W OCD natrętne myśli mają charakter egodystoniczny. Oznacza to, że osoba rozumie, że nie jest racjonalna. Jednak automatyczne myśli i przekonania, które są aktualizowane pod wpływem myśli obsesyjnych, są raczej egosyntoniczne. Zdarzają się przypadki, gdy klienci odmawiają dalszej psychoterapii, gdy rozumieją, że pozbycie się obsesji wiąże się ze zmianą niektórych zasad życiowych i przekonań: „Tak, jestem idealistą i nie zrezygnuję ze swoich wartości!” Oznacza to, że tacy klienci narzekają na sam objaw, a nie na system przekonań, który jest przyczyną objawu. Więcej o tym systemie przekonań możesz przeczytać w moim poprzednim artykule na temat OCD. Jednym z czynników zwiększających chęć osoby do przeprowadzenia rytuału i testu jest duża odpowiedzialność. Ale zdarza się, że OCD jest sposobem na zrekompensowanie swoich braków poprzez sztywne uporządkowanie swojego życia: „Muszę wykonywać czynności w ścisłej kolejności, a moje ruchy muszą być idealne, inaczej zaczynam siebie nienawidzić i mieć poczucie, że nie powinienem istnieć. ” Osoby cierpiące na obsesje mogą bać się samego groźnego bodźca (klamka od drzwi, „brudny” banknot itp.) lub ZNACZENIA, jakie nadają rzeczom i zjawiskom: „Asymetria to coś bardzo „złego”. Inną cechą OCD jest to, że to nie oznaki niebezpieczeństwa (zapach spalenizny w domu) budzą strach, ale raczej gwarancja bezpieczeństwa. Oznacza to, że brak oznak prawdziwego zagrożenia nie uspokaja, dlatego trzeba na przykład sfotografować oczodoły. Osoby z zaburzeniami lękowymi mają tendencję do gwałtownej reakcji na FAŁSZYWE oznaki zagrożenia: „Boli mnie lewa strona i to może być nowotwór. !” Ponieważ unikają strasznych sytuacji, mają bardzo niewielkie możliwości skorygowania swoich fałszywych przekonań poprzez praktyczne doświadczenie. Dlatego każda strategia unikania zwiększa problem. W terapii poznawczo-behawioralnej zaburzeń lękowych koniecznie stosuje się techniki, które mają na celu zapewnienie, że dana osoba zamiast unikać, stopniowo zacznie kontaktować się ze swoim strachem i obiektami, które go powodują, ale nawet jeśli kontaktuje się z przedmiotem strachu występuje regularnie, wygaszenie nie zawsze następuje szybko, ponieważ utrudniają to fałszywe wnioski i wysoki poziom pobudzenia. Dlatego obok metod behawioralnych stosuje się restrukturyzację poznawczą i obowiązkowe rozluźnianie mięśni z elementami oddychania przeponowego. Strategie pracy polegają na stopniowym spotykaniu się z sytuacjami niskiego ryzyka i powstrzymywaniu się od kontroli, czyli terapii ekspozycyjnej. Aby przeprowadzić terapię ekspozycyjną, musisz: Uszeregować swoje lęki - spisać listę przerażających sytuacji lub myśli i ułożyć je według rosnącej siły strachu. Przytrzymaj przez 10 minut najmniej przerażający obraz w swojej fantazji (na przykład Ty wyobrażam sobie, że kładę się spać, nie sprawdzając, czy drzwi wejściowe są zamknięte). Najprawdopodobniej początkowo strach wzrośnie, ale jeśli nie uniknie się kontaktu z obrazem i powstrzyma się od rytuałów, wkrótce siła strachu zacznie się zmniejszać. Obraz w najlepszym przypadku znudzi się – taki jest cel wystawy. Wyzwanie polega na udowodnieniu swojemu mózgowi, że myśl o otwartych drzwiach nie jest niebezpieczna. Następnie przechodzisz do bardziej przerażającego obrazu na liście i trzymasz go przez 10 minut. Jeśli masz siłę i ochotę na więcej, świetnie. Ekspozycję najlepiej przeprowadzić na tle rozluźnienia mięśni, gdy obrazy nie powodują już niepokoju, można przejść do ekspozycji w rzeczywistych warunkach. Na przykład poproś kogoś z rodziny, aby sprawdził drzwi wejściowe i nie rób tego samodzielnie. Podczas pracy z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi terapia ekspozycyjna jest jedną z najskuteczniejszych technik. Podczas tej procedury warto ocenić poziom dyskomfortu w punktach (w skali 5 lub 10-punktowej). Terapię ekspozycyjną należy prowadzić regularnie, nie oczekując szczególnego nastroju i gotowości, pomimo pewnego wewnętrznego oporu.