Każdy jest odpowiedzialny za swoje zdrowie, jednak często niektórzy o tym zapominają, pozostawiają je lub przekazują innym. Wiele osób ma szczerą nadzieję, że ktoś inny powinien i będzie odpowiedzialny i dbał o swoje zdrowie, jednak w życiu dzieje się odwrotnie niż by się chciało. Efektem jest przesunięcie odpowiedzialności, a wraz z nią odchodzą środki na jej realizację. Z iluzji łatwego i beztroskiego życia, jak się początkowo wydaje, człowiek trafia do prawdziwego świata, w którym jego zdrowie się pogarsza, a jedynym sposobem, aby temu zapobiec, jest wzięcie na siebie odpowiedzialności. Dość często w życiu osobistym praktyce psychosomatycznej pomagam klientowi określić ogólną postawę wobec swojego ciała i zdrowia. I tutaj ważne jest nie tylko złagodzenie objawu, zmniejszenie bólu czy pomoc osobie w walce z tą chorobą, ale także pokazanie prawdziwego stosunku danej osoby do swojego zdrowia. Inaczej zasada się sprawdza – jedno zostało wyleczone, po chwili drugie zachorowało. Aby wyzdrowieć, musisz wziąć odpowiedzialność za swoje zdrowie, nie czekać, aż zrobią to inni, aż ktoś wyleczy, urodzi, aż sama choroba minie lub samo ciało się zagoi. I ważne jest nie tylko uświadomienie sobie, ale także zmiana swoich wartości i przekonań, podjęcie nowych decyzji dotyczących siebie i swojego zdrowia. Jako przykłady podam kilka ilustrujących przypadków działania tej zasady. W pierwszym przypadku kobieta w ciągu ostatnich 15 lat konsultowała się z dietetykiem 7 razy, za każdym razem skutecznie schudła, jednak po półtora roku problem powrócił. O dietetyce i prawidłowym odżywianiu wiedziała już wszystko, ale bez pomocy z zewnątrz waga nie spadła. Tym razem postanowiłem spróbować się ze mną skontaktować. W wyniku naszych spotkań udało nam się wyjaśnić, dlaczego waga za każdym razem do niej wracała – kobieta przekazała odpowiedzialność w postaci wizerunku „personelu” kolejno na wszystkich dietetyków, ale nie wzięła tego na siebie, nawet po zakończeniu pracy z dietetykiem. Dlatego też odchudzanie i powrót były regularne – ktoś znowu zrobiłby za mnie wszystko, ale prawda jest taka, że ​​nikt nic nie zrobił. Dopiero po przyjęciu odpowiedzialności za swoje życie zdecydowała, że ​​od tego momentu będzie dbać o swoją wagę, ciało i zdrowie, a nie czekać, aż ktoś inny się tym zajmie. Od razu pojawiły się pragnienia i zamierzenia, aby zająć się fitnessem, dobrze się odżywiać (a nie tylko o tym wiedzieć, jak wcześniej) i dbać o swoje zdrowie. Waga zaczęła spadać, gdy tylko zanikła potrzeba, jako sygnał z organizmu o przyczynie nadwagi. Kolejny bardzo wyraźny przypadek dziewczynki z chorobą policystyczną, która wymagała już operacji. Przed operacją postanowiła zrozumieć psychologiczne przyczyny choroby i zwróciła się do mnie. W wyniku naszej pracy okazało się, że o swoim zdrowiu, o swoich żeńskich organach przypomniała sobie dopiero w wieku 28 lat, kiedy zaczęła myśleć o rodzinie. Wcześniej, od 16 roku życia, miesiączki pojawiały się 1-2 razy w roku, cierpiałam na policystyczną chorobę, sztywność podczas stosunku płciowego i brak relacji. Zapytana, jak wygląda narząd (jajniki) przy chorobie policystycznej, dziewczyna widzi coś niebieskiego, duszącego, obrzydliwego i niepotrzebnego. Tak wyglądają same jajniki, cysty wyglądały jak narośla. - Kto zrobił to twoim jajnikom? - Nie wiem, to nie byłem ja. - Jeśli nie ty, to kto? Są w tobie? - Okazuje się... Ja sam... Są bez powietrza, bez życia, bez mojej uwagi i troski. Myślę o nich tylko raz w miesiącu i tylko wtedy, gdy miałam założyć rodzinę. - Jakie to uczucie, twój organ? - To tak, jakbym położył na nim torbę i zawiązał ją, zostawiając trochę powietrza. - Co się stanie, jeśli go w myślach pogłaskasz, powiesz, że się nim zaopiekujesz, że go potrzebujesz? - Wtedy zacznie się rumienić, zacznie oddychać - A co jeśli zdejmiesz z niego torbę? - Chcę , ale nie mogę. Dlaczego mam się o niego troszczyć? Przecież u pięcioletniej dziewczynki wszystko układa się dobrze, moi znajomi nie mają podobnych problemów... - A kto dba o Twoje ciało i organy? - To jak z macochą: ona nie kocha i nie obchodzi mnie to... To samo dotyczy mnie od mamy! Od 10 lat ma żylaki, cierpi, ale nie robi zupełnie nic. -.