Większość rosyjskiego społeczeństwa ma taką cechę - jest to „niepokój”. Spróbujmy to trochę zrozumieć. Z fizjologicznego punktu widzenia lęk charakteryzuje się zmniejszeniem wielkości grasicy, śledziony i innymi zmianami; wystąpienie lęku wiąże się z wydzielaniem adrenaliny. Lęk jako złożony stan emocjonalny powstaje na skutek splotu podstawowych emocji i może łączyć np. strach, złość, zainteresowanie, podniecenie i radość, podekscytowanie i poczucie winy. Lęk jest rodzajem emocjonalnego towarzyszącego nieredukowalnej niepewności przyszłości. Lęk jest podobny do strachu – często są one mylone. Strach też jest uczuciem, ale jest to strach przed czymś (lub kimś) konkretnym, natomiast lęk to doświadczenie niepewnego zagrożenia, przez co to uczucie jest słabo zróżnicowane i trudniejsze do opanowania. Najniższy poziom lęku to czujność. Jest czujność i jest niepokój. Ja na przykład jestem ostrożna: tyle nowych osób przyszło do grupy i nawet nie wiem skąd... Lęk sytuacyjny charakteryzuje się subiektywnie przeżywanymi emocjami: napięciem, niepokojem, niepokojem, nerwowością. Lęk może objawiać się poczuciem bezradności, zwątpienia, bezsilności wobec czynników zewnętrznych, przesadą ich mocy i zagrażającego charakteru. Następny poziom to stan długotrwałego niepokoju. Jednocześnie sam człowiek wydaje się „znikać”, wszystko wokół niego staje się tłem, nie ma siły ani możliwości zrozumienia czegokolwiek. Możemy tu mówić o stanie „lęku traumatycznego”. Drugim, wzmożonym biegunem lęku jest stan „ataku paniki”. W tym przypadku możemy mówić o zaburzeniu psycho-wegetatywnym i jest to bardzo poważny test dla organizmu człowieka. Lęk egzystencjalny wiąże się ze świadomością realnej samotności w świecie, bezsilności wobec starości i śmierci. Lęk, z punktu widzenia podejścia Gestalt, to doświadczenie trudności w oddychaniu podczas zablokowanego pobudzenia. W związku z tym lęk to tendencja do ciągłego blokowania pobudzenia, „nawyk z dawnych czasów”, który stał się pewnego rodzaju cechą osobowości. Każde uczucie jest zatrzymanym działaniem, a pojawienie się lęku zawsze wiąże się z pewnym rodzajem podniecenia, które nie znajduje wyjścia. Na przykład, jeśli podniecenie i zainteresowanie dziecka są stale przerywane lub nieakceptowane przez kogoś bliskiego, wówczas odruch powściągliwości stopniowo się wzmacnia, a energia podniecenia zostaje przekierowana do wewnątrz. Ponieważ jednak w środku nie ma już nic do roboty i ogólnie trudno się tego trzymać, zachodzi potrzeba wyrzucenia nadmiaru tej energii na zewnątrz w postaci działań, zwykle negatywnych. Lęk pojawia się dokładnie tam, gdzie unika się kontaktu. Na przykład chcę zrobić coś w stosunku do obiektu mojej „pasji” lub uczucia, jakoś wyrazić siebie (na przykład powiedzieć „Lubię cię lub nie lubię”), okazać zainteresowanie jakąś osobą. Jakoś mogę wyrazić siebie w pracy, w kreatywności, w uczuciach, ale zatrzymuję swój „ruch”. Pojawia się niepokój, a w efekcie chęć zapanowania nad sytuacją, na przykład przepowiadania przyszłości lub rozmowy z przyjacielem, aby rozładować napięcie. Cóż, tak, inaczej „pokażesz się” i znowu zostaniesz sam, nagle „nie uda się”, nagle cię odrzucą. A wtedy lepiej nie oddychać i nie martwić się. Funkcjonalnie lęk nie tylko ostrzega przed możliwym niebezpieczeństwem, ale także zachęca do poszukiwania i uszczegółowienia tego niebezpieczeństwa, do aktywnej eksploracji rzeczywistości w celu (instalacji) identyfikacji zagrażającego obiektu. Tak naprawdę niepokój sygnalizuje nam, że nadszedł czas na nowe działania, „zbyt długo zwlekaliśmy. Lęk wzywa nas do zmiany. Podążając za lękiem, odczuwamy lekki smutek, rozstając się z tym, co osiągnęliśmy i przeżyliśmy , odkrywanie nowych sposobów interakcji z otaczającymi nas ludźmi, z otaczającym światem.