Od autora: Chciałem tylko pisać. Artykuł Oksany Zakharowej („Po prostu podążaj swoją ścieżką…”) o mojej drodze zachęcił mnie do napisania czegoś, o czym od dawna chciałem napisać, ale coś przeszkodziło jednej z najważniejszych osób – mojemu tacie. zmarł prawie 3 lata temu. Jego śmierć była dla mnie niespodziewana, niemożliwa, była dla mnie (i dla mojej siostry) wieczna, nie wyobrażałam sobie, że umrze... Mój tata był wyjątkową osobą! To oczywiste, że wszyscy jesteśmy wyjątkowi! Ale mój tata jest wyjątkowy! W mojej rodzinie jest jakoś mniej mężczyzn, ale wszyscy mężczyźni są przodkami – super! Po śmierci mojej matki i ojca znalazłem moich krewnych, którzy wcześniej nawet nie wiedzieli o mnie i mojej rodzinie, więc wydaje się, że kiedyś starsi mówili, że mają krewnych, ale nie więcej! I okazało się, że zarówno oni, jak i ja, świetnie się bawimy w komunikacji! Okazało się, że było tam mnóstwo mężczyzn i było im po prostu „smutno”, że nie ma drogi na skróty! I tu się pojawiliśmy! Dzwonimy do siebie, odwiedzamy się, korespondujemy na portalach społecznościowych! Oj, jakoś odbiegłem od tematu... O mojej drodze. Tata zmarł w Monachium. Organizując rytuał pożegnalny, poproszono mnie o wybranie kilku melodii do wykonania. Nie mówię po niemiecku, wybrałem kilka na podstawie (międzynarodowych) tytułów i nagle mój wzrok padł na Franka Sinatrę „My Way”! Szczerze mówiąc, niewiele wtedy myślałem, ale moja ręka sięgnęła do tego wersu i też zanotowałem tę piosenkę... Kiedy ta piosenka zaczęła grać, stała się dla mnie dźwięcznym obrazem mojego ojca! Ona jest o nim! Jest potężna, silna, piękna. Posłuchajcie jej! Ona dodaje sił, dodaje pewności siebie, Tato, kocham Cię. A tłumaczenie jest tutaj: Teraz, na końcu drogi, Gdy godzina pożegnania jest tak blisko, Przed wami wszystkimi, moi przyjaciele, otworzę się bez wahania. Wypiłem życie do granic możliwości, przeżyłem w nim wszystko, nie będę tego ukrywał, ale co ważniejsze, byłem... sobą. Czasem cierpiał z powodu swojej arogancji, ale nie żałował tego zbytnio. Spłacił wszystkie swoje rachunki od Boga w całości i bez narzekania. Mogłem ominąć drogi, iść sam szaloną ścieżką, I w tym Bóg widzi, byłem sobą... Tak, zgadza się, byłem gotowy wziąć na siebie zbyt wiele, Ale nawet wtedy nie zmartwiłem się i niósł mój krzyż najlepiej jak potrafił, nie poddał się, przyjął cios i był sobą. Znałem rozkosz i ból, Śmiałem się do woli, kochałem i płakałem. Niech krew zamarznie. Wdycham teraz kadzidło. Naprawdę byłem w siodle, powiedziałbym nawet, że zostałem gwiazdą… Ale nie, nie mnie to oceniać – byłem sobą. My, mężczyźni, mamy jedno przeznaczenie: Być sobą albo być niczym, Odważyć się i powiedzieć prawdę, Nie zginać kolan, nie lamentować. Przeżyłem w życiu wiele burz i byłem sobą. Tak, byłem sobą.