Od autora: W artykule omówiono główne strategie edukacyjne podnoszące poziom opanowania kompetencji edukacyjnych i profesjonalizmu absolwentów szkół wyższych, zadania i zasady współczesnej edukacji nowoczesnych strategii edukacyjnych w środowisku uniwersyteckim Współczesne strategie edukacyjne kształtowania nowej wiedzy, umiejętności i rozwoju zdolności są zwykle reprezentowane przez następujące typy: jest to strategia internalizacji, strategia eksternalizacji, strategia problematyzacji i refleksji z internalizacją, aby Forma motywacji do działania, aktualizacja zainteresowań zawodowych uczniów, włączenie sformułowanego zadania w kontekst przyszłej aktywności zawodowej ma ogromne znaczenie przy internalizacji strategii (lub stopniowym kształtowaniu działań), najważniejsza część praca nauczyciela przy kształtowaniu aparatu pojęciowego w kształceniu uniwersyteckim staje się sensowną analizą materiału w celu zidentyfikowania takich konstrukcji (systemów uogólniających pojęć) w określonej dziedzinie wiedzy, które mogą znacząco, w niektórych przypadkach wielokrotnie, zmniejszyć objętość informacja do przyswojenia. Eksterioryzacja jako przeniesienie treści mentalnych z wewnątrz na zewnątrz zawsze wiąże się z sytuacjami komunikacyjnymi, gdy istnieje potrzeba otwarcia zapadniętej myśli (uczucia itp.), ustrukturyzowania jej tak, aby myśl była zrozumiała. Nacisk kładziony jest tu zawsze na słuchacza: to on stawia pewne wymagania wyrażanym myślom, osądom w formie społecznie reprodukowanej struktury. W ten sposób myśl staje się nie tylko własnością podmiotu, ale także własnością innych. Staje się dostępny dla krytyki i refleksji, najpierw od drugiego, a następnie od samego podmiotu. Dzięki strategii problematyzacji (sytuacji problemowej) zwykłe umiejętności i metody działania nie pomagają rozwiązać problemu. W efekcie pojawia się potrzeba zrozumienia porażek – refleksji. Ma na celu znalezienie przyczyn niepowodzeń i trudności, identyfikację niespójności metod stosowanych do rozwiązywania problemów i opracowanie szerszej gamy środków ich rozwiązania. Stawiane są domysły i hipotezy, następuje intuicyjne poszukiwanie rozwiązania tego problemu, a następnie logiczne uzasadnienie i wdrożenie rozwiązania. W rezultacie powstaje nowa umiejętność, nowa umiejętność, nowa umiejętność. Wreszcie rozwój umiejętności refleksyjnych znacznie zwiększa ogólny poziom intelektualny i osobisty ucznia. Szkolenia i rozwój są konsolidowane poprzez działania praktyczne i rozwijają kreatywne myślenie. Strategia problematyzacji jest najczęściej realizowana poprzez różne formy edukacyjnych gier biznesowych. Gra biznesowa w procesie edukacyjnym odtwarza treść przedmiotową i społeczną przyszłej aktywności zawodowej ucznia, modelując systemy relacji charakterystyczne dla tej działalności, a także problemy zawodowe z ich charakterystycznymi sprzecznościami i trudnościami spotykanymi w typowych sytuacjach problemowych zawodowych, gdy nauczyciele przy wyborze i tworzeniu gier biznesowych realizowane są następujące zasady psychologiczno-pedagogiczne: 1) zasada modelowania sytuacji działalności zawodowej poprzez określone warunki produkcji i dynamikę produkcji; 2) zasada odtwarzania sytuacji problemowych charakterystycznych dla danej działalności zawodowej poprzez zbiór zadania gry, które zawierają pewne sprzeczności i sprawiają uczniom trudności; 3) zasada wspólnej aktywności uczestników gry, tworząca niemal maksymalną interakcję między uczestnikami naśladując funkcje produkcyjne specjalistów 4) zasada interakcji i dialogu między partnerami gry, jako konieczna; warunek rozwiązania postawionego zadania, przygotowania i podjęcia uzgodnionych decyzji; 5) zasada polaryzacji działań edukacyjnych w formie gry (aspekty gry i elementy rzeczywistości) Gra biznesowa rozwiązuje bardzo poważne problemy rozwoju osobistego,doskonalenie wiedzy i umiejętności w kontekście zawodu, zdobywanie kompetencji zawodowych i społecznych (umiejętności interakcji, komunikacji i zarządzania w zespole). Ale to „poważne” działanie realizowane jest poprzez formę gry, która pozwala uczniom wyzwolić się intelektualnie i emocjonalnie, wykazać się inicjatywą twórczą, opanować role wyznaczone warunkami i regułami gry, podejmować samodzielne decyzje i brać odpowiedzialność za konsekwencje Herbert Wahlberg (1984), podsumowując dane z ponad 3 tysięcy badań, ujawnił 3 czynniki wpływające na wyniki w nauce: 1) zdolności uczniów, 2) sam proces uczenia się, 3) zdolności zależą w 30% od dziedziczności i 70% na ciężkiej pracy i treningu. Jeżeli na to pierwsze nie mamy wpływu, to głównym zadaniem edukacji jest zmiana drugiego. We współczesnym systemie edukacyjnym, którego wiodącym ogniwem są instytucje edukacyjne, jakimi są uniwersytety, następuje zmiana paradygmatu ideału edukacyjnego: z „ wszechstronnie rozwiniętej, harmonijnej osobowości” po „maksymalne możliwości rozwojowe tej jednostki” oparte na wychowaniu i samokształceniu. Można to osiągnąć poprzez połączenie podstawowych elementów naukowo-przyrodniczych i humanitarnych edukacji, która powinna dawać całościowy obraz współczesnego obrazu świata, dawać naukowe podstawy do oceny konsekwencji działalności zawodowej, sprzyjać twórczemu rozwojowi jednostki i prawidłowy wybór indywidualnego programu życiowego, opartego na znajomości cech, potrzeb i możliwości własnej osobowości. Jeśli wcześniej formuła edukacji brzmiała: „Wiedz wszystko o trochę i trochę o wszystkim”, teraz brzmi to jak „Wiedzieć wszystko o wszystkim i trochę o wszystkim”. Poznać istotę wszystkiego, aby poznać nową istotę.” Poznanie istoty, samej istoty wielu dyscyplin i bogactwa informacji w każdej dyscyplinie – oto cel współczesnego studenta osiągnąć poprzez syntezę nauk przyrodniczych, humanistycznych i technicznych. Jest to podejście systemowe, synergiczne, co oznacza, że ​​wszyscy nauczyciele muszą działać na rzecz rozwoju zdolności uczniów w oparciu o kształtowanie podstawowych idei systemowych, w oparciu o wzajemne przenikanie się, zintegrowaną wymianę i tworzenie powiązań interdyscyplinarnych to nie tylko rozwój potencjału twórczego ucznia, ale także doprecyzowanie warunków i wzorców osiągania poszczególnych poziomów jego ujawnienia, osiągnięcia samorealizacji, a także wyposażenie ucznia w wiedzę i technologie zapewniające możliwość jego pomyślnej realizacji w różnych obszarach działalności W tym zakresie kształtują się pewne oczekiwania społeczne w stosunku do osobowości i działań samego nauczyciela. Chcą widzieć w nim „swego rodzaju rekompensatę” za to, czego dziecko nie otrzymało w rodzinie i szkole; Oczekuje się od niego przezwyciężenia trudności w edukacji i wychowaniu, które powstały na poprzednich etapach szkolenia i rozwoju. Dlatego ciągłe samokształcenie i samodoskonalenie nauczyciela staje się nie tylko koniecznością, ale także potrzebą odzwierciedlającą sukces. działalność. Ciągłe uzupełnianie wiedzy nie tylko we własnej dyscyplinie, ale także zapoznawanie się z najwybitniejszymi osiągnięciami w dziedzinach innych nauk, zapoznawanie się z nowymi trendami i zjawiskami życia kulturalnego i społecznego. Uszyńskiego, nauczyciel żyje tak długo, jak się uczy, gdy tylko przestaje się uczyć, nauczyciel w nim umiera. Wyniki wielu ostatnich badań psychologicznych i pedagogicznych dowiodły, że najskuteczniejszą metodą przekazywania wiedzy jest to, w jaki sposób ta wiedza jest konkretnie przechowywana przydzielane uczniowi i ustalane poprzez modelowanie. Zatem jest on asymilowany w uogólnionej formie abstrakcyjnej, tj. w formie określonej teorii, a następnie stosowane w określonych warunkach i w określonej formie Dalsze kształtowanie i utrwalanie takich cech osobowości ucznia jak skupienie,.