Jeden z moich widzów zadał pytanie dotyczące takiego zjawiska jak schizoid z kompensacją narcystyczną. Postanowiłem porozmawiać o takich osobach, ale szerzej. W końcu pod pewnymi względami narcyzi i schizoidy są podobni. Zwłaszcza narcyzi cienia i schizoidy. W artykule tym będę posługiwał się dwiema definicjami: schizoidalną adaptacją osobowości z TA oraz schizoidalną (wg McWilliamsa), za którą będzie uważana osoba z dominującą schizoidalną adaptacją osobowości. Ale to pewne założenie. Zatem z punktu widzenia teorii adaptacji osobistych osobowość narcystyczną charakteryzują dwie adaptacje: paranoidalna i antyspołeczna. Więcej informacji na temat adaptacji znajdziesz na moim kanale. W tym przypadku adaptacja antyspołeczna charakteryzuje się obecnością rodnika schizoidalnego. Okazuje się więc, że nie ma narcyzów, którzy nie zachowują się w jakiś sposób podobnie do schizoidów, a w przypadku stresu są podobni do schizoidów. Oznacza to, że w niestresującej sytuacji narcyzi będą błyszczeć, błyszczeć i zachwycać innych, pławiąc się w promieniach uwagi wszystkich. Kiedy jednak stają w obliczu stresu, na przykład ktoś sprawujący nad nimi władzę kwestionuje ich kompetencje w jakiejś sprawie, mogą na zewnątrz wykazywać zachowanie podobne do schizoidów. Mianowicie pozornie typowa obrona dla schizoidy zwana wycofaniem. Wycofują się ze społeczeństwa, muszą pomyśleć o tym, co się stało, doświadczyć ponownej traumy narcystycznej krzywdy i działać. Schizoidy mają również tendencję do zamykania się w sobie pod wpływem stresu. Jest to dla nich typowe. Ale ich marzenia będą dla nich inne. Jeśli narcyz pokaże w swoich fantazjach, jak warunkowo „moczy” swoich przestępców i ten świat. Wtedy schizoid zbuduje jakiś świat, w którym będzie bardziej skłonny do obwiniania i będzie próbował przystosować się do tego świata, przynajmniej w swoich fantazjach. Oznacza to, że narcyz wykazuje reakcję „uderzenia”, atakuje, ponieważ nie chce już mierzyć się z narcystycznymi obrażeniami. Schizoid wykazuje reakcję „ucieczki”, więc jego fantazje są pełne myśli o sobie, a nie o innych. Porozmawiajmy teraz o tym, jak narcyzi będą podobni do niektórych schizoidów. Pomimo niskiej zewnętrznej emocjonalności schizoidów (z wyjątkiem tych, którzy się przebierają), ich wewnętrzny świat jest pełen emocji. Emocje te wiążą się z niespełnieniem własnych pragnień, których wolą nie okazywać. I często są to emocje gniewu i wściekłości, które można skierować na innych ludzi. Niektórzy schizoidy, których nazwiemy kompensowanymi narcystycznie, moim zdaniem wycofują się do swoich fantastycznych światów nie tak spokojnie. Używają mechanizmów obronnych typowych dla narcyzów: dewaluacji i wielkości. Oznacza to, że schizoid dosłownie zaczyna ciągnąć w sobie fantazję na temat tego, jaki jest wspaniały. Bardzo dobrym przykładem imponującej schizoidyzmu byłby programista, który równie dobrze może być bardzo fajnym programistą. Ale w stresującej sytuacji jego wspaniałomyślność rośnie do tego stopnia, że ​​​​dewaluuje swoich kolegów, jak prawdziwy narcyz. Jednocześnie w fantazjach częściej koncentruje się na tym, jak wielki jest w porównaniu do swoich kolegów, a nie na tym, jak mali są w porównaniu z nim, co jest bardziej odpowiednie dla narcyzów. Schizoidy to abstrakcyjne, wyjątkowe, niepowtarzalne „Byrony”, szybujące nad ludźmi. Są głębokie i mają ogromny świat fantasy, jakiego nie znajdziemy u narcyza, który jest raczej pewnym zbiorem obcych i zapożyczonych światów. Dlatego arogancki uśmiech schizoidy mówi o tym, jak dobry jest, a arogancki uśmiech narcyza mówi o tym, jak zły jesteś.