Od autorki: O czym płaczą mężczyźni na podstawie pobytu w łaźni i terapii grupowej... O czym płaczą mężczyźni Odpowiedź jest na końcu, ale ja' Zacznę trochę z daleka. Przed Nowym Rokiem byłem w publicznej łaźni męskiej. Ogólnie rzecz biorąc, uwielbiam łaźnię i podoba mi się wiele rzeczy w niej związanych. Na przykład odnajduję się tam w męskim świecie, jest to dla mnie zawsze ciekawe i cenne, biorąc pod uwagę fakt, że studiowałam i pracowałam głównie w środowisku kobiecym. Jako dziecko tata zabierał mnie do łaźni, potem dalej chodziłem z przyjaciółmi. Podczas mojej ostatniej wizyty w łaźni zauważyłem dwie rzeczy: 1. Mężczyźni w nim jednocześnie wzmacniają swoją męskość: mierzą, kto jest najbardziej tolerancyjny na temperaturę; podkręcają temperaturę, żeby innym było ciężko; Piją piwo z rybami i krzyczą na siebie szorstkim, basowym głosem.2. Ale jednocześnie pozwalają sobie na odrobinę słabości. Jeśli przysłuchuje się brutalnym rozmowom, często mogą narzekać na zdrowie, kłócić się z żonami i napomykać o wzajemnym współczuciu, a jeśli tego drugiego nie czują, to irytująco podnoszą ton głosu; w końcu w saunie chodzi o dobre samopoczucie poprzez parowanie z miotłami, delektowanie się aromatem liści i olejków eterycznych; no i pobawić się dziecinnie w basenie (a może spa dla kobiet? 😁) A wczoraj wróciłam z grupy terapeutycznej, w której było 16 panów. I po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu, że oni płaczą zupełnie z tego samego powodu, co kobiety. Ale tylko pod warunkiem, że sobie na to pozwolą. Mężczyźni płaczą z powodu braku miłości rodzicielskiej (najczęściej ojcowskiej); że sami byli złymi ojcami dla swoich dzieci; że byli okropnymi mężami; o nieodwzajemnionej miłości; żałują głupich, ale fatalnych błędów młodości; o stracie bliskich; o innych błędach i straconych szansach,...Płaczący mężczyzna zawsze budzi we mnie wielką sympatię, ale nie mniejszy szacunek. Przecież płacząc, oprócz zmierzenia się ze swoim bólem, zwykle pokonuje także wstyd wynikający z łez i ujawnienie swojej wrażliwości. Łzy mężczyzny są w zasadzie rzadką bestią. Ale w zwykłym życiu takie rzeczy w miejscach publicznych są na ogół barbarzyńskie. A jedną rzeczą jest mieć dobrze działającą grupę terapeutyczną, w której znacznie bezpieczniej jest ujawnić swoje trudności. Inna sprawa to nasza codzienność, w której często nie ma miejsca na męskie emocje, lęki, ból, słabość i łzy. U chłopców zjawisko to wzmacnia się już w dzieciństwie, kiedy jedno lub oboje rodzice oszczędzają bezwarunkowego głaskania fizycznego i psychicznego, ucząc ich „bądź cierpliwy” i „nie czuj się”, „nie bój się”, „nie płacz” („ jesteś przyszłym żołnierzem”). A miłość ojca ma być czymś wyjątkowym, na co trzeba zapracować czynami i osiągnięciami. Jestem przekonana, że ​​łzy mężczyzny nie osłabiają go, ale pomagają mu być bardziej sobą. Chodzi także o ryzyko i odwagę, które postanawia podjąć. O ryzyku zerwania ze schematem „bądź silny, wytrwaj aż do nieczułości”. I o szansie wypuszczenia bólu, a nie zmywania go alkoholem w sobie, o szansie na zmianę życia swojego i swoich bliskich. PS Czy byłaś kiedyś w sytuacji, w której mężczyzna (twój przyjaciel, np. mąż) płakał kiedyś obok ciebie?, partner, brat...)? Jeśli tak, jak się czułeś? Proszę podzielcie się w komentarzach.