Dzięki powszechnej popularyzacji wiedzy psychologicznej wielu dzisiaj ma już pojęcie o szkodliwości stłumionego gniewu. Mówimy o sytuacji, w której człowiek czuje złość, ale jej nie wyraża. Niewyrażony lub wręcz niewypowiedziany gniew zmusza jednostkę do przekierowania go w stronę siebie lub własnego ciała. W tym przypadku zamiast złości osoba odczuwa urazę, wstyd, poczucie winy, odczuwa ból głowy, mrowienie w sercu, zgagę itp. Ale inny rodzaj gniewu jest nie mniej niebezpieczny - gniew nie do pomyślenia. Jest to złość, która a priori powinna była pojawić się w określonej sytuacji, ale dana osoba jej nie poczuła. Harmonijne i mądre, jak myślisz? Pewien poziom świadomości i wolności od agresji? Niestety nie. Złość, której nie można wyrazić, poczuć, pomyśleć ani nawet przyjąć, ostatecznie działa w organizmie w sposób utajony, tworząc najbardziej wyszukane, zawoalowane objawy. Przeprowadź eksperyment: przypomnij sobie osobę ze swojego bliskiego otoczenia, wobec której nigdy nie czułeś gniewu . Pamiętasz? Spróbuj wyobrazić sobie, że wykrywacz kłamstw pokazał, że kiedykolwiek byłaś na niego zła. Jakiego rodzaju była to sytuacja? Dlaczego nie możesz przyznać się (nawet przed sobą), że czasami czujesz się na niego zły? W jakiej innej postaci złość pojawiła się w tej sytuacji (np. strach przed porzuceniem, poczucie winy, unikanie itp.)? Przed czym uchronił Ciebie lub tę osobę fakt nieświadomości gniewu? I na koniec PS dla tych, którzy w zdumieniu rozkładają ręce: „Po co chodzić w gniewie?” Faktem jest, że kiedy gniew „siedzi w środku”, to człowiek chodzi „zły”, nie zdając sobie z tego sprawy. Osoba świadoma swoich uczuć potrafi panować nad ich wyrażaniem, poddać się wewnętrznej analizie i w ten sposób uchronić siebie i innych przed niezamierzoną destrukcją.