zupełnie nieobeznanych ze specyfiką ich trudnej pracy. Niestety, często rodzice, nie mogąc sobie poradzić z wychowaniem dziecka, próbują zrzucić swoje obowiązki na nauczycieli, z którymi dziecko nie tylko nie ma praktycznie żadnego osobistego kontaktu (ponieważ jest ich dużo), ale w ogóle spędza z nimi znacznie mniej czasu niż w domu. .Sytuacja pogarsza się, gdy dzieje się coś naprawdę strasznego... bo oprócz rodziców na szkołę atakują władze inspekcyjne, media i po prostu wszyscy, którym nie jest obojętne to czy tamto dziecko, z którym przydarzyły się kłopoty (lub który wręcz przeciwnie, stał się przyczyną kłopotów, jak w jednym z ostatnich przypadków). Szczególnie zaskakujące jest to, że często obwinia się psychologów edukacyjnych – przeoczyli, nie podjęli działań, aby zapobiec takim zachowaniom. Nauczyciel-psycholog, który pracuje sam ze średnio półtora tysiąca uczniów (a często i więcej – u mnie na przykład 1700). A rodzice, którzy mają 1-2 dzieci, którzy go urodzili, wychowali, którzy znają go lepiej niż inni (dobrze lub powinni wiedzieć), których wsparcie i zrozumienie jest dla dziecka ważniejsze niż jakikolwiek psycholog w szkole. Oczywiście, jeśli specjalista naprawdę działa, zna przybliżoną sytuację w każdej klasie, dzieci najmniej przystosowane do społeczeństwa, „grupę ryzyka” itp. Ale głównym problemem w tej sprawie jest brak czasu (ponieważ jest sam, a dzieci są setki i tysiące), a co najważniejsze, zgoda rodziców tych dzieci, które przede wszystkim potrzebują pomocy psychologicznej. Odwieczny strach przed potępieniem społecznym oraz niezwykłe i przerażające słowo „psycholog” sprawiają, że wielu się boi, a jak pokazuje praktyka szkolna, najczęściej ci, którzy tego potrzebują, odmawiają psychologa. Jak w takim przypadku zapewnić pomoc, zapobiegać i zapobiegać możliwej tragedii już w zarodku? Z drugiej strony rodziców oczywiście można i należy rozumieć. Odmowa wzięcia odpowiedzialności za wychowanie dzieci w większości przypadków może mówić o mechanizmie obronnym, o bezradności, której wielu doświadcza. Rodzaj regresji do stanu kapryśnego dziecka, „to wszystko twoja wina”, negatywizmu i wrogości wobec szkoły. Ciekawostką jest to, że na tę bezradność i „infantylizację” podatne jest całe społeczeństwo, gdy pojawiają się głośne sprawy. Nikt nie pamięta rodziców, którzy byli obok tej osoby przez całe życie, wychowali go, kto mógł…